Heydecker Joe III Rzesza w wietle Norymbergi

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Ach - powiedział Blomberg - niech siępan nie niepokoi.Po prostu wykorzystujemy szansę.- Przypuszczam - powiedział Gilbert - że wtedy jeden pułk francuski byłby w stanieodeprzeć wasze wojska.Keitel pstryknął palcami, jak gdyby chciał odpędzić uprzykrzoną muchę.- To by nas wyrzucili.Nie byłbym nawet zaskoczony.Ale gdy Hitler spostrzegł, jakieto wszystko było łatwe.Te sprawy zaczęły się mnożyć.W zeznaniach złożonych z miejsca świadków, odpowiadając na pytania swegoobrońcy, profesora Franza Exnera, generał pułkownik Alfred Jodl wypowiedział sięw podobnym duchu.Prof.Exner: - Czy pan i inni generałowie mieli zastrzeżenia natury wojskowejprzeciwko tej okupacji?Jodl: - Tak, muszę powiedzieć, że ogarnęło nas niesamowite uczucie, jak graczaw ruletkę, który cały swój majątek stawia na czerwone lub czarne.Prof.Exner: - Jaką siłę stanowiły wasze wojska po zajęciu Nadrenii?Jodl: - W sumie w Nadrenii działaliśmy w sile jednej dywizji, czego jednak tylko trzybataliony zostały wysłane do Nadrenii Zachodniej, po jednym do Akwizgranu, Trewirui Saarbr�cken.Prof.Exner: - Czy uczyniliście panowie cokolwiek dla uniknięcia konfliktu zbrojnegoz powodu zajęcia Nadrenii?Jodl: - W owym czasie przychodziły poważne meldunki od naszych attachewojskowych z Londynu i Paryża.Również ja nie mogłem nie ulec wrażeniu, jakiewywoływały.Mogę jedynie powiedzieć, że w tamtej sytuacji sama tylko francuska Armee decouyerture zmiotłaby nas po prostu.Zostaliby zmieceni przez francuską straż graniczną.Ale hazardzista z berlińskiejKancelarii Rzeszy postawił na właściwy kolor.Nie padł ani jeden strzał.Grande Armee Francuzów przełknęła fakt złamania traktatu.Hitler znów miał wolną drogę.Prof.Exner: - Czy sądzi pan, że w owym czasie odpowiedzialne osobistości snuły jużplany agresji?Jodl: - Oczywiście nie jest wykluczane, że wraz z zajęciem Nadrenii w umyśle f�hrerazrodziła się już myśl, że oto powstały warunki do pózniejszego aktywnego działania nawschodzie.To możliwe, ale nie mogę tego wiedzieć, gdyż nie siedziałem w głowie f�hrera.Ale już niebawem Hitler pozwolił wejrzeć w swoje zamiary osobom zaufanymz najbliższego kręgu.Należał do nich minister spraw zagranicznych Rzeszy Constantin vonNeurath.To, czego idowiedział się wtedy Neurath, było wprost niewiarygodne.Jego obrońcaw Norymberdze, dr Otto von L�dinghausen, odczytał zaprzysiężone oświadczenie na tentemat: Gdy 5 listopada 1937 roku pan von Neurath po raz pierwszy dowiedział się odHitlera, że ten zamierza osiągnąćswoje cele polityczne wobec krajów sąsiednich przy użyciusiły, doznał tak poważnego wstrząsu psychicznego, iż uległ kilku poważnym atakom serca.Cóż takiego wydarzyło się owego 5 listopada 1937 roku? Ten dzień to bez wątpieniapamiętna data.Na blisko rok przed Anschlussem Austrii i prawie dwa lata przedrozpoczęciem wojny Hitler odsłonił cały zasięg swoich planów.W okresie gdy naród niemiecki i cały świat ciągle jeszcze uspokajano zapewnieniamio chęci utrzymania pokoju, w Berlinie zwołane zostało tajne posiedzenie.Tego dnia wokółHitlera zgromadzili się: minister wojny Rzeszy Werner von Blomberg, generał pułkownikWerner von Fritsch - naczelny dowódca wojsk lądowych, admirał Erich Raeder - naczelnydowódca marynarki wojennej, generał pułkownik Hermann G�ring - naczelny dowódcalotnictwa, minister spraw zagranicznych Rzeszy Constantin von Neurath i osobisty adiutantHitlera pułkownik Friedrich Hossbach.Hossbach sporządził protokół z przebiegu konferencji.Protokół ten został odnaleziony przez oddziały alianckie i znalazł się na stole przedstawicieliwładz prokuratorskich w Norymberdze.- Dokument ten - powiedział oskarżyciel amerykański Alderman - przekreślajakiekolwiek pozostające jeszcze wątpliwości odnośnie do popełnienia zbrodni przeciwpokojowi.Ma on tak ogromne znaczenie, że czuję się w obowiązku odczytać jego treśćw brzmieniu dosłownym.Protokół Hossbacha był jednym z tak zwanych kluczowych dokumentów i jednymz najważniejszych materiałów dowodowych w całym procesie. Na wstępie f�hrer stwierdził, że przedmiot dzisiejszej narady jest tak ogromnej wagi,że dyskusja na jego temat w innych krajach stanęłaby na forum gabinetów rządowych, ale on,f�hrer, właśnie ze względu na znaczenie tej materii rezygnuje z jej omawiania przedgabinetem Rzeszy w pełnym składzie.Jego wywody są wynikiem wnikliwych przemyśleńi doświadczeń nabytych w ciągu czterech i pół lat rządzenia; zgromadzonym tu osobomzamierza przedstawić podstawowe myśli na temat kierunków ewentualnego rozwoju naszejsytuacji w polityce zagranicznej oraz ich implikacji, przy czym w interesie długofalowejpolityki niemieckiej prosi, aby w razie jego śmierci dzisiejsze oświadczenie zostałopotraktowane jako jego ostatnia wola.Po takim wprowadzeniu Hitler w rozwlekłych słowach opisał swoim sześciusłuchaczom obraz stosunku sił w Europie i na świecie.Przedstawił sytuację tak, jak sam jąwidział.Dzisiaj wiemy już, że obraz ten nie był całkiem prawdziwy i wyglądał dośćosobliwie.Ważne były.jednak wnioski, jakie Hitler wyciągnął z tej nie przystającej dorzeczywistości oceny sytuacji.W dalszym ciągu protokołu Hossbacha czytamy: Problem stojący przed Niemcami sprowadza się do tego, w jaki sposób możliwienajwiększe zdobycze można uzyskać najmniejszym kosztem.Problem niemiecki może byćrozwiązany tylko za pomocą siły, a droga ta jest zawsze związana z ryzykiem.WalkiFryderyka Wielkiego o Zląsk i wojny Bismarcka przeciwko Austrii i Francji łączyły sięz niebywałym ryzykiem, a szybkość pruskiego działania w 1870 roku powstrzymała Austrięod przystąpienia do wojny.Jeśli przyjmiemy postanowienie zastosowania siły połączonejz ryzykiem za wytyczną polityki niemieckiej, wtedy musimy odpowiedzieć na pytanie:�kiedy� i �gdzie� ją zastosować.W tym wypadku należy rozpatrzyć trzy warianty.Wariant pierwszy.Lata 1943-1945.Po tym okresie należy się liczyć już tylko ze zmianą na naszą niekorzyść.Wobecdokonanych do tego okresu zbrojeń pozostałych krajów nasza siła ulegnie relatywnemuzmniejszeniu.Jeśli nie podejmiemy działań do okresu 1943-1945, to na skutek braku rezerwkażdy rok może przynieść kryzys żywnościowy niemożliwy do zażegnania ze względu nabrak dostatecznej ilości dewiz.Ponadto świat będzie oczekiwał naszego uderzenia i z roku narok będzie mnożył podejmowanie środków prewencyjnych.Jak rzeczywiście będziewyglądała sytuacja w latach 1943-1945, nikt dzisiaj nie wie.Pewne jest tylko, że nie możemydłużej czekać.Z jednej strony wielki Wehrmacht obarczony koniecznością zapewnienia swegoutrzymania, starzenie się ruchu i jego przywódców, z drugiej strony widoki na obniżenie sięstandardu życia i ograniczenie liczby urodzeń - nie pozostawiają innego wyboru niż działanie.Jeżeli f�hrer będzie żył, jego nieodwołalnym postanowieniem jest rozwiązanie problemuniemieckiej przestrzeni życiowej nie pózniej niż w latach 1943-1945 [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj