syzyfowe+prace

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Z usposobienia i fachu niejako był zajadłym, zakamieniałym historykiem.Przez całe życie układał jakieś niesłychanie szczegółowe i dowcipne tablice synchronistyczne.Po zamianie szkół wojewódzkich w Klerykowie na gimnazjum rosyjskie Leim utrzymał się na posadzie, ale zepchnięty został do ostatnich szeregów.Po rosyjsku źle mówił, wykład historii powszechnej (a właściwie „rosyjskiej w związku z powszechną”) mógł być prowadzony tylko przez Rosjanina, więc Leim z najcelniejszego ongi nauczyciela zjechał do klasy pierwszej.Z łaski dawano mu jeszcze gospodarstwo w jakiejś paralelce, co nabawiało go mnóstwa kłopotu, ale czyniło kilkaset rubli.Pan Leim był to starzec wysoki, bardzo chudy i wiecznie pokaszlujący.Twarz golił starym obyczajem, czaszkę łysą jak kolano nakrywał pewnego rodzaju wiekiem z włosów wyhodowanych w okolicy ucha.Idąc wydymał policzki zawsze różowei wyszczerzał raz za razem szeregi zębów jak ser białych.Nie było wypadku, żeby profesor Leim opuścił kiedykolwiek lekcję.Zakatarzony, kaszlący, z ustami osłoniętymi szalem, przyłaził w najcięższe mrozy i gwałtowne wichry regularnie o godzinie ósmej, pozdrawiał skinieniem głowy pana Pazura, drugiego z rzędu, a jednak znacznie młodszego weterana gimnazjum, i rozpoczynał swój monotonny spacer po górnym korytarzu.Był nadzwyczajnie starannym służbistą i lojalistą gorliwym.Od chwili wprowadzenia zakazu mowy polskiej w murach gimnazjum karał ostro wykroczenia tej kategorii, ilekroć któryś z gospodarzy klas wskazał mu winowajcę.Sam mówił w domu po polsku, byt ożeniony z Polką i miał córki, które w całym mieście czyniły rejwach patriotyczny za pomocą zgromadzeń, prelekcyj i zwykłego odczytywania zakazanych przez cenzurę utworów literatury polskiej, utworów potajemnie wydobytych z własnej pana Leima biblioteki albo nawet własną jego ręką niesłychanie kaligraficznie ongi przepisanych.W dni galowe dworskie pan Leim maszerował przez miasto ustrojony w mundur z haftowanym kołnierzem, z orderami, wśród których wisiał miedziak „za usmirenje polskawo miatieża”, ze szpadą u boku i w pierogu.Ten pieróg znany był z dawna całemu miastu.Ilekroć profesor zjawiał się w paradnym stroju na ulicy Warszawskiej, szewc Kwiatkowski, którego warsztat znajdował się na rogu tegoż zaułka, stawał we drzwiach, wtykał ręce pod fartuch i, trzymając się za wpadniętą i wiecznie bolącą brzuszynę, raz na jakiś kwartał wybuchał szczerym i głośnym śmiechem.Na rynku przekupki wnet sygnalizowały ukazanie się profesora w gali.- Pani Jacentowa! - wołała zaraz spostrzegawcza Połóweczka - spójrz no pani z łaski swojej! Przecie to, widzi mi się, profesor idzie w swoim kapelusiku.- Tak ci, moja kochana pani, tak.- wołała Jacentowa - on sam.Musi toto być ciężkie, choć i taki cudacki pieróg, bo jak to profesorzyna nadyma się, a dmucha, a chucha, jakby furę drzewa dźwigał na głowie.Wszystkie te nieprzyjemności były niczym w porównaniu z wrzaskami powstającymi w gimnazjum.Już z daleka, gdy profesor Leim zbliżał się do szkoły, słyszał on wtedy wołania:- Panowie! Uwaga! Stary Klej nadciąga w swojej kanapie na głowie i z bronią u boku.Nie odwracał głowy, kiedy go ścigały głosy uczniów pochowanych między sagami drzewa na podwórzu:- Panie Klej, może byśmy byli w stanie ulżyć cokolwieczek! Wzięlibyśmy pierożek widłami, jeden z przodu, drugi z tyłu.Nawet byś pan profesor nie czuł, że niesiesz tak wielki statek.Profesor szedł wówczas prędzej niż zwykle, szybko wydymał policzki, na których kwitły iście pensjonarskie rumieńce.Nie patrzył ani na prawo, ani na lewo, i miał taki wyraz oblicza, jakby w zupełności podzielał zdanie uczniaków wyśmiewających się z jego starożytnego pieroga.Koledzy młodsi, ustrojeni w kapelusze lśniące, niskie, płaskie, ostatniego pokroju - niejednokrotnie doradzali mu, ażeby nabył modny pieróg i zamknął tym sposobem usta gawiedzi żakowskiej, ale pan Leim machał tylko ręką i wydymał policzki:- Do śmierci może doba - mawiał - a ja będę się zabawiał w nabywanie galowych strojów.Prawie wam o tym myśleć, wiercipiętom.Mój pieróg pamięta lepsze czasy.Taki sam on emeryt jak i ja - i taki sam go też los na starość jak mnie spot-kat.Obadwaj wyglądamy wpośród współczesnych jak szczątki mastodonta.Na lekcji profesor Leim nie znosił szelestu i za najlżejszym zakłóceniem ciszy wykrzywiał się i niecierpliwie sykał.Do pomocy w przestrzeganiu porządku w klasie delegował zawsze kolejno tak zwanego dyżurnego.Dygnitarz taki przynosił kredę, dbał o atrament i pióro na katedrze oraz wypisywał wielkimi literami nazwiska kolegów sprawujących się hałaśliwie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj