[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Może znowu spróbujemy obściskiwania.Zobaczymy, co się stanieze znakiem.Ostatnim razem zadziałało.Mojemu ciału podobał się ten pomysł, mi jednak nie.-Jasne, to sięnie stanie.- To była tylko sugestia.- Do której NIGDY NIE DOJDZIE.- Podkreśliłam każde słowo.-Ponownie.- Nie zachowuj się, jakby ci się to nie podobało, tak jak.Uderzyłam go mocno w pierś.Tylko się zaśmiał, a ja zaczęłam sięodsuwać, ale.moment.Przycisnęłam dłonie do jego klatki ipopatrzyłam na niego.Daemon uniósł brew.- Już mnie obmacujesz, Kotek? Podoba mi się kierunek, w jakim tozmierza. To właśnie robiłam - niezła klata i tak dalej - ale nie w tym rzecz.Czułam jego bicie serca pod dłonią, silne tempo, które lekkoprzyspieszyło.Bum.Bum, bum.Bum.Przyłożyłam rękę do własnegoserca.Bum.Bum, bum.Bum.Zaczynało mi się kręcić w głowie.- Nasze serca.biją tak samo.- Oba teraz przyspieszyły w idealnejsynchronizacji.- O mój Boże, jak to możliwe?!Daemon zbladł.- Cholera.Uniosłam powieki.Nasze spojrzenia się spotkały.Powietrzewydawało się iskrzyć wokół nas.Cholera, w rzeczy samej.Położył dłoń na mojej ręce i ścisnął ją.- To nie tak zle.Znaczy, byłem całkiem pewny, że cię w cośzmieniłem, ale ta rzecz z sercami udowadnia, że jesteśmy połączeni.-Wyszczerzył zęby w uśmiechu.- Mogło być gorzej.- Gorzej niż co? - zapytałam zdumiona.- My, razem.- Wzruszył ramionami.- Mogło być gorzej.Nie byłampewna, czy dobrze usłyszałam.- Czekaj.Myślisz, że powinniśmy być razem przez jakieś kosmicznesztuczki, które nas połączyły? A dwie minuty temu skarżyłeś się, żeze mną utknąłeś.- Cóż, nie skarżyłem się.Tylko stwierdziłem, że ze sobą utknęliśmy.To jest inne.podobam ci się.Zmrużyłam oczy.- Zaraz wrócę do ostatniego zdania, ale chcesz być ze mną, boczujesz się.zmuszony?- Nie powiedziałbym zmuszony, ale.lubię cię. Popatrzyłam na niego uważnie.Zbyt łatwo przypomniałam sobie, copodsłuchałam, gdy mnie uzdrawiał.Część mnie myślała, że to, coczuł, było prawdziwe, ale może to był skutek uboczny tego, co zrobił.To miało sens, biorąc pod uwagę jego słowa.Daemon zmarszczyłbrwi.- O nie, znam to spojrzenie.O czym myślisz?- To najśmieszniejsza deklaracja sympatii, jaką kiedykolwieksłyszałam - powiedziałam i wstałam.- To żałosne, Daemon.Chceszbyć ze mną, bo stało się coś szalonego?Przewrócił oczami i wstał.- Lubimy się.Naprawdę.Głupio zaprzeczać.- Och, i to mówi facet, który zostawił mnie toples na kanapie? -pokręciłam głową.- Nie lubimy się.- Okay.Pewnie powinienem cię przeprosić.Więc, przepraszam.-Daemon zrobił krok w moją stronę.- Podobaliśmy się sobie, zanimjeszcze cię uleczyłem.Nie możesz powiedzieć, że to nieprawda.A tyzawsze.mi się podobałaś.Zrobiłam krok w tył.- To, że ci się podobam, jest kiepskim powodem, by ze mną być.- Och, wiesz, że tu chodzi o coś więcej.- Zamilkł.-Od początkuwiedziałem, że będą z tobą kłopoty, odkąd tylko zapukałaś do moichdrzwi.Zaśmiałam się sucho.- Pomyślałam sobie to samo, ale to nie wyjaśnia rozdwojenia twojejosobowości.- Cóż, myślałem, że może jednak, ale najwyrazniej nie.- Posłał miszybki uśmiech.- Kat, wiem, że ci się podobam.Wiem, że mnie. - To, że mi się podobasz, nie wystarczy - powiedziałam.- Dogadujemy się.Posłałam mu puste spojrzenie.Znowu uśmiechnąłsię szeroko.- Czasami się dogadujemy.- Nie mamy ze sobą nic wspólnego - protestowałam.- Mamy ze sobą więcej wspólnego, niż myślisz.- Nieważne.Daemon złapał kosmyk moich włosów i okręcił go na palcu.- Sama wiesz, że chcesz.Wspomnienie słodkiego pocałunku powróciło.Sfrustrowanaodgarnęłam włosy i skupiłam się ponownie.- Nie wiesz, czego chcę.Nie masz pojęcia.Chcę faceta, który będzieze mną, bo tego naprawdę będzie chciał.A nie takiego, który będziezmuszony przez jakąś pokręconą odpowiedzialność.- Kat.- Nie! - przerwałam mu, zaciskając dłonie w pięści. No dalej,Kittycat, nie stój z boku", pomyślałam.Nie zamierzałam dalej stać zboku, a to oznaczało, że nie ulegnę Daemono-wi
[ Pobierz całość w formacie PDF ]