[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.William Larkinsnamówił mnie, żebym zostawił dla siebie większą ilość niż poprzednich lat.Przyślępaniom, zanim się zepsują .Prosiłyśmy, żeby tego nie robił, bo choć mówiłam, że mamyjeszcze trochę, ale niewiele nam już zostało, może najwyżej z pół tuzina, i te chowamytylko dla Jane, ale nie mogłam znieść tego, aby nam miał przysyłać nowy zapas, był już itak dla nas taki hojny, a Jane nawet słyszeć o tym nie chciała.A kiedy pan Knightleywyszedł, omal się ze mną nie pokłóciła.to znaczy, nie powinnam tak mówić, bo my sięnigdy w życiu nie kłócimy, ale była w rozpaczy, że się przyznałam, że już prawie niemamy jabłek, byłaby chciała, żebym go zapewniła, że jest ich jeszcze bardzo dużo. Ach,moja droga - uspokajałam ją - jakże mogłam skłamać .Jednakże tego samego jeszczewieczoru przyszedł William Larkins z dużym koszem jabłek, tych samych jabłek, conajmniej ćwiartka, a że byłam bardzo wdzięczna, więc zeszłam i porozmawiałam zWilliamem Larkinsem i wtajemniczyłam go we wszystko, jak się pani pewnie domyśla.William Larkins to taki nasz stary znajomy! Zawsze go chętnie widzę.Ale dowiedziałamsię potem od Patty, bo William się przyznał, że była to już reszta jabłek tego gatunku,jakie miał jego pan, przyniósł je wszystkie i panu Knightley nie pozostało już ani trochę,takich do pieczenia czy na kompot.Williamowi osobiście to nic nie szkodzi, cieszy się, żejego pan tyle sprzedał jabłek w tym roku, bo William, wie pani, nade wszystko dba okorzyści swego pana, ale pani Hodges, gospodyni, była bardzo niezadowolona, że sięwysyła z domu wszystkie jabłka.Nie może się z tym pogodzić, że jej pan nie będzie miałjuż w tym roku ani razu placka z jabłkami.William powiedział o tym Patty, ale dodał, że tonic nie szkodzi, pani Hodges musi czasem się pozłościć, ale z chwilą, kiedy się tyleworków jabłek sprzedało, to naprawdę wszystko jedno, kto zje tę resztę.I Patty mi topowtórzyła, i było mi strasznie wstyd, naprawdę! Nie chciałam za nic na świecie, żebypan Knightley się o tym dowiedział.Byłby tak bardzo.Chciałam też ukryć to przed Jane,17 ale, niestety, wspomniałam o tym, nim zdążyłam ugryzć się w język.Panna Bates przerwała swą opowieść, gdyż Patty już otwierała drzwi przedgośćmi.Pod adresem poprzedzających ją trzech pań posypał się natomiast istny gradprzestróg podyktowanych niewyczerpaną życzliwością starej panny:- Proszę, niech pani uważa, droga pani Weston, tam jest stopień na zakręcie,niechże pani uważa, droga panno Emmo, nasza klatka schodowa taka ciemna i ciasna.Niech pani uważa, panno Harriet.Jestem niepocieszona, panno Emmo, zdaje się, żepani uderzyła się w nogę.Panno Harriet, uwaga, stopień na zakręcie!18 ROZDZIAA 28Wnętrze małej bawialni, gdy weszły tam nowo przybyłe, przedstawiało obrazzupełnego spokoju: pani Bates, nie mogąc oddać się zwykłym zajęciom, drzemała wkącie przy kominku, Frank Churchill nie opodal niej siedział przy stoliku, z wielkimprzejęciem naprawiając okulary, zaś Jane Fairfax, plecami do nich odwrócona,wpatrywała się w nowe pianino.Młody człowiek, choć tak pochłonięty pracą, potrafił jednak okazać szczerą radośćna widok Emmy.- Jak to miło - powiedział zniżonym głosem - przyszła pani co najmniej o dziesięćminut wcześniej, niż wyliczyłem.Zastaje mnie pani w chwili, gdy staram się byćużyteczny.Proszę mi powiedzieć, czy mi się to udało.- Co? - zdziwiła się pani Weston.- To ty jeszcze nie skończyłeś? Nie zarobiłbyś nadostatnie życie jako optyk, gdybyś pracował w tym tempie.- Nie pracowałem bez przerwy - odrzekł - pomagałem pannie Fairfas ustawiaćpianino, kiwało się trochę, podłoga jest widać nierówna.O proszę, podłożyliśmy podjedną nóżkę klinik z papieru.Jaka pani dobra, że dała się namówić na przyjście tutaj.Bałem się, że będzie się pani spieszyła do domu.Zdołał uprosić Emmę, by usiadła przy nim, i zajął się gorliwie wyszukiwaniem dlaniej najlepszego pieczonego jabłka, po czym usiłował zasięgnąć jej rad w sprawiewykonywanej roboty.Po chwili Jane Fairfax zasiadła znów do pianina
[ Pobierz całość w formacie PDF ]