Wilson Gayle Intryga i milosc 15 Zbuntowane serce

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tylko na chwilę, myślała, próbującusprawiedliwić fakt, że czuje w środku ogień.Pożądała go.Gdzieś w najmroczniejszym zakątku duszyukrywała prawdę, że pragnęła tego niemal od samego początku.Drew odchylił się, a ona uniosła głowę, patrząc mu w twarz.Mimo jaskrawego oświetlenia, jego ciemne oczy przesłaniał cień.Nieuśmiechał się.Przyglądał się jej długo, a potem zaczaj opuszczaćgłowę.Powoli, poruszając się jak w transie, stanęła na palcach i ichtwarze niemal się zetknęły.Byli tak blisko siebie, że gdy otworzyłusta, poczuła na wargach ciepło jego oddechu.Pomyślała, że maostatnią szansę, żeby mu odmówić.Jeśli się odsunie, Drew pozwoli jejodejść.Swoim zachowaniem dawał jej wyraznie do zrozumienia, żedecyzja należy do niej.94RSPowzięła ją niemal bezwiednie.Otworzyła usta, uniosła lekkogłowę i wyprężyła się odrobinę, by sięgnąć do jego warg.W tym momencie puściły tamy.Mając zgodę Maggie, Drewprzylgnął zachłannie do jej ust, jakby łaknął od dawna ich dotyku iciepła.Może tak było.Może i on ukrywał uczucia pod maskąwszystkiego, co mówili, robili i myśleli.Chwycił ją za ramiona i zaborczo przyciągnął ku sobie Niepytając już o pozwolenie, penetrował językiem każdy zakątek jej ust.Całował ją coraz namiętniej.Ich wargi rozdzielały się tylko na chwilęi łączyły natychmiast w jeszcze gorętszym zespoleniu.Teraz już nie tylko uginały się pod nią kolana, lecz cała drżała zpożądania.Wiedziała, w jaki sposób ją posiądzie.Będzie toprzypominało jego pocałunek.Zawładnie nią, a ona mu ulegnie,nieświadoma tego, co się dzieje.Nie było to w jej stylu.Nie tego pragnęła.Położyła mu rękę napiersi, dotykając niemal palcami ramienia i odepchnęła go lekko odsiebie.Nie zamierzała sprawić mu bólu, ale Drew skrzywił się, a potemsyknął.Cofnąwszy się o krok złapał się znowu za ramię, drugą rękąchwytając dłoń Maggie, którą uraziła jego ranę.- Przepraszam, nie chciałam - powiedziała cicho.- Powinniśmychyba.- Przestać? Czy o to jej chodziło? Czy miał przestać jącałować? Czy naprawdę chciała, żeby odszedł? - Powinniśmy trochęzwolnić - dokończyła.95RSSkinął głową, oddychając równie ciężko jak ona.Stwierdziła toz ulgą.Podniecał ją fakt, że choć czuła się zdominowana, wprawiła gow taki stan.- Nie mogę myśleć - szepnęła.Znów skinął głową, a potem pochylił się tak, że zetknęli sięczołami i nadal ciężko dysząc, powiedział:- Wiem.Może z powodu jego głośnego oddechu, a może dlatego, żekoncentrowała się na czymś zupełnie innym, Maggie nie usłyszałanadjeżdżającego samochodu.Gdy się zorientowała, był już o wiele zablisko.Cofnęła się o krok i sięgnąwszy do przełącznika przydrzwiach, zgasiła światło w kuchni.- Co się dzieje? - zapytał Drew.- Ktoś tu jedzie - wyszeptała przez zaciśnięte ze strachu gardło.- Mogli zauważyć światło?- Nie wiem.Chyba nie.- Było to mało prawdopodobne.Wokółdomu rosło dużo drzew.Nasłuchiwali razem w ciemnościach.Drew wciąż stał na tyleblisko, że słyszała jego oddech.Zamknęła oczy, koncentrując się nadzwiękach, dochodzących sprzed domu.Dotarł do jej uszuprzytłumiony odgłos zamykania drzwiczek samochodu.Ktoś starałSię nie robić hałasu.Szelest materiału stanowił sygnał, że stojącyobok niej mężczyzna poruszył się.- Jeśli zapukają do drzwi, będziesz musiała otworzyć - szepnął.- Wiem.- Zaczekaj chwilę.Udawaj, że spałaś.96RSSkinęła głową, nie wiedząc, czy Drew ją widzi.Nie miałapojęcia, kto mógł ją odwiedzać w środku nocy.Nagle przypomniałasobie, że Rafa obiecywał przysyłać do niej policjantów, patrolującychokolicę.Może więc.Czekali dłuższy czas w ciemnościach, ale nikt nie zapukał.Niktnie chodził też po drewnianym ganku od frontu.Dotarłoby to do ichuszu, nawet gdyby zachowywał się bardzo cicho.Myśląc o tym, Maggie usłyszała odgłos, na który czekała.Czyjeś kroki.Ktoś szedł wokół domu.Zacisnęła mocno palce na ramieniu Drew i zaczęła cofać się wgłąb kuchni, ciągnąc go za sobą.Była boso, poruszała się więcbezszelestnie.Drew stukał butami o podłogę, musiała jednakzaryzykować.Zasłonki w oknie były tak przezroczyste, że gdyby ktośtam zajrzał, mógł zobaczyć ich sylwetki.Nie wiedziała, ile widać z zewnątrz, ale zgasiwszy światło iprzyzwyczaiwszy oczy do ciemności, dostrzegała przy blaskuksiężyca, co dzieje się na podwórku.Tyczki pomidorów sterczały wmroku jak nieruchomi wartownicy, wyznaczając granicę ogrodu.Dotarłszy do drzwi spiżarni oparła się o nie plecami, starając sięukryć jak najbardziej w cieniu.Drew stał obok niej, koncentrując całąuwagę na oknach.Dopiero w tym momencie zdała sobie sprawę, żema jej rewolwer.Celował nim w drzwi.Przeraziła się, widząc, jakijest przyczajony i skupiony.Spojrzała ponownie na okna i stwierdziła, że ktoś skrada sięmiędzy domem a ogrodem.Widziała ciemną sylwetkę przed tyczkamipomidorów.97RSIntruz zbliżał się do drzwi na tyłach domu.Szedł w kierunku ichkryjówki.Drew zasłonił Maggie swoim ciałem, przyciskając ją dościany.Był napięty jak struna.Czekał, trzymając broń wwyciągniętych rękach.Maggie bała się nawet oddychać.Nagle ciszęzakłócił nieomylny odgłos.Ktoś poruszał klamką u drzwi.ROZDZIAA SI�DMY98RSDrzwi się, oczywiście, nie otworzyły.Maggie sprawdzaładokładnie wszystkie zaniki od czasu, gdy zobaczyła kogoś wogrodzie.Gdy zobaczyła Drew Evansa, poprawiła się w myślach.Intruz poruszył klamką tylko raz.Po chwili usłyszeli znowuodgłos jego kroków, Maggie nie była w stanie określić, w którymkierunku się udał, ale wiedziała przynajmniej, że odszedł od drzwi.Odetchnęła z ulgą.Drew ruszył się w tym momencie z miejsca.Chwyciła go zaramię, ale się jej wyślizgnął.Podszedł na palcach do kuchennego oknai stanął plecami do ściany, podobnie jak rano, gdy obserwował ganekprzed domem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj