Anders Roslund, Börge Hellström Ewert Grens 03 Odkupienie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ostatnie spojrzenie na człowieka, który siedzi spokojnie wceli; potem wyszli, zjechali windą i skierowali się do swoichpokojów.- Czy to typowe?- Masz na myśli Schwarza?- Tak.Sven starał się znalezć coś w pamięci obejmującej prawiedwadzieścia lat pracy w policji.- Nie.Niektórzy robią się całkiem mali, kiedy mają trafić doceli.Ale coś takiego? Nie.Chyba nigdy wcześniej nie widziałemrównie silnej reakcji.Szli dalej korytarzem, wciskając kody w drzwiachoddzielających jeden korytarz od drugiego; szli w milczeniu,starając się zrozumieć, w jaki sposób przeszłość mogła wywołaćaż taki strach, jakie wydarzenia z ludzkiego życia były na tylesilne, aby wywołać strach przed ciasnym pomieszczeniem.- Mój syn.Mówiąc to, Sven odwrócił się w stronę Hermansson.- Ma na imię Jonas.Ma siedem lat, niedługo skończy osiem.Adoptowaliśmy go.Przez dwa pierwsze latają i Anita nic nierozumieliśmy, Jonas zachowywał się tak jak dzisiaj Schwarz.Byli prawie na miejscu, zwolnili kroku, oboje chcielidokończyć tę rozmowę.- Tak właśnie krzyczał, cały spanikowany.Jeśli trzymaliśmygo za mocno albo obejmowaliśmy zbyt długo, albo jeśli byłociasno, a jemu trudno było się poruszać.Rozmawialiśmy o tymwtedy z każdym, z kim można było porozmawiać.I nadal nicnie wiemy.Wiemy tylko, że tam, w sierocińcu w Phnom Penh,owijali go.Całe jego ciało mocno owijali.Minęli kserokopiarkę, zatrzymali się przed pokojem Svena.- No, nie wiem.Pierwszy raz widziałem coś takiego.Spojrzał na nią.- Jestem pewien, że kiedyś już siedział.WTOREKMariana Hermansson spała niespokojnie.Dzwiękprzypominający ten, który dzień wcześniej wydawał z siebie nakorytarzu aresztu John Schwarz, obudził ją przynajmniej dwarazy.Nie wiedziała, czy to ona była jego zródłem, czy też możektoś, kto przechodził obok okna jej sypialni; a może w ogóle gonie było, może to był tylko sen, majaki jej zmęczonego mózgu?Miała dwadzieścia pięć lat i od sześciu tygodni podnajmowałamieszkanie w zachodniej części dzielnicy Kungsholmen.Byłoumeblowane, a czynsz wysoki, stało w nim mnóstwo krzeseł,które własnoręcznie wykonał w swej firmie właścicielmieszkania.Jednak fakt, że mieszkała w niewielkiej odległościod posterunku policji znajdującego się w zatłoczonej częścimiasta, sprawił, że łatwiej pogodziła się z koniecznościąwydania na ten cel kilku tysięcy koron.Kiedy zamknęła na klucz drzwi mieszkania mieszczącego sięw wieżowcu stojącym przy północnym filarze mostuV�sterbron, a potem szła przez park R�lambshovsparkenpromenadą spacerową wzdłuż Norr M�larstrand, nadal byłozimno.Dziesięć minut otwartej przestrzeni parku i znowuasfaltowa ścieżka.Nocne odgłosy sprawiały, że nie chciało jej się spać.Tymczasem w celi aresztu drzwi były otwarte, a na pryczyleżał drżący człowiek, próbujący ukryć się przed tymi, którzystali w jego pobliżu, a także przed tymi, którzy znajdowali siędaleko od niego.Jego strach był tak silny, nie potrafił się go pozbyć, jakby sięnim zaraził i nie umiał wyzwolić z jego objęć.Hermansson wdychała powietrze i wydawało jej się, że jestczyste; głęboko oddychała, spoglądała ponad wodę i śledziłałódz płynącą w oddali, która znikła w pobliżuL�ngholmskanalen.Powoli przyzwyczajała się do Sztokholmu.Pomylonych było tu więcej, korki uliczne większe, aświadomość tego, że przeprowadziła się tutaj tylko na pewienczas, silnie dawała jej się we znaki; mimo wszystko z każdymmijającym dniem coraz lepiej radziła sobie z samotnością.Wciągu dnia pracowała, podobnie było wieczorami, odpowiadałjej taki tryb życia, ale czekała, aż przeprowadzi się na nowemiejsce także duchowo.Dobrze się czuła w starej siedzibiepolicji w Kronobergu.Grens był, jaki był, energiczny ihałaśliwy, miał jakieś takie smutne oczy; coraz lepiej rozumiałatakże Svena, którego na początku uważała za osobę nieśmiałą,podczas gdy on był tylko zamyślony; uważała, że jest mądry imiły, odpowiadał jej nacechowanemu przesądami obrazowiwiernego mężczyzny; wyobrażała go sobie z żoną iadoptowanym synem w ich szeregowcu w Gustavsbergu.Doszła na miejsce, otrzepała o ścianę budynku śnieg z butówi weszła do środka, ruszyła drzwiami prowadzącymi w lewo napiętro do wydziału technicznego.Starszy technik Nils Krantzbył jednym z tych, którzy zaczynali w stopniu posterunkowego,a potem stopniowo doskonalili swoje kwalifikacje; wczorajobiecał jej, że będzie mogła odebrać paszport Schwarza jużrano, więc na pewno tak będzie.Westchnął, tak jak wzdychaliwszyscy jego koledzy, ale potem wziął go od niej, podszedł dobiurka i zaczął go przeglądać, nie patrząc na nią dłużej.Kiedy otworzyła drzwi pokoju, Krantz już tam był.Okulary do czytania podniesione na czoło, włosy jak zwyklenieuczesane.Nie musiała nic mówić, paszport leżał już na stole gotowy doodbioru.Kiedy weszła, Krantz uniósł się, wskazał na dokumenti lekko pokiwał głową, po czym uśmiechnął się w taki sposób,że ciągle jeszcze nie potrafiła określić, czy był to uśmiech miłyczy ironiczny.- John Doe.Chyba nie dosłyszała.- Co masz na myśli?- Właśnie to.Osoba niezidentyfikowana.John Doe.Gratulacje.Grensa tam nie było i to bez względu na to, jak długowpatrywała się w jego krzesło.A jej tak bardzo się spieszyło [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj