[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Ciepło, ale nie gorąco.Myślałem o córce.Casey podniósł oczy do nieba i wydal głuchy jęk.- To jeszcze gorzej.Ech, te nastolatki! Z dzieciakamiczłowiek zawsze ma dużo radości, ale jak one potrafią zalezćza skórę.Coś dziwnego się z nimi dzieje, kiedy wchodzą wokres dojrzewania.Zaczynają wariować i nie można mieć donich za grosz zaufania.Oczywiście trzeba udawać, że wierzysię święcie we wszystko, co opowiadają.Ale ty, człowieku,musisz trzymać to towarzystwo żelazną ręką.Pokazywać, żekochasz, i pilnować.Alex pomyślał, że Casey chyba wie, o czym mówi, skorowychował troje dzieci.Pogrzebał w kieszeni i namacał w niejnotes.Może pózniej znajdzie chwilkę czasu, żeby zadzwonićdo rodziców koleżanki Carli.To go uspokoi, a Carli powie po prostu, że z troski o nią chciał się upewnić czy wszystko jest wporządku.Przyczepę rozładowali w niecałą godzinę.Gdy wnosili domieszkania ostatni mebel, przywieziono pizzę.- O, jedzonko dla siłaczy - ucieszył się Casey, odkrawającsobie solidny kawałek.Siedzieli wszyscy w kuchni, gdzie w ogólnym bałaganiewygospodarowali jakoś kąt wolny od pudeł.- W twoim przypadku to raczej dodatkowy funt sadła -zażartował Alex.- Wcale mi to nie przeszkadza, tylko nie mówcie mojejżonie.Maddie, która wyjmowała właśnie piwo z lodówki, niemogła powstrzymać się od śmiechu.- O, ja na pewno nie będę skarżyć.Bardzo się cieszę, żemam już tę przeprowadzkę z głowy.Dziękuję wam za pomoc.- Drobiazg - powiedział Casey ze wzruszeniem ramion.-Zawsze możesz na mnie liczyć.Zadzwoń tylko, jak będzieszczegoś potrzebowała.Maddie spojrzała na Alexa, który z dziwnym wyrazemtwarzy rysował coś palcem na oszronionej puszce z piwem.Nagle przypomniała sobie, co powiedział jej w Nashville. Tylko dlatego nie skończyłem w rynsztoku i niepodwyższyłem statystyki zapitych na śmierć."Poczuła straszne wyrzuty sumienia.Jak mogła zachowaćsię tak bezmyślnie? W tym momencie Alex oddał jej puszkę.- Może masz colę albo coś innego?- Przepraszam - szepnęła, czerwieniąc się.- Drobiazg.- Posłał jej uśmiech, który miał oznaczać, żewszystko jest w porządku.- Alex, byłbym zapomniał - odezwał się Casey.- Powiedzno: dowiedziałeś się, co to był za klucz? Alex miał usta zapchane pizzą, kiwnął więc tylko głową izdjął kapsel z butelki, którą postawiła przed nim Maddie.Dopiero kiedy przełknął jedzenie i pociągnął spory łyk coli,mógł odpowiedzieć.- Dobrze, że o tym mówisz.Byłbym zapomniał ogramofonie.- Co ty opowiadasz? - zapytał Casey, niczego nierozumiejąc.Alex wyjaśnił w kilku słowach sprawę klimatyzowanegomagazynu w Kenner oraz gramofonu.Kiedy doszedł do tego,jak został zaatakowany żelaznym prętem oraz kogopodejrzewa o tę napaść, Casey zdębiał.Po chwili trzasnąłpuszką o blat stołu.- Co, znowu ta gadzina! Nic dziwnego, że był takiprzestraszony, gdy go wezwałem do złożenia wyjaśnień.Niech go tylko dostanę w swoje ręce.Alex zmarszczył brwi.- Spisałeś go?- Przedwczoraj - potwierdził Casey.- Za co?- Dostaliśmy skargę od turysty, że na skrzyżowaniu Royali St.Ann próbowano wcisnąć mu na siłę materiały reklamowe.Adres wymieniony przez Caseya wydał się Maddiedziwnie znajomy.- I wiesz co? To były baloniki i ulotki namawiające dowyboru Rossa Shawa na burmistrza.Maddie już wiedziała, skąd zna skrzyżowanie ulic Royal iSt.Ann.W tym miejscu znajdowała się kawiarnia, gdzieposzła coś zjeść przed spotkaniem z Kellerem.- Więc kiedy turysta nie chciał tego wziąć - ciągnął Casey- ten facet od baloników zaczął za nim gonić i mu wymyślać.Sprawdziłem to i wiesz, kogo znalazłem na tym rogu? - Caseypokiwał głową.- Ano tak, to był nasz stary przyjaciel Arnie. Uwierzysz, że dalej tam stał z balonikami? Nigdy nie lubiłemtego kapusia i przyznam, że z wielką przyjemnościąwyszukałem dla niego najgorszy paragraf, jaki mogłem, za tewszystkie.- Ja z jeszcze większą rozkoszą dołożę się z innegoparagrafu - dorzucił Alex z błyskiem w oku.- Przykro mi, stary.Nie pozwoliłeś mi skończyć
[ Pobierz całość w formacie PDF ]