Briusow Walery Ognisty anioł

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.IIWedług swego zwyczaju obudziłem się nazajutrz bardzo wcześnie i, niechcąc nikogo niepokoić, cicho przemknąłem się na dół i wyszedłem nakrużganek, rodzaj włoskiej loggii, jaką nierzadko widuje się w naszych starychrycerskich zamkach.Tam, oparty o kolumnę, wdychając świeżość marcowegoporanka, kiedy wzrok mój wypoczywał na pięknym przestworze pól, mimo wolizamyśliłem się nad swoim losem i gorzkie myśli przerwawszy tamęświadomości zatopiły mą duszę.Ukazała mi się Renata, która gdzieś, w nieznanym mi mieście, z kimś innym, nie ze mną, spędza godziny nowej radościlub być może przeciwnie tęskni za mną, żałuje swojej ucieczki, lecz nie mażadnej możliwości odszukania mnie i na zawsze jest ode mnie oderwana; możechora, pogrążona w swej zwykłej rozpaczy, otoczona jest obcymi, prostackimiludzmi, którzy szydzą z jej cierpień i dziwnej mowy i nikt nie podejdzie doniej, jak ja to czyniłem, by tkliwym słowem lub delikatnym dotknięciem ulżyćjej udręce.I nowy przypływ starego smutku ogarnął mnie z taką siłą, że niemogłem się opanować i opuściwszy twarz na kamienny parapet dałem upustłzom, bezsilnym i niepohamowanym.Kiedy tak płakałem na krużganku zamku Wellen, przekonany, że jestemsam, nagłe ramienia mego dotknęła czyjaś ręka i podniósłszy głowęzobaczyłem, że to sam hrabia podszedł do mnie.Hrabia, choć młodszy odemnie, z jakąś ojcowską troskliwością objął mnie wpół i poprowadził przezgalerię, ostrożnie i przyjacielsko wypytując o powód mego zmartwienia: możeobraził mnie któryś z jego ludzi, może spotkało mnie niepowodzenie w życiuosobistym? Zmieszany i zawstydzony pokonałem wzburzenie iodpowiedziałem hrabiemu, że boleść swą przywiozłem wraz z bagażem, i że nanic w zamku uskarżać się nie mogę.Hrabia nie chciał mnie jednak opuścić ikontynuowaliśmy rozmowę przechadzając się tam i z powrotem po krużganku.Wkrótce przyszło mi wyjaśnić, że nie należę do świty doktora Fausta, żezawarłem z nim znajomość zaledwie trzy dni temu, i to usposobiło hrabiegobardzo dla mnie przychylnie.Równocześnie wszystko, co mówił hrabia, i wczym być może z nadmierną, powiedziałbym merkurialną, żywością mieniło sięświetne wykształcenie, jakie otrzymał, to wszystko sprawiło, że zapomniałem ojego wczorajszym udziale w wykpiwaniu nas i pozwoliło mi odnieść się doniego z zaufaniem.Kiedy zaś słowo po słowie wyjaśniło się, że mamy tychsamych ulubieńców w świecie autorów i książek, i hrabia nie zwlekajączaproponował, że pokaże mi swą bibliotekę, nie znalazłem powodów, by muodmówić.W gabinecie hrabiego przekonałem się ponownie, że moje początkowespostrzeżenie było słuszne i że hrabia należy do najwartościowszych ludziswojej sfery, gdyż jego zbiory przyniosłyby zaszczyt każdemu uczonemu.Hrabia poprowadził mnie przed całymi szeregami półek z książkami, pokazywałmi kosztowne oprawy z pergaminu, z drewna, z czerwonej, zielonej i czarnejskóry, pokazywał różne rzadkie wydania, pochodzące z najlepszych pracowni,i z miłością troskliwie zebrane przez niego drogowskazy naszych czasów, jak Epistolae obscurorum virorum", Laus Stultitiae", Oestrum"[205], którewitałem jak dawno niewidzianych dobrych przyjaciół.Potem hrabia pokazał miróżne przybory naukowe, których miał mnóstwo: globusy, ziemskie iniebieskie, astrolabia, armille, torkwety i jeszcze jakieś mnie nie znane, i zarazopowiedział mi odważną i zdumiewającą teorię Mikołaja Kopernika zFromborka o strukturze nieba, którą wtedy słyszałem po raz pierwszy, dlategoiż dzieła tego astronoma do tej pory wydane nie były.Wreszcie hrabiaotworzył przede mną swoje skrzynie i wyjął z nich rękopisy kodeksów pisarzyłacińskich, zdobyte w sąsiednich klasztorach, zbiór przepięknych prastarychgemm, przywiezionych przez niego z podróży po Włoszech, i wreszcie zosobnej szkatuły plik listów słynnego Ulryka Z�sy[206], z którym osobiściekorespondował.Aatwo było zauważyć, że hrabia pokazuje swoje zbiory nie bez pewnejdziecięcej chełpliwości, mimo to jego miłość do nauk i sztuk pięknych zupełniemnie z nim pojednała, i pragnąc zrobić mu przyjemność powiedziałem, że samWatykan pozazdrościłby mu jego bogactw.Ostatecznie zachwycony moimipochlebstwami hrabia posadził mnie naprzeciw siebie i tak do mnie powiedział: Nie mogę dłużej uważać was, panie, za obcego, należycie bowiem doliczby tychże nowoczesnych ludzi co ja i przysięgam na Hyperiona! wstyd by mi było was, panie, oszukiwać [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj