[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Sindona znał kardynała Montiniego, jeszcze zanim ten został papieżem.Od 1969 roku rozpoczęła się jego współpraca z IOR.Olbrzymie sumy pieniędzy nieznanegopochodzenia były przelewane z banków Sindony poprzez IOR do banków szwajcarskich.W1974 roku ze względu na spadki giełdowe i hazardowy sposób inwestowania bank Sindonyzbankrutował.Jego likwidatorem został Giorgio Ambrosoli, który pomimo licznych próbprzekupstwa zdecydował o bankructwie, odkrywając oszustwa finansowe, fałszowaniedokumentów i brak zabezpieczenia finansowego.Jedenastego lipca 1979 roku zawodowykiller mafii italo-amerykańskiej,William Joseph Aricò, zabił Ambrosolego czterema strzałami, gdy ten wracał do domu.Bankier przestępca upozorował też swoje fałszywe porwanie, aby ukryć podróż na Sycylięispotkania z bossami cosa nostry w 1980 roku.Po powrocie z Włoch do Stanów Sindona,oskarżony także o krach Franklin National Bank, którego był głównym udziałowcem, zostałzatrzymany przez FBI, oskarżony i w 1984 roku skazany na dwadzieścia pięć lat więzienia.Podczas procesu wyszły na jaw jego powiązania z mafią, przynależność do włoskiej lożymasońskiej P2, układy z korumpowanymi włoskimi politykami oraz pranie brudnychpieniędzy poprzez bank watykański IOR.Osiemnastego marca 1986 roku Sindona zostałskazany we Włoszech na dożywocie za udział w zabójstwie Ambrosolego.Amerykaniezgodzili się na jego ekstradycję i udział w procesie apelacyjnym.Dwa dni później bankierprzestępca umarł w więzieniu najwyższego bezpieczeństwa w Vogherze po wypiciu kawyosłodzonej trucizną ukrytą w torebce z cukrem.Śmierć została zakwalifikowana jakosamobójstwo, choć nie wiadomo, kto dostarczył zatruty cukier.Wokół tego wydarzenia snutowiele fantazji, między innymi tę, że za śmierć był odpowiedzialny premier Giulio Andreotti,bo Sindona mógł zbyt wiele powiedzieć na procesie.Andreottiemu jednak nigdy nic nieudowodniono.W szczytowym momencie swojej kariery, w 1971 roku, Sindona przedstawiłnowemu prezesowi IOR, Marcinkusowi, Roberta Calviego, nowo mianowanegoadministratora największego prywatnego banku katolickiego Włoch, Banco Ambrosianozsiedzibą w Mediolanie.Wszyscy trzej byli członkami loży masońskiej P2 założonej przezLicia Gellego.Calvi wraz z Marcinkusem stworzyli Cisalpina Overseas Nassau Bank (późniejBanco Ambrosiano Overseas w raju podatkowym na Bahamach, będący przedmiotemdochodzenia w sprawie prania brudnych pieniędzy pochodzących z przemytu narkotyków).Wzarządzie banku byli też Sindona i Gelli.W 1972 roku Marcinkus sprzedał Calviemu 37procent udziałów w Katolickim sprzedał Calviemu 37 procent udziałów w KatolickimBanku Weneckim, gdzie IOR był akcjonariuszem większościowym, co wzbudziło protestyówczesnego patriarchy weneckiego Albina Lucianiego (późniejszego Jana Pawła I).W latach1941–1971 IOR był też akcjonariuszem większościowym Banco Ambrosiano.Relacjepomiędzy tymi bankami były więc naturalne i bardzo ścisłe.W 1978 roku jeden zfunkcjonariuszy Banku Włoskiego, Giulio Padalino, po kontroli w Banco Ambrosianostwierdził, że ma on „drugie dno”: za licznymi spółkami zagranicznymi znajdującymi się wrajach podatkowych, które kupowały akcje i wyprowadzały pieniądze z banku, krył się samCalvi i IOR Marcinkusa.Nikt jednak wtedy nie zareagował, a skandal wybuchł dopiero czterylata później.To była sytuacja, jaką zastał Jan Paweł II, kiedy zasiadł na tronie papieskimszesnastego października 1978 roku.Przypomnijmy, że jego poprzednik, Albino Luciani,umarł po zaledwie trzydziestu trzech dniach pontyfikatu – jak stwierdzono, na atak serca.Sekcji zwłok jednak nie przeprowadzono, bo zabrania tego obyczaj.Jak w swojej książce InGod’s Name (W imię Boga) pisze David Yallop – znany i ceniony dziennikarz brytyjski –śmierć Jana Pawła I to zabójstwo na tle politycznym dokonane z woli małego ugrupowaniakardynałów, którzy w osobie tego papieża widzieli zagrożenie dla własnych interesów.Luciani na pewno chciał zreformować IOR i oddalić Marcinkusa.Hipoteza Yallopa została wpewnym stopniu potwierdzona przez świadka koronnego Vincenza Calcarę z cosa nostry,który zeznał, że zabójstwo Jana Pawła I zapobiegło oddaleniu Marcinkusa oraz sekretarzastanu, kardynała Jeana-Marie Villota.To są jednak tylko hipotezy, na które nie ma dowodów
[ Pobierz całość w formacie PDF ]