• Strona poczÂątkowa
• 60 5194
• 31 1522

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Miał nadzieję, \
e krzy\
ując je z merynosami, wyhoduje silneowce, które będą zdolne przetrwać na jałowych równinach Queenslandu.Niestety,interesujące go stado nie było na sprzeda\
. Otrzymałem dzisiaj telegram od Fincha.Postanowił wrócić do Anglii i zaproponowałmi kupno tryków.To wspaniałe zwierzęta, Joanno  du\
e, dorodne, o mocnej budowie idługowłosej wełnie.Finch powiedział, \
e jedna sztuka daje dwadzieścia pięć funtów niemytej wełny.Wyobraz
sobie, Joanno, jeśli połączę najokazalsze barany z moimi najlepszymisamicami merynosów, stworzymy krzy\
ówkę, której hodowlę będzie mo\
na rozwijać naobszarze całego Queenslandu i Nowej Południowej Walii! Od dawna o tym marzyłem, a terazrealizacja celu jest niemal w zasięgu ręki.Nie mogę przepuścić tej okazji! Oczywiście  rzekła Joanna, wyczuwając podniecenie Hugha. Jak prędko zdołamysprowadzić tu stado? Muszę natychmiast pojechać do Melbourne.Finch mnie pierwszemu zło\
ył ofertęsprzeda\
y, ale z pewnością pojawią się inni kupcy. Umilkł, obrzucając ją wzrokiem. Awięc będziemy mieli dziecko. Roześmiał się. To zabawne, gdy mą\
dowiaduje siÄ™ o ciÄ…\
yswojej \
ony od innego mÄ™\
czyzny. Ten, kto zawijał tę paczkę, z pewnością nie chciał, \
eby kiedykolwiek zostałarozpakowana  zauwa\
yła Joanna, usiłując rozwiązać sznurek. Co Drexler mógł przysłać, jak sądzisz? Nie mam pojęcia.Naraził się na du\
e koszty, nadając ją specjalną pocztą.Spójrz tylko,ile musiał nalepić znaczków.Joanna nie utrzymywała korespondencji z prawnikiem.Dostawała tylko czeki, którewysyłał jej co kwartał.Dopiero za rok spodziewała się wiadomości od pana Drexlera, wzwiązku z uzyskaniem wraz z pełnoletnością prawa do dysponowania spadkiem po rodzicach. Och, Hugh, zapomniałam ci powiedzieć!  sięgnęła do kieszeni spódnicy po list z SanFrancisco. Nadszedł z dzisiejszą pocztą od pana Lathropa.to człowiek, o którymwspominała matka w swoim dzienniku.Podczas gdy Joanna mocowała się z opornym szpagatem, Hugh otworzył kopertę iprzeczytał: Droga Panno Drury, proszę wybaczyć, \
e dopiero teraz odpisuję na Pani listy, ale długoprzebywałem poza domem.Du\
o podró\
ujÄ™ i moim staÅ‚ym adresem w Kalifornii jest hotel«Regent».W razie potrzeby mo\
e się Pani kontaktować ze mną za pośrednictwemwłaścicielki hotelu  pani Robbins.Byłem szkolnym kolegą Pani dziadka.W latach 1826  1829 uczęszczaliśmy obaj doChrisfs College w Cambridge, gdzie przygotowywano nas do zawodu pastora w Kościeleanglikańskim.Dobrze pamiętam zarówno Johna, jak i jego słodką, zakochaną w nim po uszy\
onę.Byłem dru\
bą na ich ślubie.Przypominam sobie, \
e John wprost płonął zniecierpliwości, \
eby jak najprędzej podjąć pracę.Nie wyjechał jednak do Australii jakomisjonarz, Panno Drury.A jego notatki z pewnością nie są kazaniami. Jeśli nie są kazaniami, to czym w takim razie?  zdziwił się Hugh.Powrócił do listu. John nie skończył szkoły w Cambridge, gdy\
doszedł do wniosku, \
e nie odpowiada mu\
ycie duchownego  pisał dalej Lathrop. Prawdę mówiąc, podejrzewam, \
e dziadek Panibył agnostykiem, choć nigdy się do tego nie przyznawał.Zamiast głoszenia Biblii, bardziejnurtowało go udowadnianie zawartych w niej faktów.Przypominam sobie, \
e szczególnieinteresował go problem raju.Miał na jego temat swój własny pogląd.Uwa\
ał, \
e Pan Bóg, rozczarowany postawąAdama i Ewy, postanowił stworzyć jeszcze jedno miejsce wiecznej szczęśliwości w innejczęści świata.John sądził, \
e znajdzie je w Australii.Dowiedział się z prasy o odnalezieniu wrejonie Sydney prymitywnego plemienia, którego członkowie nie umieli pisać ani czytać,chodzili nadzy i nie potrafili uprawiać ziemi.Uznał, \
e to drugi raj, z którego Bóg nie wygnałpierwszych rodziców.Teoria Johna bazowała na fakcie, \
e Aborygeni czcili wÄ™\
a, którywzbudzał w nich zabobonny lęk.Nie mogli zatem być przez niego kuszeni do skosztowaniazakazanego owocu z drzewa wiedzy.Nie wiem, czy John kiedykolwiek zdołał udowodnićswoją tezę.Wspomniała Pani o notatkach zostawionych przez dziadka.Być mo\
e dotyczyłyobserwacji ludzi, których zwyczaje badał.Hugh odwrócił kartkę na drugą stronę. Twierdzi Pani, \
e są zapisane za pomocą jakiegoś kodu.W Cambridge niektórzy z nasrobili stenogramy z wykładów.Ja opracowałem własną, niezbyt udaną metodęstenografowania.Pamiętam natomiast, i\
system stosowany przez Pani dziadka był bardzoefektywny.Jeśli przyśle mi pani próbkę jego zapisków, mo\
e zdołam je rozszyfrować.Przykro mi, \
e nie mogę podać bardziej szczegółowych informacji, o jakie prosi mniePani w swoich listach.Nie wiem nic o miejscu pobytu Pani dziadków w Australii.Przypominam sobie tylko jeden fakt i mam nadzieję, \
e siÄ™ oka\
e pomocny.Gdyodprowadzałem ich do portu czterdzieści lat temu, w 1830 roku, zapamiętałem, \
e nazwa ichstatku pochodziła od jakiejś mitycznej bestii.Nie przypominam sobie, do jakiego portu mielizawinąć.Ale jeśli zidentyfikuje Pani statek, mo\
e dowie się Pani, dokąd wtedy popłynął. Mityczna bestia!  rzekł Hugh. Mo\
e jednoro\
ec  zasugerowała Joanna. Albo wą\
morski.Gdzieś w rejestrachmuszą znajdować się zapisy o statkach zawijających do australijskich portów.Pojadę razem ztobą do Melbourne. Poproszę o pomoc Franka Downsa.Ma w mieście wielu przyjaciół. Hugh, nie mogę otworzyć tej paczki. Pozwól, \
e ja spróbuję. Rozerwał sznurek, lakowe pieczęcie, zdarł papier i zpowrotem wręczył Joannie przesyłkę.Pudełko było wymoszczone słomą, a wewnątrzznajdowała się mniejsza kasetka oraz list. Och, Hugh!  wykrzyknęła Joanna po zapoznaniu się z treścią pisma. Ju\
teraz mogęotrzymać spadek! Pan Drexler twierdzi, \
e skoro jestem mÄ™\
atką, nie muszę czekać donastępnych urodzin.A to taka wielka kwota! Co my z nią zrobimy? To twoje pieniądze, Joanno.Twoi rodzice chcieli, \
ebyś nimi dysponowała.Zastanówsię, co chcesz z nimi zrobić.Namyślała się przez moment. Chciałabym je przeznaczyć na poszukiwania Karra Karra.Moja matka z pewnościąwykorzystałaby je właśnie na ten cel.A resztę odło\
ę dla naszej córki, by zabezpieczyć jejprzyszłość. Co jest w tej kasetce? Nie wiem.Pan Drexler twierdzi, \
e moi rodzice trzymali ją u niego w sejfie.Joanna podniosła wieczko i wyjęła z kasetki szlifowany kamień, który z trudem sięmieścił w jej dłoni. To opal  stwierdził Hugh. Opal ognisty.Z
wiadczą o tym czerwone błyski, którezdają się podą\
ać za słońcem, kiedy poruszasz ręką.Ogniste opale są rzadko spotykane iprzez to bardzo cenne.Joanna patrzyła jak zahipnotyzowana.Kamień był wielkości pomarańczy, miałnieregularny szlif i mienił się oślepiającymi barwami.Na bladoró\
owej powierzchni błyskała\
ywa zieleń i płomienna czerwień, która zdawała się tańczyć niczym ogień i tak jak zauwa\
yłHugh, podą\
ała za słońcem. Jest piękny!  zachwycała się Joanna [ Pobierz całość w formacie PDF ]