Stevenson Robert Louis Odpływ

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.I to samo nazajutrz, i następnego dnia, i tak bezkońca, a\ mi się w końcu uprzykrzyła cała sprawa, a zwłaszcza Zuchwałość.Przyszedł dzień,kiedy znowu coś zrobił mo\e ze trzydziesty raz.Kiedy się do niego odezwałem, ślepia musię zapaliły i nawet chciał coś odpowiedzieć.Otó\ nasze prawa są bardzo surowe na jednympunkcie: wykluczamy wszelką dyskusję; ani jej nie wszczynamy, ani do niej nie chcemydopuścić.Więc mu się przerwało, ale to sobie zakontował.Nazajutrz znikł gdzieś jakkamfora.Trudno wyobrazić sobie sprawę bardziej irytującą! Je\eli ręce zaczną uciekać,połów diabli wezmą.Wyspa ma sześćdziesiąt mil długości, widzicie, panowie, jak QueesHighway.Myśl o pościgu była zupełnym dzieciństwem i poniechano jej zaraz.W dwa dnipózniej zrobiłem odkrycie.Nagle zrozumiałem, \e zuchwałość została niewinnie ukarana, odpoczątku do końca cierpiała niewinnie; \e ukarać nale\ało Słu\alczość.Krajowiec, któryzaczyna mówić, jest jak kobieta, która się waha: przegrał! Ka\esz mu gadać i łgać.Gada i ł\e,i wytrzeszcza na ciebie gały, czy ci dogodził.A\ w końcu wychodzi szydło z worka! Jasnejak słońce, \e Słu\alczość to skończony łotr! Nie mówię mu nic.Ka\ę mu odejść, i chocia\jest pózno, bo była ju\ zupełna noc, idę na poszukiwanie Zuchwałości.Nie potrzebowałemiść daleko, najwy\ej dwieście jardów w głąb wyspy.Księ\yc go zdradził.Wisiał na palmiekokosowej.nie jestem botanikiem i nie potrafię powiedzieć panom, w jaki sposób.ale wdziewięciu wypadkach na dziesięć krajowcy w ten sposób popełniają samobójstwo.Językwywalił, biedak, i ptaki ju\ go napoczęły, oszczędzam panom szczegółów.Nie wyglądałurodziwie! Dobre sześć godzin myślałem nad tą sprawą w cieniu werandy.Sprawiedliwośćmoja została wystawiona na szwank! nie przypominam sobie, \ebym kiedy był więcejzirytowany.Nazajutrz przed świtem uderzyłem w gong i zwołałem wszystkich robotników.Wzięło się w rękę karabin i poszło ze Słu\alczością.Był bardzo rozmowny.Wyobra\ał sobie,łajdak, \e wszystko dobrze, kiedy się ju\ przyznał.Jak się to mówiło w szkole, podlizywał misię bezwstydnie, zapewniał o swojej dobrej woli, o przywiązaniu i \yczliwości; na co sięodpowiadało.nie, naprawdę trudno sobie przypomnieć, co się odpowiadało.Nagle stajemyprzed drzewem i owym powieszonym nieszczęśnikiem.Wtedy wszyscy w płacz i lament,zwyczajem krajowców, a Słu\alczość najgłośniej ze wszystkich.Był zupełnie szczery; takisobie głąb krajowy, bez cienia inteligencji.Więc się mu mówi.niby nic niech stanie poddrzewem.Spojrzał na człowieka, trochę jakby niepewnie uśmiechnął się, ale idzie.Posłusznydo końca.Posiadał wszystkie cnoty.ale prawda nie była jedną z nich.Gdy podszedł dodrzewa, spojrzał przed siebie i widzi lufa wymierzona w niego.Wtedy zawył jak pies.Poza tym cisza.Ju\ się nie łasił! A reszta na kolana, z przera\eniem w oczach.Włazi nadrzewo szary jak ołów.A poni\ej tamten nieboszczyk, kołysze się trochę, niewiele.Byłposłuszny do końca, przyznał się do winy, oddał duszę Bogu.A potem.Attwater umilkł.Herrick, który słuchał z zapartym oddechem, drgnął konwulsyjnie, a\szklanka się wywróciła. A wtedy?. spytał kapitan urywanym głosem. Strzał spokojnie kończył Attwater. Spadli na ziemię razem.Herrick zerwał się na równe nogi, nie ukrywając odrazy. To było morderstwo! wstrętne, na zimno popełnione morderstwo! krzyknął.Potworze! Morderca i hipokryta.morderca i hipokryta.morderca i hipokryta.powtarzał, jak gdyby język jego obracał się mimo jego woli.Kapitan w jednej chwili był przy nim. Herrick! zawołał. Opamiętaj\e się! Jak ty się zachowujesz?! Panuj nad sobą!Herrick dr\ał w jego ramionach jak małe przera\one dziecko i, nagle ukrywszy twarz wdłoniach, wybuchnął łkaniem, które od dawna tłumił w sobie i które teraz wyzwoliło się wszeregu krótkich, urywanych szlochów. Pański przyjaciel wydaje się bardzo wra\liwy zauwa\ył Attwater, spokojnie siedzącprzy stole. To musi być wino powiedział kapitan. On nie pije, widzi pan.Chyba.chybaodprowadzę go.Postaram się go orzezwić.Bez sprzeciwu ze strony Herricka wyprowadził go z werandy w mrok nocy, w którym szybkosię roztopili.Ale długo do uszu dwóch pozostałych dochodził jego łagodny głos, którymuspokajał i pocieszał Herricka, odpowiadającego mu histerycznym łkaniem i jękiem. Jak w owczarni! powiedział Huish, dodając sobie animuszu winem, którego sporą ilośćzdą\ył ju\ przedtem wypić. Człowiek powinien umieć zachować się przy stole dodał zminą d\entelmena. Złe wychowanie, prawda? spytał Attwater. No, wreszcie zostaliśmy t�te-�-t�te!szklaneczkę wina, panie Whish.ROZDZIAA 10OTWARTE DRZWITymczasem kapitan i Herrick skierowali się ku przystani i brzegom laguny.O tej porze wyspa, z delikatnym kobiercem piasku, z sklepieniem drzew i jasno palącymi sięlampami, miała w sobie coś nierealnego, coś, co przypominało dekorację teatralną albo ogródpubliczny o północy mimo woli oglądałeś się za postaciami i stolikami.Najmniejszypowiew nie poruszał liści palm.Cisza panująca tu stanowiła dziwny kontrast z szumem faldochodzącym z wybrze\a jak gwar sąsiedniej ulicy.Wcią\ doń przemawiając, wcią\ go uspokajając kapitan ciągnął za sobą swego pacjenta,doprowadził go do laguny i uło\ywszy na piasku, zwil\ył twarz i głowę wodą.Paroksyzmstopniowo mijał; łkania były coraz mniej konwulsyjne, wreszcie zupełnie zamilkły; przezdziwne, ale nie przypadkowe skojarzenie i słowa kapitana zamarły jednocześnie irównomiernie; obaj zastygli w milczeniu.Laguna igrała u ich nóg drobnymi falami, szemrzącdelikatnie; gwiazdy wszystkich wielkości patrzyły na swoje własne odbicie w tym olbrzymimzwierciadle.Jaskrawe światło największej latarni Farallone paliło się w oddali.Długi czaspatrzyli przed siebie wsłuchani trwo\nie w szmery i szepty tego miniaturowego przypływualbo głośniejsze i bardziej grozne odgłosy dochodzące od zewnętrznej strony brzegu.Przezdługi czas \aden nie był w stanie zabrać głosu.A kiedy wreszcie wróciła im mo\nośćmówienia stało się to u obu jednocześnie. Słuchaj, Herrick. zaczął kapitan [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj