[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W rezultacie uczuciejego dla żony wygasło wkrótce po ślubie.Poważanie, szacunek i zaufanie zniknęły nazawsze, wszystkie wyobrażenia o domowym szczęściu obracając w ruinę.Pan Bennetjednak nie był człowiekiem, który by po zawodzie wynikającym z własnej nierozwagiszukał pokrzepienia w owych rozrywkach, jakimi tak często bankruci życiowi pocieszająsię po swych szaleństwach i błędach.Lubił wieś i książki.Te upodobania były zródłemnajwiększych jego przyjemności.%7łonie nie zawdzięczał nic prócz radości, jaką czerpał zjej głupoty i ignorancji.Nie jest to jednak ten rodzaj szczęścia, jaki na ogół mężczyznipragnęliby zawdzięczać żonom, ale tam gdzie brak innych zródeł zadowolenia,prawdziwy filozof potrafi wykorzystać i te, które mu są dane.Mimo to Elżbieta zawsze zdawała sobie sprawę z niewłaściwego zachowaniapana Benneta w stosunku do żony.Sprawiało jej ono niezmiennie ból.Szanowała jednakrozum ojca i czuła wdzięczność za okazywane jej serce, toteż starała się zapomnieć otamtych sprawach.Pragnęła wyrzucić z myśli świadomość ciągłego łamania zobowiązańmałżeńskich, braku szacunku, wystawiania żony na pośmiewisko w obecności własnychdzieci - postępków tak bardzo godnych nagany.Nigdy jednak nie czuła tak mocno jakteraz, ile nieszczęścia przynosi dzieciom niedobrane małżeństwo rodziców, nigdy też niebyła w pełni świadoma, ile zła wynika z tak niewłaściwie wykorzystanych zdolności, któreodpowiednio użyte mogłyby przynajmniej zapewnić jego córkom szacunek wśród ludzi,jeśli już nie poszerzenie horyzontów żony.Kiedy Elżbieta nacieszyła się do syta wyjazdem Wickhama, trudno jej byłoznalezć jakiś powód do radości z przeniesienia regimentu.Przyjęcia okoliczne mniej byłyurozmaicone, a w kółku domowym panowało prawdziwe przygnębienie, gdyż matka iKitty wciąż wyrzekały na otaczającą je nudę.Choć istniało prawdopodobieństwo, że Kittypo pewnym czasie zdoła odzyskać szczyptę wrodzonego rozsądku, nie mając ciągłych17 podniet, siostra jej, podatna o wiele bardziej na wszelkie złe wpływy, okrzepła zapewne wpłochości i zarozumialstwie, narażona na podwójne niebezpieczeństwo: kąpielisko iobóz.Jednym słowem, Elżbieta doszła do wniosku - a niejednokrotnie już ludzie do tegowniosku dochodzili - że wydarzenia, których z taką niecierpliwością wyczekiwała, nieprzyniosły jej w rezultacie obiecywanej przyjemności.Należało więc określić jakąś innądatę rozpoczęcia prawdziwego okresu szczęścia, znalezć inny punkt, na którym skupićby się mogły jej nadzieje i pragnienia, i radością oczekiwania wynagrodzić sobie obecnerozczarowanie oraz przygotować się na następne.Przedmiotem najmilszych myśli byłateraz podróż po Krainie Jezior - największa pociecha po przykrych chwilach,zatruwanych niezadowoleniem matki i Kitty.Gdyby tylko mogła zabrać i Jane, każdyszczegół tego planu byłby doskonałością sam w sobie.Jak to dobrze, myślała, że jest jeszcze coś, czego pragnę.Gdyby w naszychplanach nie brakowało niczego, spotkałoby mnie na pewno rozczarowanie.A tak, mającjeden bezsprzeczny powód do zmartwienia, nieobecność Jane, mogę nie bez podstawprzypuszczać, iż spełnią się moje nadzieje i podróż będzie przyjemna.Nigdy nie możeudać się plan, który obiecuje same tylko radości, a od całkowitego rozczarowania możnasię ustrzec tylko wtedy, kiedy się ma jakieś małe, szczególne strapienie.Wyjeżdżając Lidia obiecywała pisywać do matki i Kitty często i obszernie, długojednak trzeba było czekać na jej listy, a czytanie ich niewiele zabierało czasu.Listy domatki zawierały przeważnie wiadomość, ze właśnie wróciły z czytelni, gdzie towarzyszyliim tacy a tacy oficerowie i gdzie widziała tak cudne rzeczy, że oszalała zupełnie& że manową suknię i nową parasolkę, które opisałaby dokładnie, gdyby się nie śpieszyła takstrasznie, bo właśnie woła ją pani Forster i wyjeżdżają do obozu
[ Pobierz całość w formacie PDF ]