Denis Diderot kubus fatalista i jego pan

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Kiedy pani zechce, pani Zuzanno.u u W oryginale stary stelmach i jego syn noszą imię ig e.u v o at atelin nieśmiertelna farsa średniowiecznej literatury ��ancuskiej.u w ilo at a Wilhelm Pitt, hr.Chatham (1708 1778).u x gnip silny nóż ogrodniczy.de is dide ot Kubuś fatalista i jego pan 96 Czy nie wióisz rzekła półgłosem że ja chcę, abyś skończył? & Kończę tedy,nabieram tchu, kończę jeszcze raz; pani Zuzia zaś&PAN: Wzięła ci óiewictwo, którego nie miałeś?KUBUZ: W istocie; ale Zuzia nie dała się oszukać, uśmiechnęła się i rzekła: Aadniesobie zakpiłeś z mego kpiarza: hultaj z ciebie. Co pani chce przez to powieóieć, pani Zuzanno? Nic, nic; wiesz dobrze, o czym myślę.Oszukaj mnie tak samo od czasu do czasu,a przebaczę ci& Związałem wiklinę, wziąłem na plecy i wróciliśmy każde do siebie, dodomu.PAN: Bez małego odpoczynku w droóe?KUBUZ: Bez.PAN: Tak niedaleko było z pastwiska do wsi?KUBUZ: Nie dalej niż ze wsi do pastwiska.PAN: Tylko tyle była warta?KUBUZ: Była może warta więcej dla kogo innego, w innym dniu: każda chwila maswoją cenę.W jakiś czas potem pani Małgorzata (była to żona drugiego kpiarza) miała zboże dozmielenia i nie miała czasu iść do młyna; przyszła prosić mego ojca, aby pozwolił jednemuz synów ją wyręczyć.Ponieważ byłem najroślejszy, nie wątpiła, iż wybór padnie na mnie,co się też stało.Pani Małgorzata wychoói; ja za nią; ładuję worek na osła i prowaóęgo sam do młyna.Zboże zmielono i oto wracamy do domu, osioł i ja dość smutno,ponieważ myślałem, że wrócę z kwitkiem za swoje trudy.Myliłem się.Pomięóy wsiąa młynem znajdował się mały lasek; tam ujrzałem panią Małgorzatę sieóącą na krajudrogi.Zaczynało się zmierzchać. Kubusiu rzecze jesteś wreszcie! Czy wiesz, że jużcałą śmiertelną goóinę czekam na ciebie? &Czytelniku, jesteś zanadto skrupulatny.Zgoda: śmiertelna goóina jest dla pańz miasta; dobra goóina dla pani Małgorzaty.KUBUZ: Ano było mało wody, młyn szedł powoli, młynarz był p3any i choć śpie-szyłem, jak mogłem, nie mogłem być gotów wcześniej.MAAGORZATA: Usiądzże tu obok i pogwarzmy trochę&KUBUZ: Z miłą chęcią, pani Małgosiu&I oto zasiadam koło niej, aby gwarzyć, milczymy wszelako oboje uparcie.Powiadamtedy: Ale, pani Małgorzato, pani nic nie mówi.MAAGORZATA: Tak sobie myślałam o tym, co mąż mi powieóiał o tobie.KUBUZ: Niech pani nic nie wierzy; to figlarz.MAAGORZATA: Przysięgał mi, że ty się nigdy nie kochałeś.KUBUZ: Och, co do tego, to mówi szczerą prawdę.MAAGORZATA: Jak to! nigdy w życiu?KUBUZ: Nigdy w życiu.MAAGORZATA: Jak to! ty, w twoim wieku, nie wieóiałbyś, co to kobieta?KUBUZ: O, przepraszam baróo, pani Małgorzato.MAAGORZATA: Więc co to takiego kobieta?KUBUZ: Kobieta?MAAGORZATA: Tak, kobieta.KUBUZ: Zaraz, zaraz& Ano, to taki chłop, co ma spódnicę, czepek i tłuste piersi.PAN: Ha! łotrze!KUBUZ: Tamta się nie złapała, chciałem, aby się ta złapała.Na tę odpowiedz jejmośćMałgorzata zaczęła śmiać się i chichotać bez końca; ja, niby ogłupiały, pytam, co w tymwiói tak śmiesznego.Jejmość Małgorzata rzekła, iż śmieje się z mej naiwności. Jak to!ty, taki dryblas, w istocie nie wieóiałbyś nic więcej? Nie, pani Małgorzato.Pani Małgorzata umilkła i ja także. Ale, pani Małgorzato rzekłem usiedliśmy,aby gwarzyć i jakoś nam nie ióie.Pani Małgorzato, co pani jest? pani nad czymś myśli& MAAGORZATA: Tak, myślę& myślę& myślę&de is dide ot Kubuś fatalista i jego pan 97I gdy wymawiała owe myślę , pierś jej wznosiła się, głos omdlewał, ciało drżało,oczy się przymknęły, usta wpół rozchyliły.Wydała głębokie westchnienie; omdlała, jazaś udałem, iż myślę, że umiera i zacząłem krzyczeć przerażony: Pani Małgorzato! paniMałgorzato! proszę się odezwać; pani Małgorzato, czy pani niedobrze?.MAAGORZATA: Nie, óiecko, zostaw mnie chwilę w spokoju& Nie wiem, co misię stało& Tak jakoś przyszło nagle.PAN: Kłamała.KUBUZ: Tak, kłamała.MAAGORZATA: Tak mi się coś marzyło.KUBUZ: Czy marzy się tak pani czasem w nocy, obok męża?MAAGORZATA: Niekiedy.KUBUZ: Musi go to przerażać.MAAGORZATA: Oswoił się&Małgorzata przyszła nieco do siebie z omdlenia i rzekła: Choóiło mi po głowie, żena weselu przed tygodniem mąż mój i Zuzi dworowali sobie z ciebie; żal mi się ciebiezrobiło i tak na mnie przyszło, sama nie wiem co.KUBUZ: Za dobra jest pani.MAAGORZATA: Nie lubię jak sobie z kogo żartują.Myślałam o tym, że przy pierw-szej sposobności zaczną na nowo i że mi to znowu sprawi przykrość.KUBUZ: Ależ od pani zależałoby tylko, aby był temu koniec.MAAGORZATA: A jak?KUBUZ: Gdyby mnie pani nauczyła&MAAGORZATA: Czego?KUBUZ: Tego, czego nie wiem i co ich tak pobuóa do śmiechu; wtedy by już nieżartowali ze mnie.MAAGORZATA: Och! nie, nie.Wiem, że jesteś dobry chłopiec i nie powieóiałbyśnikomu; ale nie śmiałabym.KUBUZ: Dlaczego?MAAGORZATA: Bo bym nie śmiała.KUBUZ: Pani Małgorzato, niech mnie pani nauczy, ja będę strasznie wóięczny, niechmnie pani nauczy& Błagając w ten sposób, ściskałem jej ręce; ona ściskała równieżmoje; całowałem ją w oczy, ona mnie w usta.Tymczasem zapadła zupełna noc.Rzekłemtedy: Wióę, pani Małgorzato, że pani nie jest dość życzliwa, aby mnie nauczyć; baróomnie to smuci.Ano, trudno, wstańmy, wracajmy do domu& .Pani Małgorzata zamilkła;wzięła mnie za rękę, nie wiem, góie ją poprowaóiła, ale faktem jest, iż wykrzyknąłem: Nie ma nic! nie ma nic!.PAN: Aotrze! dubeltowy łotrze!KUBUZ: Faktem jest, iż była baróo lekko oóiana, ja także.Faktem jest, że trzyma-łem ciągle rękę tam, góie nie było nic u niej, ona zaś umieściła swoją tam, góie rzeczymiały się niezupełnie tak samo u mnie.Faktem jest, iż ja znalazłem się pod nią, a tymsamym ona na mnie.Faktem jest, iż, ponieważ ja nie czyniłem nic, aby jej dopomóc, onamusiała wziąć cały trud na siebie.Faktem jest, iż oddawała się memu pouczeniu z takimprzejęciem, iż przyszła chwila, w której myślałem, że umrze z wysiłku.Faktem jest, iżrównie zamroczony jak ona i nie wieóąc sam, co mówię, wykrzyknąłem: Ach, paniZuziu, jak pani mi dobrze robi.PAN: Chcesz powieóieć: pani Małgosiu.KUBUZ: Nie, nie.Faktem jest, iż pomieszałem jedno imię z drugim; i że zamiastpowieóieć: pani Małgosiu, powieóiałem: pani Zuziu.Faktem jest, iż wyznałem paniMałgorzacie, że tegoż samego, czego ona w swoim mniemaniu nauczyła mnie tego dnia,pani Zuzanna, nieco odmiennie co prawda, nauczyła mnie trzy albo cztery dni wprzódy.Faktem jest, iż rzekła: Jak to! to Zuzia, nie ja?& Faktem jest, iż odparłem: Ani jednaani druga [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj