Shea Robert wiatłoć serca

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ludzie spoglądali na nią.Mężczyzni i kobiety zebrani na placu przed ko-ściołem przyglądali się jej tak, jakby przejrzeli ją od pierwszego wejrzenia i odgadliw niej obcą.Ktoś na pewno powie im o mnie.Może nawet ktoś z tych, do którychkazałam, by ocalić siebie.Wiedziałam o tym zawsze, czyż nie tak?257Następnego dnia, w poniedziałek, usłyszała gwałtowne łomotanie do drzwiwdowy Alet.Szepcząc modlitwę, poszła otworzyć.Na progu stało trzech zbrojnychludzi Inkwizycji.Spędziła bezsenną, pełną lęku noc, rozmyślając, kiedy po niąprzyjdą i teraz spoglądała na nich niemal z ulgą.Pomyślała, że niepewność jestokrutniej sza niż pewna zagłada.Spojrzała uważnie w ich twarze.Nie było w nichani łagodności, ani okrucieństwa.Zapytali, czy jest tą kobietą, która przybyła dowdowy Alet, i nakazali iść ze sobą.Nie byli ciekawi, kim jest naprawdę.Spełnialitylko swoją powinność, doprowadzając wskazanych ludzi przed oblicze ojców.Zgodziła się pójść, ale zaprotestowała, gdy powiedzieli, że Alet musi iść także.- Jest bardzo chora.- Nie była wczoraj na mszy - powiedział sierżant.- Wszyscy mieli być.%7ładnychtłumaczeń.- To ją może zabić - tłumaczyła Diana, modląc się, by zostawili w spokoju starąkobietę.- Nakazano nam przyprowadzić was obie, i obie pójdziecie - odpowiedział sier-żant, odwracając się plecami dla zakończenia dyskusji.Szli zatem do centrum miasteczka, Diana na wpół niosąc Alet.Staruszka była tę-ga, Diana cała mokra od potu pod swoim szarym, wieśniaczym przebraniem.Ulicebyły niemal zupełnie wyludnione.Pomyślała, że o tej porze większość ludzi jest napolach otaczających miasteczko, przy stadach albo przy podorywkach.Pracują,zapewne pod okiem żołnierzy Inkwizycji.Nieliczni, którzy ją mijali, udawali, że nicnie widzą.Spojrzała w górę, na złociste słońce południa, na niebo bardziej błękitne,jak się jej zdawało, niż gdziekolwiek na świecie.Po raz ostatni widzę słońce jakowolny człowiek.Ogarnęła ją fala smutku.Wiem, że istnieje świat lepszy od tego, aleciężko przecież żegnać się z tym.Dotarli do małego kamiennego domostwa, gdzie mieściła się plebania.Wyszedłim na spotkanie sam proboszcz, tęgi mężczyzna z czerwoną twarzą opoja.- Prowadzcie tę kobietę na górę - nakazał, spoglądając zimno na Dianę.- Oj-cowie chcą ją zaraz przepytać.- Alet, nie widziałem cię w kościele od dawna, od lat bodaj.Mamy wiele dopomówienia.- Przemawiał do niej jak do dziecka, ale w tonie jego głosu kryła się258okrutna insynuacja.Wziął staruszkę pod ramię i poprowadził w głąb domu.Lęk o Alet przesłonił obawy Diany o własny los.Powinnam była udzielić jej con-solamentum.Czy ten ksiądz przekona ją, by zaparła się swojej wiary?Strażnicy powiedli Dianę na górę, do długiej pustej izby o bielonych ścianach.Zaplecami dwóch dominikanów siedzących przy stole wisiał czarny krucyfiks z Chry-stusem z kości słoniowej.Mnichom towarzyszyło pięciu młodszych braciszków.Wszyscy siedzący przy stole mieli na sobie białe szaty.Pod ścianami stało sześciułuczników w czarnych tunikach z czerwonym krzyżem.Pomyślała, że ci duchowni wiedzą, jak bardzo znienawidzeni są w Langwedocji iczują lęk.Hugon popatrzył na nią w milczeniu.I ona spojrzała w przenikliwe, błękitneoczy, usiłując odgadnąć, co powie.W końcu uśmiechnął się serdecznie, podciągnąłrękawy nieskazitelnie białej szaty i sięgnął po zwój pergaminu.- Mam tu spisanych wszystkich heretyckich kaznodziejów w hrabstwie Tuluzy,o których wiadomo, że są jeszcze na wolności - powiedział energicznie i niemal cie-pło.- Nie traćmy czasu na twoje kłamstwa.Odeślę staruszkę do domu, jeśli zarazpowiesz, kim jesteś.- Nie będziecie jej więcej niepokoić?Hugon uśmiechnął się.- Nie takich jak ona szukamy.Chcemy szczególnych ludzi, których imiona są tuzapisane.Zauważyłem cię wczoraj w kościele, pani.Osobliwie wyglądałaś.Możeszbyć jedną z nich.Z tych, którzy niosą heretyckie słowo i udzielają sakramentów,którzy ważą się zwać siebie Doskonałymi.Mów, jesteś jedną z nich?- Jestem jedną z tych, których szukacie - odpowiedziała spokojnie.Słyszałaskrzypiące w szalonym pośpiechu pióra skrybów.Z chwilą gdy przemówiła, poczuła,że ogarnia ją ogromna lekkość.Zdziwiło ją to uczucie.Oddanie się w ich ręce ozna-czało prawdopodobnie wyrok śmierci, powinna być więc przerażona.A tymczasemczuła ulgę, przypływ nowej, radosnej siły, jakby do tej pory była więzniem i dopieroteraz się uwolniła z okowów.Po chwili zrozumiała.Ciągła walka, umykanie pogoni i życie w ukryciu, nie-ustanna czujność, ciągły, dokuczliwy strach - wszystko to wreszcie się skończyło,259nadszedł kres.Podobnie musiał czuć biskup Bertran i inni, gdy poddało się MontS�gur.Teraz musi już tylko przygotować się na śmierć i oczekiwać jej ze spokojem.- Czemuś tu została? - zapytał ojciec Gerard.- Musiałaś się domyślać, że nieominą cię podejrzenia, jesteś obca w mieście.- Zostałam, żeby pomóc w miarę moich umiejętności chorej kobiecie.Czy po-zwolicie jej teraz odejść?- Czemuś po prostu nie udzieliła jej Sakramentu, nie przycisnęła poduszką inie uszła z miasta? - zapytał Hugon lekko, jakby bawiła go perspektywa tego rodza-ju morderstwa.Słuchała go z tym samym oburzeniem, z jakim przyjęła kalumnie, które rzucałwczoraj w kościele.- Wbrew temu, co utrzymujecie, nie uznajemy morderstwa z miłosierdzia.Sa-mi zabijacie nas dość szybko.- I w połowie nie dość szybko.Ogarnęło ją obrzydzenie na jadowitość tej uwagi, nie pojmowała takiej nienawi-ści.Jak długo będą kazali jej tu jeszcze stać? Czego jeszcze chcą od niej? Chcą, żebyprzyznała się do tych wszystkich obrzydliwości, o które oskarżano katarów? Możespodziewają się, że powie coś, co zawiedzie ich do innych katarów, do innych ka-znodziejów? Wiedziała, że za każdym razem, gdy pojmano któregoś z Dobrych Lu-dzi, mnisi czynili co w ich mocy, by doszukać się powiązań łączących więznia z in-nymi.Wiem niewiele, próbowała dodać sobie otuchy, i nic nie powiem.Mogę jednakdać świadectwo prawdzie.Zadać kłam ich fałszywym wyobrażeniom o Kościele.Ktowie, może jest w tej izbie bodaj jeden człowiek z dość otwartym umysłem, żeby daćmi posłuch.Nienawiść jaką wzbudzała jej religia, była tajemnicą, która wyznaczyła koleje ży-cia Diany.Zawsze chciała zapytać, dlaczego ci ludzie przyczyniali tyle cierpienia jej ijej siostrom i braciom w wierze.Teraz może miała wreszcie okazję rozwiązać zagad-kę, jaką byli dla niej prześladowcy jej Kościoła.- Czemu tak bardzo nas nienawidzicie? Nigdy nie uczyniliśmy nic przeciwwam.Wiecie zapewne, że nikomu nie czynimy krzywdy.Dwóch mnichów zaśmiało się, jakby usłyszeli dobry żart.260- O tak - odpowiedział Hugon - wiemy, że dobrzy z was ludzie.Uczciwi, ciężkopracujący, żyjący w skromności, co ma być przyganą dla waszych sąsiadów wyzna-jących wiarę Rzymu, czyż nie tak? To wasz pan, Szatan, takimi was uczynił.Diana osłupiała.Przecież on nie może w to wierzyć.- Nikomu nie czynicie krzywdy? - zapytał ojciec Gerard.- Ale przed krucjatąprzeciw albigensom wasi ludzie odebrali niemal całe południe Francji Kościołowi.Tysiące dusz smaży się w piekle za waszą przyczyną.Włączył się Hugon.- Nie myślisz, iż krzywdą jest nauczać ludzi, że nie trzeba im biskupów aniksięży, że mogą wymyślać sobie religię podług własnej wygody?Ich nieprzejednana wrogość była niczym żar idący z olbrzymiego ognia [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj