[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przez pierwsze lata tej kontrlustracyjnej ofensywy jakoś sięudawało robić plewę z faktów i wodę z mózgów.Lecz pózniej grad bolesnych ujawnień stałsię kamienną lawiną, która przywaliła mędrca Agory.Skomasowana siła złej woli bliznich,zapiekła perfidia lustracyjnych zwyrodnialców, odebrała mu dziecięcą wiarę w ludzkąnieskończoną dobroć, której szefującym apostołem chciał być dla milionów rodaków.Upolitycznego wierzchołka tych kainowych łowów na czarownice leżał fakt kolaborowania zbezpieką trzech przywódców Solidarności , którzy zawarli trzy słynne porozumienia między związkiem a reżimem PRL-u (Porozumienie Jastrzębskie, Porozumienie Szczecińskiei Porozumienie Gdańskie): Jarosław Sienkiewicz był kablem MSW, Marian Jurczyk był kablem MSW, i Lechowi Wałęsie też niejeden patriota wytykał ksywkę Bolek danąprzez SB tajnemu współpracownikowi .Zaś kultowym symbolem kolaboracji stała się TW-kariera twórcy kultowego Rejsu , Marka P., który kablował gwoli zyskania paszportu,plus kilkakrotnie smarowane dla SB wypracowania Agnieszki Osieckiej (formalnieniezwerbowanej), która robiła to też, by uzyskać paszport.Znalezli się wreszcie tacyantysemici, którzy samemu Adasiowi zarzucali kolaborację, puszczając w obieg kserokopiejego werbunkowego aktu.Reagował esejami historiozoficznymi o naturze zła i dobra, otajnikach duszy ludzkiej i determinantach rewolucji, o lojalce wieszcza Adama i głębiachmyśli Stendhala, ale ludzie coraz mniej go rozumieli i zła passa różowego guru trwała dalej.Aż się odmieniło.Dwuletnie faszystowskie rządy antykomunistów (2005-2007),będące szczytem nieszczęść katowanej (deesbekizowanej) ojczyzny, skończyły się wyborcząprzegraną krwawych Kaczorów, i do władzy wrócili sami swoi , wy wiedzeni z dawnegomatecznika geremkowskiej UD-UW.Komentatorzy prezentowali to jako medialny triumfAdama M., drugiego już o tych inicjałach sympatyka przyjaciół Moskali , bo jego gazetaciężko pracowała dla wyborczego sukcesu formacji salonowej.Tak więc wygrał - pomógłprzywrócić rządy ludzi światłych - wszakże zmartwień mu nie ubyło.Główna jego traumatyczyła bilansu własnego żywota, helas! Mimo starań wieloletnich - nie awansował do rangiidola całego narodu.Europa nie mianowała go szefem żadnej paneuropejskiej instytucji luborganizacji.Nie dal też rady skopiować kariery swego czeskiego kumpla, Vaclava Havla,który został prezydentem.Zawiodły i tolerancja europejska, i demokracja prywiślińska,zwłaszcza ta druga, bo jak słusznie diagnozował starozakonny patriarcha, profesor Geremek( drogi Bronisław , szalom!) - Polacy nie dorośli do demokracji .Znaczy: dorośliniezupełnie.Dorośli do wybierania protegowanych Kremla i Salonu, pupilów wyborczego guru, a nie dorośli do wybierania samych guru, czego ilustracją smutny casus elekcyjny JackaKuronia, kolejnego blizniaka Adama M.Czemu? To trudno powiedzieć - zagadki historii są chlubą metafizyki.Może nie podobało się ludowi, że pan Kuroń kazał harcerzom śpiewaćpieśni czekistowskie i żydowskie, a nie polskie, i że pan Michnik uznał esbeckich oprawców,rutynowo mordujących patriotów, za ludzi honoru ! Kto to wie.%7łyczeniowym targetem optimum byłoby zresztą nawet nie stanowisko przywódcze,nie złoty fotel, lecz złota aureola - nimb światowy, lub choćby tylko nimb paneuropejski.Rozpoznawalność w każdym domu każdego kraju, czyli granie godła tak symbolicznego, jak polnische Wurst und Vodka , ale tę rolę ukradł mu gdański prostak Dyzma, kradnąc przyokazji pacyfiście-intelektualiście Adamowi M.noblowską nagrodę pokojową.To bolałorabbiego z warszawskiej Alei Róż.Schyłek kariery w alei kolców drapiących duszę.Wiedział, że hen, daleko, na moskiewskim Kremlu, przyjaciel Moskal Władimir Putinpichci nowe polskie rozdania i otwarcia, lecz to już nie grzało zmęczonego komandosa rewolty '68 i mistyfikacji '89.Coraz częściej słyszał od spodu, z głębi Szeolu, pragmatycznąsugestię dyrekcji:- Wracaj!* * *Wezwanie do gabinetu cara to nie obowiązek - to satysfakcja członka kremlowskiejelity przybocznych adiutantów.Lieonid Szudrin bardziej frunął niż stąpał po czerwonymdywanie długiego korytarza, ku flankującym złocone wrota sylwetkom dwóch sołdatów wmundurach XIX-wiecznych.Naprzeciw niemu maszerował funkcjonariusz wcześniejwezwany, który właśnie opuścił gabinet Putina.Był to doradca ekonomiczny prezydenta,wychowanek amerykańskich uniwersytetów, młody (35 łat) Arkadij Dworkowicz.Gdy sięmijali, zatrzymał Lonię:- Lonia, pomóż!- Spadaj! Sam szukam pomocy.- Jakiej pomocy?- Nie mam bladego wyobrażenia co kupić Miedwiediewowi na jego rocznicówkę, anie chcę mu kupować bzdur, jakichś zegarków, krawatów, spinek czy alkoholu francuskiego,bo on ma już hurtownię tych fantów.Co on lubi, wiesz może?- Lubi ekskluzywne koszule, i ekskluzywne, szyte na miarę garnitury, i właśniekrawaty, drogie krawaty, lecz to chyba winna mu dobierać druga płeć lub on sam.- A poza tym co?- Hoduje egzotyczne rybki w akwarium, więc jeśli trafisz taką, której nie ma.- rzekłcierpko Dworkowicz.- Gra w szachy, więc kup mu szachy ze złota lub brylantów.No i kocha mocny rock.Już wkrótce, około połowy lutego, będzie feta Gazpromu, piętnastolecie, więcMiedwiediew, jako przewodniczący rady nadzorczej Gazpromu, chce uświetnić ceremonięrocznicową występem swej ulubionej grupy, Deep Purple.Surkow mu pomaga, bo także lubiten zespół.To nawet będzie niezle pasowało: Głęboka Czerwień! Prócz Deep Purple, Carewicz lubi również zespoły Black Sabbath i Led Zeppelin, tylko na winylu, aleobawiam się, że ma wszystko.Będzie ci trudno być oryginalnym, Lonia, bo odkąd namaściłgo prezydent, wszystkie kremlowskie lizusy łamią sobie łby kombinując jaki prezent Carewiczowi dać.- Dzięki za radę.I za skarcenie.- Nie bierz tego do siebie, mileńki, i teraz ty spróbuj mi pomóc
[ Pobierz całość w formacie PDF ]