Robertis Carolina de Niewidoczna góra

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Mi reina spytał w łóżku Ignazio nie smutno ci tak samej przezcały dzień? Nie odpowiedziała Pajarita, owijając wokół palca włosy z jegopiersi. Jak to nie"? Nie kochasz mnie? Głuptas.Po prostu poznałam ludzi z sąsiedztwa, mam przyjaciół. Mężczyzn? Nie. Oj, chyba tak droczył się, ale jakoś ponuro. Proszę, Ignazio, przestań.Snop światła z latarni wtargnął w ciszę, zniknął i znowu się pojawił.Ignazio gwałtownie usiadł.Jego szerokie ramiona zasłoniły okno. Chciałbym, żebyś zaszła w ciążę.Pajarita również usiadła.Zapaliła lampkę i poczekała, aż światłoprzestanie razić ich oczy.Już od jakiegoś czasu grała na zwłokę, czekającna właściwy moment, chociaż nie miała pojęcia, jak powinien wyglądać. Jestem w ciąży.Twarz Ignazia zbladła, potem zmiękła, a następnie (tylko na moment)pojawił się na niej grymas cierpienia.Zaczął całować usta, policzki, całeciało Pajarity.Zwiatło zgasło.Pajarita czuła się w ciąży tak, jakby zamieniała się w pomarańczę jej skóra się naprężała, ona cała zaś stawała się coraz okrągłej sza i zkażdym dniem dojrzalsza.To coś w jej63brzuchu ruszało się, kopało, przewracało nawet w środku nocy.Niemogła się doczekać rozwiązania.Nastąpiło w dniu, kiedy gdzieś daleko,za oceanem, kilku ludzi podpisało dokumenty stwierdzające koniecwojny.Jedenastego listopada 1918 roku, kiedy na ulicach Montevideorozbrzmiewały bębny i sypało się confetti, Pajarita rodziła w domu.Wszystko odbyło się dobrze, jeśli nie liczyć bury od doktora za to, żeprzydusiła trochę dziecko, kiedy nie było go w pokoju, bo wyszedł dokuchni porozmawiać z Ignaziem.Tam obaj usłyszeli płacz i pobiegli dosypialni, gdzie znalezli Pajaritę, która była czerwona na twarzy, ciężkodyszała, a między jej udami piszczało mokre, sinoniebieskie dziecko.Chłopcu nadali imię Bruno.Odwiedziła ich gromada przyjaciół:Cacho i Consuelo, która uszyła dla dziecka przyozdobione cekinamiubranka, Coco i Gregorio Descalzo z Begonią i jej młodszą siostrą, którzyprzynieśli żeberka z całej krowy, kobiety z Punta Carretas z koszamiwypełnionymi jeszcze ciepłym jedzeniem, Hiszpan i karzeł Bajo zżetonami do pokera, wreszcie wysoki, żywiołowy Piętro z żoną idzieckiem.Mały domek Ignazia i Pajarity rozbrzmiewał śmiechem irozmowami.Cacho pokazywał magiczne sztuczki, które Sarita oglądała zotwartymi ustami, za to Clarabel aż klepała się ze śmiechu po udach.Hiszpan przymilał się do La Viudy jak młody zalotnik, przyprawiając tęleciwą kobietę o pierwszy od dwudziestu lat rumieniec.Maria śpiewaładziecku arabskie kołysanki, a ono przysypiało na jej obfitej piersi.Bajo,ku swojemu niezmiernemu zadowoleniu, grał z Piętrem w karty iwielokrotnie go pokonał.Nawet po wyjściu ostatniego gościa Pajarita nadal miała wrażenie, żesłyszy głośne rozmowy i śmiechy.Kłębiły się wokół niej, gdy leżała,kołysząc Bruna.Jej mąż zgasił światło w kuchni, przeszedł do pokoju iwśliznął się do łóżka obok niej.Nie ruszał się.Dotknęła jego ramienia. O czym myślisz? O tym, że jestem ojcem.64 Cieszysz się? dała mu lekki prztyczek.Nie odpowiedział.Odwrócił się.Wpatrywała się w linię jego pleców. Ignazio? %7ładnej odpowiedzi.Minęła minuta, potem druga.Bruno zaczął się wiercić i kwilić.Uniosła koszulę nocną i przystawiła go do piersi.Dziecko jadło w ciszy.Tej nocy Ignaziowi śniło się, że nurkuje w jednym z weneckichkanałów w poszukiwaniu ciała kobiety.W pewnym momencie przydryfował ku niemu siny, spuchnięty trup ojca.Gnijące ramiona same sięwyciągnęły, aby się z nim zewrzeć w uścisku.Próbował krzyczeć istawiać opór, lecz kiedy otworzył usta, wypełniły się cuchnącą wodą.W Punta Carretas zaczęto wznosić więzienie.Wyrastało w samymcentrum, tuż obok Carnicer�a Descalzo, za sprawą dziwnych,terkoczących i trzęsących się maszyn.Wysoki mur z łukowatą bramą wsamym środku, a za murem pudełkowaty budynek.Całość wyglądałaimponująco, jak zamek obronny.W Punta Carretas nikt jeszcze nigdy niewidział tak majestatycznej budowli [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj