• Strona poczÂątkowa
• 60 5194
• 31 1522

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.%7Å‚le to jednak nie umieć po angielsku.DzíÅ› wiedziaÅ‚bym, co omnie myÅ›li: bo jestem pewny, że o mnie mówiÅ‚a do swej ciotki.Trzebanauczyć siÄ™.Albo wez
my takie głupstwo jak powóz.Gdybym miał powóz,mógłbym ją teraz odesłać do domu z ciotką, i znowu zawiązałby sięmiędzy nami jeden węzeł.Tak, powóz przyda mi się w każdym razie.Przysporzy z tysiąc rubli wydatków na rok, ale cóż zrobię? Muszę byćgotowym na wszystkich punktach.Powóz.angielszczyzna.przeszło dwieście rubli na jedną kwe-stę!.I to robię ja, który tym pogardzam.Właściwie jednak  na cóżbędę wydawał pieniądze, jeżeli nie na zapewnienie sobie szczęścia? Comnie obchodzą jakieś teorie oszczędności, gdy czuję ból w sercu?Dalszy bieg myśli przerwała mu smutna, brzęcząca melodia.Byłato muzyka szkatułki grającej, po której nastąpił świegot sztucznychptaków; a gdy one milkły, rozlegał się cichy szelest fontanny, szeptmodlitw i westchnienia pobożnych.W nawie, u konfesjonału, u drzwi kaplicy grobowej, widać byłozgięte postacie klęczących.Niektórzy czołgali się do krucyfiksu napodłodze i ucałowawszy go kładli na tacy drobne pieniądze wydobyte zchustki do nosa.W głębi kaplicy, w powodzi światła, leżał biały Chrystus otoczonykwiatami.Zdawało się Wokulskiemu, że pod wpływem migotliwychpłomyków twarz jego ożywia się przybierając wyraz groz
by albo lito-ści i łaski.Kiedy pozytywka wygrywała A
ucję z Lamermooru albo kie-dy ze środka kościoła doleciał stukot pieniędzy i francuskie wykrzyk-niki, oblicze Chrystusa ciemniało.Ale kiedy do krucyfiksu zbliżył sięjaki biedak i opowiadał Ukrzyżowanemu swoje strapienia, Chrystusotwierał martwe usta i w szmerze fontanny powtarzał błogosławień-stwa i obietnice. Błogosławieni cisi.Błogosławieni smutni.Do tacy podeszła młoda, uróżowana dziewczyna.Położyła srebrnączterdziestówkę, ale nie śmiała dotknąć krzyża.Klęczący obok z nie-chęcią patrzyli na jej aksamitny kaftanik i jaskrawy kapelusz.Ale gdyChrystus szepnął:  Kto z was jest bez grzechu, niech rzuci na nią ka-mieniem , padła na posadzkę i ucałowała jego nogi jak niegdyś MariaMagdalena.NASK IFP UGZe zbiorów  Wirtualnej Biblioteki Literatury Polskiej Instytutu Filologii Polskiej UG106 Błogosławieni, którzy łakną sprawiedliwości.Błogosławieni,którzy płaczą.Z głębokim wzruszeniem przypatrywał się Wokulski pogrążonemuw kościelnym mroku tłumowi, który z tak cierpliwą wiarą od osiemna-stu wieków oczekuje spełnienia się boskich obietnic. Kiedyż to będzie!.  pomyślał. Pośle Syn Człowieczy anioły swoje, a oni zbiorą wszystkie zgor-szenia i tych, którzy nieprawość czynią, jako zbiera się kąkol i pali sięgo ogniem.Machinalnie spojrzał na środek kościoła.Przy bliższym stoliku hra-bina drzemała, a panna Izabela ziewała, przy dalszym trzy nie znanemu damy zaśmiewały się z opowiadań jakiegoś wykwintnego mło-dzieńca. Inny świat.inny świat!. myślał Wokulski. Co za fatalnośćpopycha mnie w tamtą stronę?W tej chwili tuż obok konfesjonału stanęła, a potem uklękła osobamłoda, ubrana bardzo starannie, z małą dziewczynką.Wokulski przypatrzył się jej i dostrzegł, że jest niezwykle piękna.Uderzył go nade wszystko wyraz jej twarzy, jakby do tego grobu przy-szła nie z modlitwą, ale z zapytaniem i skargą.Przeżegnała się, lecz zobaczywszy tacę wydobyła woreczek z pie-niędzmi. Idz
, Helusiu  rzekła półgłosem do dziecka  połóż to na tacy ipocałuj Pana Jezusa. Gdzie, proszę mamy, pocałować? W rączkę i w nóżkę. I w buzię? W buzię nie można. Ech, co tam!. Pobiegła do tacy i pochyliła się nad krzyżem. A widzi mama  zawołała powracając  pocałowałam i Pan Jezusnic nie powiedział. Niech Helusia będzie grzeczna  odparła matka. Lepiej uklękniji zmów paciorek. Jaki paciorek? Trzy Ojcze nasz, trzy Zdrowaś. Taki duży paciorek?.a ja taka malutka. No, to zmów jedno Zdrowaś.Tylko uklęknij.Patrz się tam. Już patrzę.Zdrowaś, Maria, łaski pełna.Czy to, proszę mamy,ptaszki śpiewają?NASK IFP UGZe zbiorów  Wirtualnej Biblioteki Literatury Polskiej Instytutu Filologii Polskiej UG107 Ptaszki sztuczne.Mów paciorek. Jakie to sztuczne? Zmów pierwej paciorek. Kiedy nie pamiętam, gdzie skończyłam. Więc mów za mamą: Zdrowaś, Maria. Z
mierci naszej.Amen  dokończyła dziewczynka. A z czegorobią się sztuczne ptaszki? Heluniu, bądz
cicho, bo nigdy cię nie pocałuję  szepnęła strapio-na matka. Masz tu książkę i oglądaj obrazki, jak Pan Jezus był mę-czony.Dziewczynka usiadła z książką na stopniach konfesjonału i ucichła. Co to za miła dziecina!  myślał Wokulski. Gdyby była moją,zdaje się, że odzyskałbym równowagę umysłu, którą dziś tracę z dniana dzień.I matka prześliczna kobieta.Jakie włosy, profil, oczy.ProsiBoga, ażeby zmartwychwstało ich szczęście.Piękna i nieszczęśliwa ;musi być wdową.Ot, gdybym ją był spotkał rok temu.I jestże tu ład na świecie?.O krok od siebie staje dwoje ludzi nie-szczęśliwych; jedno szuka miłości i rodziny, drugie może walczy zbiedą i brakiem opieki.Każde znalazłoby w drugim to, czego potrzebu-je, no  i nie zejdą się.Jedno przychodzi błagać Boga o miłosierdzie,drugie wyrzuca pieniądze dla stosunków.Kto wie, czy paręset rubli niebyłoby dla tej kobiety szczęściem? Ale ona ich nie dostanie; Bóg wtych czasach nie słucha modlitwy uciśnionych.A gdyby jednak dowiedzieć się, kto ona jest?.Może bym potrafiłjej dopomóc.Dlaczego wzniosłe obietnice Chrystusa nie mają byćspełnione; choćby przez takich jak ja niedowiarków, skoro pobożnizajmują się czym innym?W tej chwili Wokulskiemu zrobiło się gorąco.Do stolika hrabinyzbliżył się elegancki młodzieniec i coś położył na tacy.Na jego widokpanna Izabela zarumieniła się i oczy jej nabrały tego dziwnego wyrazu,który zawsze tak zastanawiał Wokulskiego.Na wezwanie hrabiny elegant siadł na tym samym fotelu, któryniedawno zajmował Wokulski, i zawiązała się żywa rozmowa.Wokul-ski nie słyszał jej treści, tylko czuł, że w mózgu wypala mu się obraztego towarzystwa.Kosztowny dywan, srebrna taca zasypana na wierz-chu garścią imperiałów, dwa świeczniki, dziesięć płomyków, hrabinaodziana w grubą żałobę, młody człowiek zapatrzony w pannę Izabelę iona  rozpromieniona.Nawet ten szczegół nie uszedł jego uwagi, że odNASK IFP UGZe zbiorów  Wirtualnej Biblioteki Literatury Polskiej Instytutu Filologii Polskiej UG108blasku płomyków hrabinie świecą się policzki, młodemu człowiekowikoniec nosa, a pannie Izabeli oczy. Czy oni kochają się?  myślał. Więc dlaczegóż by się nie pobra-li?. Może on nie ma pieniędzy.Lecz w takim razie co znaczą jejspojrzenia?.Podobne rzucała dziś na mnie.Prawda, że panna na wy-daniu musi mieć kilku albo i kilkunastu wielbicieli i wabić wszystkich,ażeby.sprzedać się najwięcej ofiarującemu!Przyszedł delegowany.Hrabina podniosła się z fotelu, to samo zro-biła panna Izabela i przystojny młodzieniec, i wszyscy troje z wielkimszelestem poszli ku drzwiom zatrzymując się przy innych stolikach.Każdy z asystującej tam młodzieży gorąco witał pannę Izabelę, a onakażdego obdarzała tymi samymi, zupełnie tymi samymi spojrzeniami,które Wokulskiemu zachwiały rozum.Wreszcie wszystko ucichło: hra-bina i panna Izabela opuściły kościół.Wokulski ocknął się i spojrzał bliżej siebie [ Pobierz całość w formacie PDF ]