Bankowicz Bożena i Marek Dudek Antoni Leksykon historii XX wieku

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Podjęte rokowania francusko�algierskie były jednakże kontynuowane i 18 marca 1962 w �vian zostały zawarteporozumienia.Przynosiły one przerwanie działań wojennych, zobowiązywały Francję do wycofania jej wojskz Algierii do końca 1962 oraz zapowiadały niepodległość Algierii, co wszakże miało zostać potwierdzoneprzez referenda we Francji i Algierii.Referenda te, przeprowadzone 8 kwietnia i 1 lipca 1962, przyniosływynik jednoznaczny przytłaczająca większość głosujących wypowiedziała się za niepodległością Algierii.3lipca de Gaulle proklamował niepodległość Algierii.Sama zaś Algieria oficjalnie zadeklarowała swąniepodległość 5 lipca, kończąc tym samym 132�letni okres pozostawania pod panowaniem francuskim.Wewrześniu jej pierwszym prezydentem został Ferhat Abbas (1899 1985), natomiast premierem Ahmed BenBella (1918 91).Trwająca 8 lat wojna algierska pochłonęła prawie 1 mln istnień ludzkich.(B.B.)ALGIERSKI KRYZYS 1991 1999 konflikt wewnętrzny w Algierii spowodowany zwycięstwemwyborczym fundamentalistów islamskich.W 1962, po zakończeniu wojny *algierskiej, władzę w kraju objąłFront Wyzwolenia Narodowego (FWN) partia o orientacji socjalistycznej.Długoletnie monopolistycznerządy FWN, weszły w latach osiemdziesiątych w fazę kryzysu, co wykorzystali muzułmańscy fundamentaliści,pragnący przeprowadzenia w Algierii rewolucji *islamskiej na wzór *Iranu.Stworzony przez nich IslamskiFront Ocalenia (IFO), szybko rozszerzył swoje wpływy w najuboższych warstwach społeczeństwa oraz wśródsfrustrowanej sytuacją ekonomiczną młodzieży.Rozwojowi ruchu sprzyjała też polityka liberalizacji,zainicjowana w 1988 przez prezydenta Szadli Bendżedida; w jej wyniku we wrześniu 1989 IFO zostałzalegalizowany.W maju i czerwcu 1991 doszło do wielodniowych demonstracji ulicznych zwolenników IFO(zginęło wtedy 85 osób), w konsekwencji których ustąpił premier Malud Hamrusz, a planowane na 27 czerwcapierwsze demokratyczne wybory w historii Algierii zostały odłożone.Nie będąc w stanie przejąć władzy siłą,przywódcy IFO (m.in.Salut Abbasi Madani i Ali Behaldż), zdecydowali się zdobyć ją poprzez wygraniewyborów, co wcześniej z powodów ideologicznych zdecydowanie odrzucali (dla fundamentalistów islamskichdemokracja parlamentarna jest narzędziem ateizmu).Po gwałtownej kampanii wyborczej w czasie którejznienawidzony przez społeczeństwo FWN nie był w stanie stawić czoła fundamentalistom 26 grudnia 1991odbyła się pierwsza tura wyborów parlamentarnych.IFO zdobył w niej blisko połowę mandatów i wszystkowskazywało na to, że w drugiej turze (planowanej na 16 stycznia 1992) zwiększy ona się do około dwóchtrzecich.Zapobiegł temu wojskowy zamach stanu, przeprowadzony 13 stycznia 1992.Wyżsi oficerowie,obawiający się przejęcia władzy przez fundamentalistów (spowodowałoby to z całą pewnością gruntownączystkę w armii i przejęcie kontroli nad nią przez duchownych), zmusili prezydenta Bendżedida do ustąpieniaze stanowiska, unieważnili wynik wyborów, a 4 marca ostatecznie zdelegalizowali IFO.Co najmniej 7 tysięcyjego zwolenników powędrowało do więzień i obozów (w tym do 5specjalnie zbudowanych na Saharze).Władzę w kraju przejęła Najwyższa Rada Państwa, na czele której stanął wieloletni emigrant i przeciwnikreżimu bendżedidowskiego Mohammed Budiaf.Akceptował on politykę represjonowania fundamentalistów (9lutego 1992 wprowadzono na okres roku stan wyjątkowy, który 7 lutego 1993 przedłużono na czas16nieokreślony), a równocześnie starał się oczyścić odziedziczoną po FWN skorumpowaną elitę władzy.Prześladowania nie doprowadziły do całkowitego rozbicia IFO, który inspiruje demonstracje uliczne, strajki iakcje terrorystyczne.Najbardziej spektakularnym aktem terroru był udany zamach na Budiafa, który 29czerwca 1992 został zastrzelony w mieście Annaba.Władze odpowiedziały na to zaostrzeniem represji, a wtoczących się procesach fundamentalistów zaczęły zapadać wyroki śmierci (w latach 1992 93 było ich ok.200).W grudniu 1993 Najwyższa Rada Państwa w związku z obawami przed uzyskaniem przez IFOkolejnego sukcesu podjęła decyzję o przesunięciu o trzy lata zapowiedzianego na styczeń 1994 referendumkonstytucyjnego [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj