Claretie Jules Noris

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.jak mówisz.a pan de Chantenaydomaga się odemnie miłości: to wszystko!. Ale uśmiech pani, gdyś czytała list, przekonywa mnie, że pan deChantenay nie jest ci obojętnym odparł Rajmund z gniewem.Rzuciła list księcia na stół, podeszła wprost do Rajmunda, położyła obieręce na jego ramionach i podczas, gdy oddech jej muskał twarz Ferdysa,oczy zaś szukały jego oczu, rzekła: Spójrz pan na mnie, czy wistocie uśmiech widzisz pan w moichoczach? Spójrz tylko dobrze!W głębi smutnych zrenic Noris, tych zrenic istnej Arabki, Rajmund do-strzegł ogień żywy, coś ponurego i złego zarazem: Nie odparł ze drżeniem.Nie, Zuzanno, jeżelibym nie wiedział, żepani jesteś tak dobrą, tak szczerą, mógłbym przypuszczać jakąś strasznąnienawiść!Stała tak jeszcze przez chwilę, prawie wisząc nad nim, z ironją naustach, poczem łagodnie, patrząc mu w oczy, rzekła: Przerażam pana teraz!. Mówiłem przecie, że panią kocham.Pani jesteś dla mnie wcielonądobrocią.Dla czegóż miałabyś mnie pani przerażać?Dziwnie jej błogo było obok Rajmunda; stojąc, on przyciągał ją do sie-bie; a ona łagodnie mówiła zcicha: Dlaczego?.Dlatego, że mnie pan nie znasz.Dla tego, że pan niewiesz, ile cierpienia, ile gniewu, ile zrujnowanych nadziei, ile snów gorz-LRTkich i okropnych przebyłam!.Pan, panie Rajmundzie, gdybym panu sięoddała całem sercem, byłbyś mi także poświęcił całe swoje życie, niepraw-daż?. O tak, całe życie!.Wyrwała się nagle z jego objęć i zawołała śmiejąc się oschle i z bole-ścią: Pan jesteś szalony!.To coś mi pan powiedział, to bardzo ładne,ale.myśmy żartowali tylko! Zuzanno! W każdym razie ja żartowałam.Chciałam wiedzieć, czy pan mniekochałeś prawdziwie. Chcesz pani także dowiedzieć się pewnie, czy jestem zazdrosny? rzekł Rajmund, którego gniewał śmiech Noris. O kogoż byłbyś pan zazdrosny? O Ren�go. O Ren�go? Tak.Pokaż mi pani ten list. I po co? To oświadczyny! zawołał Ferdys. A naturalnie odparła, ujmując znowu ze stołu list Chantenay'a. I pani nie podarłaś tego listu? Widziałeś pan, że nie. Wiem dla czego! Ciekawam bardzo?LRT Bo pani zawsze kochasz Ren�go! Tak, tak.bo pani go zawsze ko-cha!. Nie!.Bo go nienawidzę zawołała Noris, odrywając zębami poło-wę listu księcia bo nim pogardzam, bo chciałabym się zemścić na nim,bo ten list, w którym mnie błaga, molestuje list o mało nie zwilżonyłzami łzami Kwiat szyku! list ten przekonywa mnie, że książę jestmój i że mogę z nim teraz robić, co mi się rzewnie podoba!Miała w oczach taki wyraz tryumfu, że Rajmund głosem drżącym, go-tów wyrwać jej ten list i podeptać go nogami, wyszeptał. A więc.a więc ten list takiem szczęściem napawa panią? O tak, szczęściem!Podniosła głowę, a bladą jej płeć zaróżowił odblask rolety.Poczem rzekła: Gdybym nie spotkała na mej drodze tego człowieka, o którego panjesteś zazdrosnym panie de Ferdys, wiesz pan kim bym była dzisiaj?.By-łabym uczciwą żoną uczciwego człowieka.%7łoną jakiego literata albourzędnika, ale zawsze żoną, matką, istotą którą szanują i której się kłaniająbez wstydu.A dziś!.O nędznik!.Spojrzała na list, zmiętoszony w swych palcach: A teraz on mnie kocha! Kocha! Ach on mnie kocha.Założę się zpanem, że nie zgadniesz, co może ten list zawierać.Coś komicznego, za-dziwiającego, nieprawdopodobnego.Tak, tak.nigdybyś pan nie zgadł!.Trzeba tyć tak jak on niewolnikiem namiętności, kaprysu.Czy pan wiesz,co pisze do mnie pański kuzyn, co mi proponuje, z jaką śpieszy ofiarą?Miała jeszcze na ustach śmiech gorączkowy, chorobliwy.LRT Kocha mnie, błaga, płacze niemal.chce zmazać przeszłość! Zmiaćsię pan będziesz.On chce mnie pojąć za żonę!.Ferdys cofnął się z sercem trapionem zazdrością i zawołał: A pani? On chce pojąć za żonę.swoją dawną metresę!Ten romans miłości, podeptany i zmiażdżony przed pięciu laty, on chcewskrzesić, chce go oprawić we własne herby i nadać mu swoje nazwisko.Awięc dobrze zresztą! Niech się narazi na ten skandal: kiedy się nie lęka.Po-rwał mi młodość, ja mu zabiorę imię.Skwitujemy się.Rajmund struchlał. Pani nie uczynisz tego. Dlaczego? Czy dlatego, że zbeszcześciłabym księcia de Chantenay?No, a gdyby opłacił swoją ostatnią miłość tem, czem ja opłaciłam pierwszą:życiem?Dodała, kręcąc głową: Nie lękaj się pan, Chantenay pogodziłby się prędko ze skandalem.Mniej by się wstydził swej żony dzisiejszej jak dawniejszej metresy. A więc powtarzał Ferdys on panią kocha.i pani wierzysz, żeon panią kocha?. Wierzę.Ponieważ stałam się owocem zakazanym.Tylko dla tego! I na ten list odpowiesz pani twierdząco? Dla czegóżby nie.Nie lękaj się pan, nie z miłości.Miała w głosie ta-ką oschłość, że Rajmund pytał siebie, czy to ta sama Noris, którą znał i któ-ra stała przed nim.Zdawało mu się, że ją nienawiść przekształciła nagle, to też, z jednąmyślą natychmiastowej ucieczki z tego domu na zawsze, odparł:LRT Wie pani, panno Zuzanno, mszcząc się na Ren�m nie jego jednegodosięgniesz pani. Wiem o tem.Inni będą cierpieć.Ja naprzykład. I inni także. Któż taki? Ależ.Rajmund chciał nazwać siebie: nie śmiał. Kobieta odparł. Jaka kobieta? Kobieta, która kocha Ren�go. Ach odparła Noris to zapewne pani de Mont�preux. Wistocie, hrabina de Mont�preux. Miała męża.Nie ma nic na swoje usprawiedliwienie, tem gorzej dlaniej odparła Noris obojętnieWtedy Rajmund wydał jęk, jakby z samej głębi duszy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj