Kristina Ohlsson Fredrika Bergman 01 Niechciane

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W pobliżu osiedla stał szpital.Nawidok drogowskazów kierujących do szpitala poczuła ukłucie w żołądku, a jej myśliautomatycznie podążyły ku Spencerowi.Mogłam go stracić, pomyślała.Mogłam zostać sama.Krótki spacer od samochodu do stacji zdążył rozgrzać Fredrikę.Zdjęła kurtkę ipodwinęła rękawy swetra.Niesamowicie dużo myślała ostatnio o Spencerze.Czy niepowinna raczej pomyśleć o wysłanym jakiś czas temu wniosku o adopcję? Spencerniespodziewanie uganiał się za nią i w dzień, i w nocy.Pod Fredrika ugięły się nogi.Czytylko jej się zdaje, czy związek ze Spencerem zmienił się od początku lata? Spotykali się terazczęściej i było jakoś.inaczej.Ale co się właściwie zmieniło, pozostawało dla niej niejasne.Udało mi się utrzymać związek ze Spencerem przez ponad dziesięć lat bezwyobrażania sobie różnych rzeczy i wmawiania sobie, że jest inaczej niż naprawdę, myślałaFredrika.Nie ma więc powodu, by teraz zacząć komplikować sobie życie.Weszła na stację i rozejrzała się.Na każdy peron prowadziły ruchome schody.Najdalej były schody na tor pierwszy, gdzie zatrzymywały się dalekobieżne pociągi jadące napółnoc.Sara Sebastiansson musiała biec tamtędy, gdy pociąg odjechał, pomyślała.Podeszła do kobiety w kasie biletowej przy barierkach pociągów podmiejskich natorze drugim i trzecim.Wylegitymowała się, przedstawiła i wytłumaczyła zwięzle, o cochodzi.Zamknięta w ciasnym boksie kasy kobieta natychmiast się wyprężyła.Z poważnejminy Fredriki wywnioskowała, że powinna rzeczowo odpowiadać na zadawane pytania. Była pani w pracy we wtorek? spytała Fredrika.Ku jej uldze kobieta w kasie przytaknęła.Pomyślała, że szybko się z tym upora. Czy widziała pani w którymś momencie kobietę z chorym psem?Kasjerka zmarszczyła najpierw czoło, a potem gorliwie pokiwała głową. Oczywiście powiedziała. Oczywiście, pamiętam ją.Ma pani na myśli takąwysoką, dość chudą kobietę? Z dużym owczarkiem?Serce Fredriki zabiło mocniej na myśl o tym, że w podobny sposób Sara Sebastianssonopisała kobietę, która zatrzymała ją we Flemingsbergu. Tak odpowiedziała, starając się nie okazywać emocji. Zgadza się to z opisem,jaki uzyskaliśmy wcześniej.Co pani pamięta? O jakiej porze ona tu była?Kobieta się uśmiechnęła. Pamiętam wszystko obwieściła niemal triumfalnie.Jej gorliwość przypominałaFredrice asystenta policyjnego, który przyjął ją i Alexa na Dworcu Centralnym po zgłoszeniuzaginięcia Lilian. Oglądałam potem w wiadomościach, że zaginęła ta dziewczynka z pociągu powiedziała kasjerka. Kobieta z psem była tu w tym samym czasie, kiedy wjechał i stał tutajpociąg z G�teborga.Pamiętam, bo to ja wtedy pomogłam matce dziewczynki skontaktowaćsię z centralą kontroli ruchu.Fredrika uśmiechnęła się.Zwietnie! Pamięta pani, dokąd chciała jechać?Kobieta w okienku nie zrozumiała. Ta, której zgubiło się dziecko? Nie odparła cierpliwie Fredrika. Kobieta z psem. Nie wiem, miała chyba tylko zejść na peron po kogoś, kto przyjechał tym pociągiem.Pytała, na który tor wjeżdża pociąg z G�teborga. Aha powiedziała szybko Fredrika. Co było pózniej? No więc, widziałam, że z tym psem jest coś nie tak.Ledwo trzymał się na nogach,ona go właściwie ciągnęła na smyczy albo popychała przed sobą.Widziałam, jak zjeżdżaschodami, a potem usłyszałam jej krzyk.To znaczy, tej kobiety z psem. Zrobiła pauzę.Minęła może minuta, jak wróciła na górę z tą rudą kobietą, która jej pomogła.Najpierwpomyślałam, że one są razem, ale kiedy pociąg ruszył, ta ruda wpadła prawie w histerię ipobiegła z powrotem na peron.Cały czas krzyczała Lilian! Lilian!.Fredrika poczuła ściśnięcie w gardle.Odchrząknęła. A co wtedy zrobiła kobieta z psem? Położyła go na wózek pocztowy, który stał tu obok odparła bileterka, pokazującprzez szybę.Fredrika nie zauważyła żadnego wózka. Właściwie to nigdy przedtem nie widziałam tu takiego wózka powiedziała kobieta ale pomyślałam, że może chłopaki z poczty zapomniały go zabrać.Fredrika wciągnęła powietrze. Tak czy owak, dopiero wtedy zrozumiałam, że one się nie znają, ta z psem i ta druga.Nie widziałam też, żeby kobieta z psem miała pózniej jakieś towarzystwo.Pomyślałam, żeosoba, po którą wyszła na dworzec, się nie pojawiła i że zaczęła się spieszyć, jak pies się zlepoczuł.Chociaż właściwie było z nim kiepsko przez cały czas.Fredrika pokiwała wolno głową.Narastało w niej przekonanie, że jedynym powodem,dla którego kobieta z psem zjechała na peron, było zatrzymanie Sary Sebastiansson, tak żebynie zdążyła na pociąg. Sądzicie, że kobieta z psem miała coś wspólnego z zaginięciem dziecka? spytałazaciekawiona kasjerka.Fredrika zmusiła się do uśmiechu. Nie wiemy odparła szybko. Musimy tylko znalezć wszystkich, którzy mogli cośzauważyć.Czy mogłaby pani podać dokładny rysopis kobiety, jeśli przyślę tu rysownika?Kasjerka wyprostowała się i spoważniała. Absolutnie powiedziała z naciskiem.Fredrika poprosiła ją o dane osobowe i o numer do kolejowej centrali kontroli ruchu.Podziękowała za poświęcony czas i powiedziała, że skontaktuje się z nią jeszcze tego samegodnia.Była już prawie przy wyjściu, gdy kobieta zawołała: Proszę zaczekać!Fredrika odwróciła się. A co z dziewczynką? Znalezliście ją?Są takie zdjęcia, które mówią więcej niż tysiące słów.Są też takie, których nie chce sięoglądać, by nie mieć do czynienia ze słowami, z którymi są kojarzone.Tego rodzajufotografie znajdowały się w komputerze Gabriela Sebastianssona.By nie bić na alarm bezpowodu, Peder obejrzał jedno z nich.Natychmiast tego pożałował i długo miał żałować.Zdjęcia były umieszczone w folderze Raporty, kwartał II, wersja 3 , któryzainteresował Martina Eka.Ponieważ nie mógł znalezć raportu, otworzył właśnie ten folder,zawierający ohydztwa, jakich za nic na świecie nie chciałby oglądać żaden normalnyczłowiek.Jadąc z powrotem do pracy taksówką, Peder zadzwonił do kolegów, by zarządziliposzukiwania również za pornografię dziecięcą.Wkrótce mieli zastosować wobec GabrielaSebastianssona areszt tymczasowy i wszcząć poszukiwania w całym kraju.Analiza zdjęć (ktoda radę obejrzeć te wszystkie świństwa?) pokaże, czy Gabriel również wykorzystywałseksualnie dzieci, czy zadowalał się samym patrzeniem.Gdzieś w głębi duszy Pederanarastała obawa, że znajdą zdjęcia z Lilian, ale na razie odsuwał od siebie tę myśl.Właśnie rozmawiał z Alexem, który przed chwilą wysiadł z samolotu w Ume�, ipoinformował go o najnowszych ustaleniach. Jeszcze nie wiemy, dokąd nas to wszystko zaprowadzi powiedział z namysłemAlex. Mam jednak przeczucie, że zrobiliśmy spory krok naprzód [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj