Julio Cortazar Gra w klasy(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Ależ czego? Czego?- %7łe Horacio wiedział o tym, zanim ją porzucił.- Przecież ja - zaczął Gregorovius - przecież ja w ogóle.- Niech pan nie będzie obrzydliwy - powtórzyła monotonnie Maga.- Dlaczegochce pan pogrążyć Horacia? Nie wie pan, żeśmy się rozstali, że poszedł sobie w takideszcz.- Ja niczego nie chcę - powiedział Osip wtulając się głębiej w fotel.- Ja niejestem taki, Luisa.Pani się upiera, żeby mnie zle zrozumieć.Powinienem rzucić się nakolana, jak w swoim czasie kapitan Gr�ff�n , błagać, żeby mi pani uwierzyła i żeby.- Niech mi pan da spokój - powiedziała Maga.- Najpierw Pola, teraz pan.Teplamy na ścianach i ta noc, która nie chce się skończyć.Pan byłby w stanie uwierzyćnawet w to, że to ja zabijam Polę.- Nigdy w życiu nie przeszłoby mi nic podobnego przez głowę.- Dosyć, dosyć.Horacio nigdy mi tego nie przebaczy, mimo że już nie jestzakochany w Poli.Zmiechu warte, gówniana mała laleczka, którą zrobiłam z wosku ześwieczek na choinkę, z delikatnego, zielonkawego wosku, przecież pamiętam.- Luisa, nie mogę uwierzyć, żeby pani.- On mi nigdy tego nie przebaczy, chociaż nie mówiliśmy o tym.Ale wie, bowidział i laleczkę, i szpilki.Rzucił ją na ziemię i zdeptał.Nie wiedział, że to jeszczegorzej, że tym tylko wzmógł niebezpieczeństwo.Pola mieszka na rue Dauphine, onchodził do niej niemal codziennie po południu.Myśli pan, że opowiedział jej o tejzielonej laleczce? Jak się panu wydaje Osip?- Możliwe - odparł Osip, wrogi i pełen pretensji.- Wszyscy jesteśmy zdrowokopnięci.- Horacio mówił o nowym zakonie, o możliwości znalezienia jakiegoś innegożycia.Zawsze się powoływał na śmierć, kiedy mówił o życiu, nie mogliśmy wytrzymać,żeby się nie śmiać z tego.Powiedział mi, że sypia z Polą, i wtedy zrozumiałam, że onwcale nie uważa za konieczne, żebym się o to rozgniewała i zrobiła mu scenę.A jarzeczywiście nie byłam wcale rozgniewana, ja także mogłabym w tej chwili iść zpanem do łóżka, gdyby mi przyszła ochota.Nie umiem tego wytłumaczyć, to niechodzi o zdrady i takie rzeczy.Horacio nienawidzi słowa zdrada, oszustwo.Muszęprzyznać, że jak tylko poznaliśmy się, powiedział mi, że nie czuje się do niczegozobowiązany.Ja zrobiłam laleczkę, bo Pola wpakowała mi się do pokoju, tego już byłoza dużo, wiedziałam, że byłaby w stanie zabrać moje rzeczy, nosić moje pończochy,używać mojej pomadki, karmić Rocamadoura.- Przecież pani powiedziała, że jej pani nie zna?- Tkwiła w Horaciu, głupi, głupi Osip! Biedny Osip, taki głupi.W jegokanadyjce, w futerku jego kołnierza, przecież pan widział, że Horacio ma futrzanykołnierz.I Pola tam tkwiła, kiedy wracał, i tkwiła w jego spojrzeniu, kiedy sięrozbierał, tu w tym kącie, i kiedy stojąc mył się w tej misce.Nie wiem dlaczego,przecież w końcu naprawdę kochaliśmy się.Nie wiem dlaczego.Dlatego, że ja nieumiem myśleć i on mną pogardza.Dlatego.(28)28Ktoś szedł po schodach.- Może Horacio - powiedział Gregorovius.- Może - powtórzyła Maga.Ale raczej ten zegarmistrz z szóstego.Zawsze póznowraca.Nie miałby pan ochoty posłuchać muzyki?- O tej porze? Dziecko się obudzi.- Nie, nastawimy cichutko i posłuchamy sobie kwartetu, będzie przyjemnie.Można tak ściszyć, że nikt poza nami nie będzie słyszał.Zobaczy pan.- Nie, to nie Horacio - powiedział Gregorovius.- A bo ja wiem - mruknęła Maga zapalając zapałkę i patrząc na stos płytleżących w rogu pokoju.- Może usiadł za drzwiami; od czasu do czasu potrafi takzrobić.Czasem podchodzi pod same drzwi i nagle zmienia zdanie.Niech pan włączyadapter, tu, ten biały guziczek obok kominka.Stało tam coś w rodzaju pudełka od butów; Maga na klęczkach nałożyła płytę,macając w ciemnościach, a wtedy pudełko od butów wydało z siebie lekkie brzęczenie,daleki akord zawisł w powietrzu niemal w zasięgu ręki.Gregorovius zabrał się donabijania fajki, ciągle jeszcze trochę zgorszony.Nie podobał mu się Sch�nberg, alechodziło o co innego: o porę, o chore dziecko, o sam rodzaj wykroczenia.Tak,wykroczenia.Idiotyczna myśl.Ale od czasu do czasu miewał ataki tego rodzaju:wydało mu się, że jakiś bliżej nie określony porządek powinien się mścić za całkowitelekceważenie go.Wyciągnięta na ziemi, z głową niemalże w pudełku od butów, Magawyglądała na śpiącą.Od czasu do czasu słychać było lekkie chrapnięcie Rocamadoura, aleGregorovius zaczął zagłębiać się w muzyce, gubić w niej, odkrywając, że można bezprotestu dać się porwać zmarłemu i pogrzebanemu wiedeńczykowi [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj