R Merkle Riley J. Tajemnica Nostradamusa

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Stary doktor osobiście wprowadził ją do magicznegokręgu.Jej dłoń lekko drżała, pulchna twarz była biała jak chusta. Gdzie jest zwierciadło? spytała. Tam, na kominku, na razie jeszcze zasłonięte, wasza wy-sokość. Jak.jak ono działa? Nie działa samo.Musimy wezwać potężne siły.Pozostań, pa-ni, wewnątrz magicznego kręgu, gdzie nic ci nie grozi.Wypukłe oczy Katarzyny rozszerzył zabobonny lęk, lecz pomimoto pewnym krokiem weszła do kręgu. Muszę znać los moich synów i tronu Francji oznajmiła. Moc magicznego zwierciadła jest w takich wypadkach nieza-wodna rzekł Nostradamus, odsłaniając stalowy prostokąt stojący nakominku.Nie mogłaś się oprzeć pokusie, myślał.Wplątałaś Menandra wprzyszłość swoich dzieci, a teraz ja muszę uporać się z bałaganem,którego narobiłaś, i na dodatek jeszcze wywinąć się od stryczka.Cóż,najlepiej ochronią mnie zabobon i strach.Teatralnym gestem oprószył ziołami żarzące się w atanorze węgle.Uniosła się chmura dziwnie pachnącego dymu. Co to? zaciekawiła się królowa.Hm, pomyślał Nostradamus, pewnie zechcesz wypróbować tosama', gdy tylko wrócę do domu.Powinienem okrasić rytuał paromamądrze brzmiącymi zdaniami w obcych językach. To szafran rzekł. Aromat szczególnie miły Anaelowi,strażnikowi przeszłych i przyszłych dziejów. Aniołowi Wenus. szepnęła królowa. Mam go na tali-zmanie. Nerwowo zacisnęła dłoń na magicznym amulecie zawie-szonym na szyi. On jest bramą przyszłości, szafarzem tajemnic, których szu-kasz, pani oznajmił Nostradamus i zaczaj śpiewać tak namaszczo-nym głosem, że królowa nie ośmieliła się mu przerwać.W końcu wśródniezrozumiałych słów wyłowiła wypowiedziane po francusku: ORoi �ternel! O Ineffable! Daignez envoyer � votre serviteur tr�s indignevotre ange Ana�l sur ce miroir.Wzywa Anaela.Nareszcie, pomyślała i przeszył ją dreszcz.Jakżepotężny i niebezpieczny był człowiek, który potrafił zawezwać takmożne duchy z tamtego świata!363Zwierciadło poruszyło się bez ludzkiego udziału.Nie opierało sięjuż o komin, lecz stało prosto, jakby podtrzymywane niewidzialną siłą.Potem mroczny cień podobny do olbrzymiej dłoni uniósł je nieco iprzechylił tak, że zaczęło odbijać inny, niewidzialny na co dzień świat,znajdujący się gdzieś poza komnatą w wieży.Wokół zwierciadłakołysały się dziwne światła, migoczące na granatowym tle.Czy to, tam,pod wysokim sklepieniem komnaty, to twarz? Olbrzymie, przerażającei nieziemsko piękne oblicze patrzyło na nią przedwiecznymi żółtymioczyma. Ukaż nam, Anaelu, los tronu Francji. zaintonował Nostra-damus.Obraz w zwierciadle zmienił się.Ukazywał teraz mroczną komnatęobwieszoną draperiami w kolorze skrzepłej krwi.Do komnaty wszedłFranciszek uginając się pod nowymi szatami koronacyjnymi.W pra-wej ręce miał berło.Wyglądał tak samo jak wtedy w katedrze.Miałszesnaście lat i ciekło mu z nosa. Mój syn, król. szepnęła Katarzyna Medycejska.Chłopiec powolnym, majestatycznym krokiem obszedł komnatędookoła. Co to znaczy? spytała. Pst! uciszył ją Nostradamus.W zwierciadle pojawiła się druga zjawa.Jej synek Karol, niewiele,może tylko o rok starszy niż w tej chwili, uginał się pod ciężaremkorony królów Francji, berła i szat za dużych na jego małą postać.Bezgłośnie zaczął okrążać komnatę dokoła.Raz, dwa, trzy. li-czyła w myśli królowa.Gdy doliczyła do czternastu, zjawa zniknęła.I nagle Katarzyna zrozumiała okrutną sztuczkę, jaką zrobił Me-nander, spełniając jej najdroższe życzenie.Jakby na potwierdzeniew zwierciadle pojawiła się trzecia postać przystojny, wymuskanymłody mężczyzna z kilkoma brylantowymi kolczykami w uszach.Korona robiła na jego głowie wrażenie wulgarnej błyskotki.Oczy miałwąskie, twarz złośliwego intryganta.Kto to? Serce matki poznałoHenryka, ulubieńca, ślicznego pieszczoszka, który wyrósł na takiegoczłowieka.Drobiąc obutymi w jedwabne pantofle stopami Henrykzaczaj okrążać komnatę.Królowa doliczyła się piętnastu okrążeń, nimwizja znikła.Menandrze, ty diable wcielony, pomyślała.Uczyniłeśwszystkich moich synów królami tego samego kraju! Wszyscy umrąmłodo.Franciszek będzie panował tylko rok.Karol czternaście lat ato oznacza, że nie dożyje trzydziestki.I Henryk.Jej śliczny, uroczy,364słodki Henryś.Serce zaciążyło jej w piersi jak kamień.A gdzie jestHerkules? Następny musi być Herkules albo wnuk.Tak, pewniewnuk.Pokażcie mi, że wszystkie moje starania nie poszły na marne.Z początku nie rozpoznała postaci w zwierciadle.Mężczyzna byłniski i żylasty, kroczył żwawo i sprężyście, a jego twarz nie miała wsobie rysów Walezjuszy.Chociaż jego nos.ten wielki nos wydawałsię znajomy.Nos starego króla Franciszka, a raczej jego siostry,sterczący z oblicza.Niel Na Boga! To musi być.Tak, to syn królaNawarry i tej zarozumiałej, pruderyjnej protestantki, Joanny d'Albret!Burbonowie przejęli tron! Nie! krzyknęła. Nie! Ciszej! syknął ze złością Nostradamus. No i patrz, najja-śniejsza pani, co zrobiłaś.Czterdzieści dwa dni przygotowań, a tyzniszczyłaś zwierciadło.Istotnie, stalowy prostokąt znów opierał się o komin, odbijająctylko fragment pokrytej tynkiem ściany.Z atanora wciąż jeszcze unosiłsię aromatyczny dym, księżyc zaszedł i komnatę oświetlały jedyniedopalające się świece ustawione na stole, skrzyni i pulpicie w kącie.Zaoknami nieprzenikniona ciemność zdawała się otulać świat welonemrozpaczy i śmierci. Nie muszę wiedzieć więcej powiedziała królowa zimnym,nieobecnym głosem. A raczej jest tylko jeszcze jedna rzecz, ale ty mijej nie powiesz. Mianowicie? Jaką magią mogłabym odwrócić czyny tej strasznej głowy. Jakiej strasznej głowy? Nostradamus miał minę pięciolet-niego dziecka. Kosma Ruggieri, oby Bóg pokarał go ślepotą, powiedział mi, żemogę spełnić wszystkie swoje życzenia za pośrednictwem nieśmiertel-nej głowy Menandra Maga. Podczas moich studiów wielokrotnie natknąłem się nawzmianki o niej.Czy przypadkiem nie jest przechowywana w posre-brzanej szkatule, której wieko zdobi wizerunek bóstwa o koguciejgłowie? A więc wiesz o nim! Pomóż mi, mistrzu.Czy będę żyła do-statecznie długo, żeby naprawić zło?Nostradamus przyjrzał się jej ukradkiem.Dorzucił szczyptę ziół nażarzące się węgle i udał, że wchodzi w trans. O Anaelu, ześlij mi wizję zaintonował. Tak.tak.wi-dzę! Widzę ogniste słowa wypisane na nocnym niebie. Jakie słowa? krzyknęła królowa.365 %7łycie królowej zakończy się w jeden dzień po tym, jak osoba, wktórej pieczy jest teraz Nieśmiertelny, wyda ostatnie tchnienie. Ależ to niemożliwe, to niepodobna! zawołała Katarzyna.Właśnie ją pogrzebałam, to jest.jeśli otworzę grób, ktoś inny może zdo-być głowę i wykorzystać ją przeciwko mnie. Gdzie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj