Peter Berling Dzieci Graala 01 Dzieci Graala

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Znalezli się znów w podziemnym korytarzu.Komendant odprowadził rycerzy aż dowąskiego wyjścia z groty na ostre skały, gdzie przejęli ich Baskowie.Opatulone dzieciprzywiązano rycerzom do piersi, po czym zawinięto ich w lniane płachty i opasano sznuramipod pachami i wokół bioder. Pamiętajcie, przyjaciele rzekł obrońca Monts�gur ochrypłym głosem, w którym dałosię słyszeć dumę i smutek zarazem że te dzieci są naszym testamentem i nadzieją, że są.*Diaus vos benesiga (okcyt.) Niech Bóg was błogosławi!*Aitals.(okcyt.) Bądzcie silni, abyście mogli ich bronić!*N Esclarmunda.(okcyt.) Esklarmondo, wasze imię oznacza, że dajecie światu jasne światło i że jesteścieistotą nieskalaną, że nie uczyniliście niczego, co nie uchodzi; że więc jesteście godną nosicielką całego bogactwatego imienia.Azy nie pozwoliły mu dokończyć.Tymczasem obaj rycerze, mocno przyciskając do siebietobołki, zniknęli poza krawędzią skał. Ay, efans, que Diaus vos gardaz**Ay, efans.(okcyt.) Dzieci, niech Bóg was strzeże!IIOCALENIELOBAMonts�gur, wiosna 1244Z Kroniki Williama z Roebruku Co to jest Graal?Wiedziałem, że nie wolno mi było zadać tego pytania, wymówić tego słowa, ale nic niedręczyło mnie bardziej niż chęć zgłębienia owej tajemnicy.Tkwiłem w chacie u starej już bezmała wieczność, a przynajmniej całą noc.Loba nie była pomarszczoną babką-zielarką anibezzębną czarownicą, jak sobie wyobrażałem, w jej domostwie nie było widać żadnychingrediencji, jak na przykład płodów jaszczurczych w zamkniętych słojach czy jadowitychwęży i innych gadów, nawet kryształowa kula nie rzucała migotliwego magicznego światła,by rozjaśnić moją przyszłość.Przydomek Wilczyca nosiła zapewne z powodu muskularnejpostaci i ostro zarysowanego profilu, uwydatniającego w sposób przerażający jej uzębienie, wktórym nie potrafiłem odkryć ani jednej luki.Z dreszczem grozy wyobraziłem sobie, jakmogłaby wbić zęby w gardło kozlęcia lub jednym kłapnięciem odgryzć kurze głowę.Przedewszystkim jednak ruchy nadawały jej pozór drapieżnego zwierzęcia, które czai się, skrada,obezwładnia wzrokiem ofiarę i potem nagle uderza! Tak i mnie zaczarowała, ledwiem zająłmiejsce w tej kamiennej izbie.Kilkoma szybkimi cięciami odsłoniła moją duszę,przeprowadziła sekcję mych nadziei i lęków, wgryzła się w mój ochronny puklerz cnót imoralności, wypluła moją wiarę jak skorupę małża.Leżałem bardziej, niż siedziałem,odchylony do tyłu, z głową przyciśniętą do chłodnego kamienia, bezwolnie śledząc jejpoczynania.Loba milczała, pozwalając mi się dusić we własnym sosie.Jedynie z rzadka brała to kilkazielonych liści, to świeże gałązki i wsuwała je uważnie do ognia, w którym trzeszczały itrzaskały.Rozchodzący się zapach ożywiał mi umysł, wreszcie spowodował, że mojenajskrytsze myśli zaczęły krążyć, krążyć coraz szybciej, aż miałem wrażenie, iż głowa zarazmi się rozpadnie; myśli z całą mocą cisnęły się na zewnątrz, lecz skalna niecka obejmowałamoją czaszkę, chroniąc ją niczym niewidzialna dłoń.Pot spływał mi po twarzy.W kociołkuwrzał ukrop z ziół, których ziemiście stęchła woń uspokajała mnie, odurzała, kazała szybkowyparować złości i tylko rozpościerała przede mną moje kłamstwa jak białe kostki ropuchy.Nie padło między nami żadne słowo, ani jedno.Loba nie pytała o nic i mnie też nic nieprzeszło przez usta aż do chwili, kiedy zadałem to jedno jedyne pytanie, które mnie nękało,ale gdy tylko je wymówiłem, pojąłem, że nie jestem godzien ani tej, ani w ogóle żadnejodpowiedzi.Wstrząsnął mną dreszcz.Naraz zagrzmiał tętent pędzących przez las koni, wśród obozujących przed chatą faiditszapanowało poruszenie, rozległy się stłumione podniecone głosy, szczęk broni.Rozwartogwałtownie drzwi i dwie postacie w przybrudzonych białych płaszczach wtargnęły do środka. Les enfants du mont*Stara podniosła się i stanęła przed żarzącym się paleniskiem jak pogańska kapłanka przedswym ołtarzem.Podniosła druidzką laskę. Salvaz* szepnęła z szacunkiem i wyrazną ulgą.I wtedy obaj rycerze dostrzegli mnie, franciszkańskiego mnicha z drewnianymChrystusowym krzyżem na piersi. Zdrada! syknął młodszy i w jego ręku błysnął miecz. Salvaz! Loba szybkim ruchem wrzuciła do ognia garść jakiegoś proszku.Buchnęło ztrzaskiem, sypiąc iskrami, i gęsty kłąb białego dymu oddzielił mnie od napastnika.Poprzezkłębiącą się mgłę uchwyciłem jeszcze kątem oka, że starszy z rycerzy sparował cios, aleogniste gwiazdy świsnęły przez mleczny opar.W głowie zahuczał mi dzwon, uderzenieodrzuciło mnie do tyłu.Wiosna nadciąga z ciepłym powiewem, co wielu dopiero teraz odbiera oswobodzonymizmysłami.Pokój wraca do serc, łagodne światło.Akurat wtedy gdy mój sen stał się tak piękny, zostałem z niego wyrwany, budząc się zomdlenia: wyniesiono mnie przed chatę, leżałem związany, z obolałą, owiniętą czymś głową.Wciąż jeszcze było zupełnie ciemno, a nade mną stał Gawin Montbard z B�thune. Czyż nie mówiłem ci, bracie Williamie, że owieczka z trzody świętego Franciszka niepowinna nocą w ciemnym lesie węszyć w jaskini Wilczycy? Ze szponów sokoła i z łapniedzwiedzia zdołałem cię jeszcze wyratować! wyszczerzył zęby mój osobliwy stróż wpłaszczu templariusza i wskazał na obydwu rycerzy, którzy nie zaszczycili mnie ani jednymspojrzeniem.*Les enfants du mont (fr.) Dzieci z góry (tzn.z Monts�gur).*Salvaz! (okcyt.) Ocalone!Z komina chaty unosił się wciąż w nieregularnych odstępach mleczny dym, który chybauratował mi życie.Sygnał dla wypatrujących z dala oczu, co z podniebnej wysokościobserwowały ciemny las Corret: Monsalwat! Tak, to ich tam w górze dotyczył ten znak znak ocalenia? A co będzie ze mną? szepnąłem z niepokojem, jednakże bez strachu, wciąż jeszczeoszołomiony.Moja głowa! Nie mogłem jej nawet pomacać [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj