[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Ma sza Allah, ma sza Allah, ma sza Allah! - rozbrzmiewało wśródzawiniątek.- Muslima, muslima (muzułmanka) - mówiły jedna do drugiej, zachwycone, żewyznaję tę samą wiarę.Ich ciekawość została zaspokojona.Nie zadawały mi już więcej pytań,usatysfakcjonowane, zadowolone; może nawet czuły ulgę.Ich ciemne oczy podążały za mnąz nowym zainteresowaniem i dumą, ponieważ wiedziały, że ta lekarka, która zajmuje sięczłonkiem ich rodziny, także jest muzułmanką.Uznawały, że ich niedomagający krewnyznajduje się w dobrych rękach.Fakt, że jestem muzułmanką, sprawiał, że nawiązywały zemną pewną więz.Wyglądało na to, że przechodziły do porządku dziennego nad tym, żejestem cudzoziemką, z dużo większą łatwością, niż się spodziewałam.Zapamiętałamserdeczność tych Beduinek.Z tego rodzaju wyrazami aprobaty spotykałam się bardzo często.Wiele kobiet, któremnie podziwiało, prawdopodobnie nie umiało czytać i pisać, a mimo to patrzyło na mniez nieopisaną dumą.Starsze wydawały się najbardziej oczarowane odkryciem, że jestemmuzułmanką.Zawsze bardzo mnie poruszało, choć jednocześnie dziwiło, skąd w tychBeduinkach tyle sympatii dla Ameryki.Jak to możliwe, skoro niewiele z nich mogło tam być,a z całą pewnością żadna nie znała ani jednego Amerykanina osobiście? Co wprawiało je w taki podziw dla mojego pochodzenia z Amriki, którą szanowały niemal na równiz muzułmańskim rodowodem lekarki?[60]Kuhl - proszek antymonowy, kosmetyk tradycyjnie używany przez bliskowschodniekobiety do malowania oczu (przyp.tłum.). ROZDZIAA 18Następna stacja: rozgrzeszenieKiedy się obudziłam, życie w namiocie toczyło się w najlepsze.Dzisiaj, pointensywnym dniu spędzonym na równinie Arafat na modlitwach i błagalnych prośbach,mieliśmy przenocować pod gołym niebem na równinie Al-Muzdalifa.To kulminacyjny punkthadżdżu: Arafat - Dzień Stania.Stojąc, wszyscy pielgrzymi będą oddawać cześć Bogu.Wkrótce namiot opustoszał, powyłączano klimatyzatory, opróżniono i odłączonolodówkę.Jedna za drugą wyszłyśmy do autobusu, lawirując pomiędzy 50 tysiącaminamiotów.Miasteczko wyglądało już na wyludnione, tysiące pielgrzymów zdążyło wyruszyćpieszo w stronę Arafatu, gdzie dzisiaj 2,5 miliona ludzi stanie przed Bogiem.Od 50 do 100 tysięcy pojazdów utknęło w ogromnym korku.Pielgrzymi, którzyruszyli pieszo, posuwali się znacznie szybciej.Niektórzy szli energicznie, przemierzajączakorkowane ulice w marszowym tempie.Nawet osoby z niepełnosprawnością szły szybciej, kuśtykając - taka byładeterminacja, by kontynuować praktyki religijne.Młodzi pchali wózki po wyboistym asfalcie,a siedzący na nich pielgrzymi, osłabieni dotychczasowym wysiłkiem, modlili się na głos.Widziałam, jak ich usta poruszały się do tej samej labbajki, którą i ja recytowałam: Otojestem, Boże, przed Tobą, oto jestem! .To muzułmańska odpowiedz na zaproszenie doodbycia pielgrzymki.%7łylaste ręce kurczowo trzymały Korany tak ciężkie, że mogły złamać nadgarstkiprzeżarte osteoporozą.Mimo że szyba wyciszała ten wspólny labbajkowy hymn, wiedziałam,że śpiewamy unisono.Jakiś samotny Afrykańczyk bez nogi szedł żwawo, utykająci podpierając się na kulach domowej roboty, związanych liną i spiętych elastyczną gumą.Zwietnie dawał sobie radę z powłóczystą szatą na hadżdż i wyprzedzał wielu sprawnychpielgrzymów, którzy z trudem podążali za nim.Dynamika hadżdżu była zdumiewająca.Niktnie stał spokojnie.Wyglądało to tak, jakby cały glob znajdował się w ruchu. Przyglądałam się tysiącom stóp, które przemykały obok naszego autobusu.Wiele byłow trampkach, często nike! Nie mogłam sobie wyobrazić lepszej reklamy dla tej firmy niż Justdo hadżdż![61].Amerykańskie trampki tworzyły wyjątkowy kontrast w świecie islamu,przypominając o tym, że choć rytuał hadżdżu ma 1400 lat, współcześnie dysponujemypewnymi udogodnieniami, by był łatwiejszy.Wielu filipińskich pielgrzymów wybrałotenisówki, wypatrzyłam też sporo birkenstocksów.Większość piechurów musiała sięzadowolić gumowymi klapkami.Nastoletnie dziewczyny z mojego namiotu wykazywałyupodobanie do koszmarnie kiczowatych gumowych trampek na platformach, które tej zimypodbiły serca rijadzkich faszionistek.Może dlatego, że olbrzymie obcasy ułatwiałyporuszanie się w abai i jednocześnie były jedynym przejawem indywidualizmu, na jaki młodedziewczyny w Rijadzie, szczelnie pozakrywane, mogły sobie w tym czasie pozwolićw miejscach publicznych
[ Pobierz całość w formacie PDF ]