Kalifornijska noc 03 Zaczęło się w Monte Carlo Adler Elizabeth

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Umówilisię w Deux Magots, kawiarni przy Boulevard St.Germain.Mac czekał samotnie przy stoliku na zadaszonym patio.Było bardzo zimno, choć na błękitnym niebieświeciło słońce, a Paryż cieszył oczy swym pięknem, mimo odwiecznych korków na ulicach.Daniellezgodziła się porozmawiać tylko z Makiem, więc Ron siedział kilka stolików dalej, przeglądał International Herald Trib�ne" i żałował, że nie ma przy nim Allie.Stał się już znawcą wszystkiego, co francuskie, więc zamówił gorącą czekoladę, żeby się rozgrzać, naco Allie na pewno by mu nie pozwoliła.%7łona starała się utrzymywać go w dobrej formie; mówiła, żekiedy wreszcie wszystko się między nimi poukładało, zamierza przeżyć z nim jeszcze wiele lat, więclepiej, żeby dbał o swój poziom cholesterolu.Teraz Ron rozkoszował się gorącą czekoladą, choć niebez poczucia winy.Rozejrzał się, pochwycił spojrzenie Maca i zmrużył oko.Podniósł filiżankę, żeby pokazać kumplowi,co znaczy francuska gorąca czekolada.- Prawdziwa czekolada - powiedział.- Prawdziwa śmietanka.Prawdziwy raj.Mac zamówił podwójne espresso.Nie spał dobrze tej nocy, bo martwił się o Sunny.Wychylił kawę jednym haustem i zamówił kolejną.Panna Soris się spózniała; umówili się na trzecią,a była już trzecia dwadzieścia.Utknęła w korku? A może zmieniła zdanie? Mac pomyślał o YvonneElman.Naprawdę miał nadzieję, że panna Soris utknęła w korku.Soris była jedynym świadkiem, najakiego mogli liczyć.Musiał dowiedzieć się, co jeszcze widziała, choćby nieświadomie, pozazamaskowaną postacią, która wymierzyła jej cios - cios nieomal śmiertelny.- Monsieur Reilly?196Danielle Soris przyszła do kawiarni w czarnym wełnianym płaszczu, czarnych zamszowych kozakachi futrzanej czapce w rosyjskim stylu.Jej twarz zasłaniały duże okulary przeciwsłoneczne.Blizny napoliczku miały odcień jaskrawego różu.Weszła od strony placu po drugiej stronie bulwaru, przy którym stoi jeden z najstarszych paryskichkościołów, l'Eglise St.Germain des Pr�s.Mac był ciekaw, czy się w nim modliła.- Oczywiście, wiem, że to pan - odezwała się po angielsku.- Widziałam pana w programietelewizyjnym.Naprawdę pana podziwiam, monsieur Reilly.Mac wstał i uścisnął jej dłoń.Powiedział, jak bardzo się cieszy, że mogła przyjść, i przysunął dla niejkrzesło.Spojrzał na jej twarz, a potem szybko odwrócił wzrok.Dziewczyna, o dziwo, tylko sięroześmiała.- Niech się pan nie przejmuje, wszyscy to robią.Zaczynam się przyzwyczajać do tego, że ludzie już namnie nie patrzą.- W takim razie, czy mogę zapytać panią o operację? I co właściwie się stało?- No cóż, panie Reilly, moja prawa kość policzkowa została praktycznie zmiażdżona, kilka ostrychodłamków utkwiło w okolicy oka.Nie pamiętam bólu, bo celowo wyparłam go z pamięci, wprzeciwnym wypadku nie umiałabym normalnie żyć.- Przyłożyła dłoń do oka, gdzie delikatną tkankęchirurdzy podciągnęli do góry, żeby powieki mogły się zamykać.- Lekarze odtworzyli kość -ciągnęła.- Mówią, że z czasem się wygładzi i że prawa strona mojej twarzy będzie znowu jak lewa.Na razie jednak wyglądam tak.Zdjęła okulary i odwróciła się do Maca, który spojrzał na to, co kiedyś niewątpliwie było buzią bardzoładnej kobiety.Mimo że kość odtworzono, prawy policzek nadal sprawiał wrażenie zapadniętego.Danielle Soris strząsnęła długie brązowe włosy na twarz, włożyła okulary i naciągnęła niżej futrzanączapkę.- Właśnie tak - powiedziała z uśmiechem.-1 już niemal się tym nie przejmuję.203- Nadal jest pani piękną kobietą, panno Soris.Wzruszyła ramionami.- Moi przyjaciele też tak mówią.Staram się w to wierzyć, bo widzi pan, monsieur.Och, proszępozwolić mi mówić sobie po imieniu.Mac.A ja, oczywiście, jestem Danielle.Więc widzisz, Mac,tylko tak mogę się uporać z tym wydarzeniem", jak to teraz nazywam.Muszę wyprzeć je ze swoichmyśli.Zakazać złym wspomnieniom wstępu do moich snów.Nie mogę dopuścić do siebie strachu.- Rozumiem.Do stolika podszedł kelner i Danielle zamówiła lampkę szampana.- Nie masz nic przeciw temu, prawda? - spytała, podnosząc kieliszek w geście toastu.- Jestem wodświętnym nastroju.W końcu za parę dni Nowy Rok.- W takim razie pozwól, że jako pierwszy złożę ci życzenia szczęśliwego nowego roku, Danielle.-Mac podniósł swoją filiżankę z kawą.- Niezwykła z ciebie kobieta.Zaśmiała się.- Nie, jestem po prostu kobietą, która usiłuje zachować zdrowie psychiczne.I czasami jej się to udaje.Ale rozumiesz teraz, Mac, dlaczego nie mogę mówić o tym, co się stało.Nie chcę myśleć o tymwydarzeniu.Nie chcę już nigdy o nim słyszeć, przypominać go sobie, zastanawiać się.Po prostu niemogę.- Rozumiem - odparł Mac [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj