• Strona poczÂątkowa
• 60 5194
• 31 1522

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zbiegliśmy poschodach na peron.Poza nami jeszcze kilka osób czekało na metro.Wyświetlacz zawieszonypo drugiej stronie torów podawał informacje sportowe i ciekawostki ze świata.Ciekawakażdej nowiny pilnie śledziłam tekst.Nagle z głębi tunelu dobiegł nas huk jadącego pociągu.Na wyświetlaczu pojawił się rysunek wagonu i informacja, że nadjeżdża skład.Cofnęłam sięza żółtą linię.Adam wziął mnie za rękę, gdy z piskiem kół pociąg hamował.Wiatr zarzucił miwłosy na twarz.Na moment oślepiona zdałam się na swego towarzysza.Niewiele czerwonychsiedzeń było zajętych.Mało kto o tej porze usiłował dostać się do centrum miasta.Gdy wchodziliśmy do wagonu, jakaś wysiadająca smukła kobieta w średnim wieku oczarnych jak skrzydło kruka włosach stuknęła Adama w ramię.Zachwiał się i odwrócił wstronę nieznajomej.Zobaczyłam na jego twarzy zaskoczenie pomieszane z niedowierzaniem.- Nie.- jęknął.- Czekaj!Doskoczył do drzwi, ale zasunęły się z sykiem.- Nie! - Uderzył pięścią w szybę.- Czekaj!Ludzie w wagonie zaczynali dziwnie się na nas patrzeć.Kilka osób przesiadło się nakoniec przedziału.- Adam? Co się dzieje? - Dotknęłam jego ramienia.Cały czas stał nieruchomo przy drzwiach, pomimo że widać było za nimi tylkociemność tunelu.Ogłuszający huk uderzał boleśnie w nasze uszy, gdy pociąg z zawrotnąszybkością pokonywał kolejne kilometry.- Ta kobieta - powiedział, a raczej krzyknął.- Widziałaś ją?!- Tak.- Ja już ją gdzieś widziałem.- Gdzie?- Z
niłem o niej, kiedy znalazłem się w Drugiej Szansie.32- Jak to śniłeś? - zapytałam, gdy wysiedliśmy na stacji Słodowiec.Wyszliśmy z podziemnego przejścia na mroczny plac, którego latarnie nie potrafiływystarczająco oświetlić.Nie wiedziałam, czy było to spowodowane ich złym rozstawieniem,czy mgłą, która coraz bardziej gęstniała.- Pamiętasz, jak kiedyś mówiłem ci, że na początku w Drugiej Szansie miałem niezłejazdy?Kiwnęłam potakująco głową.- Widziałem wtedy kobietę.Przemykała się korytarzami, mijała mnie w parku.Napoczątku myślałem, że to mój anioł stróż - zakpił z siebie i zaczął grzebać po kieszeniach wposzukiwaniu papierosów.Nie znalazł ich.- Potem myślałem, że to jakieś wspomnienie.Naszczęście Morulska oraz jej tabletki skutecznie przegoniły tę kobietę.Już prawie o niejzapomniałem.Przytuliłam się do jego boku.Nie wiedziałam, w jaki sposób mogłabym go pocieszyć.Podeszwy naszych trampek szurały cicho o chodnik.Stanęliśmy przed wejściem dokomisariatu policji.Idziemy? - Adam zrobił odważną minę i nie czekając na moją odpowiedz
, pchnąłdrzwi.- Miejmy to już za sobą.Weszłam pierwsza.Naprzeciwko nas znajdowało się okienko, za którym siedziaławymalowana jakaś znudzona blondynka.Czytała jakiś magazyn, okręcając sobie wokół palcaspalone farbą pasemko włosów.- Dzień dobry - powiedziałam.- Chcielibyśmy zgłosić przestępstwo.Podniosła na nas mocno umalowane na czarno oczy.Westchnęła znudzona.- Jakie przestępstwo?- Chcielibyśmy porozmawiać z policjantem - poprosiłam.Kobieta nie wzbudzała mojego zaufania.Nie chciałam jej niczego mówić.Naszczęście ona także nie miała ochoty nas słuchać.Skierowała nas do siedzącego nieopodalfunkcjonariusza.Zajmował miejsce za zarzuconym papierami biurkiem.Policyjny uniformmiał ubrudzony z przodu keczupem.Rude włosy sterczały na jego głowie w kompletnymnieładzie.Podniósł głowę, gdy stanęliśmy obok.- Tak? - zapytał niechętnie.- Chcielibyśmy zgłosić przestępstwo - powiedziałam.Adam poruszył się obok mnie niespokojnie.Nie był przekonany, że postępujemywłaściwie.Ja także bałam się, że policjanci mogą wezwać Drugą Szansę, ale nie mieliśmywyboru.Nie przychodziło mi do głowy nic innego, co moglibyśmy zrobić.Utknęliśmy wślepym zaułku.- Proszę usiąść.- Policjant obojętnie wskazał nam krzesła.Przesunął stos papierów na brzeg biurka i wyciągnął z szuflady czysty druk, któryzamierzał przy nas wypełnić.- Słucham.- mruknął.- Nazywam się Julia Stefaniak, a w zasadzie Karolina Winiarek - zaczęłam.-Chciałabym zgłosić porwanie, przetrzymywanie.mnie, a zaginięcie mojej rodziny.- Hm? - Długopis funkcjonariusza zatrzymał się tuż nad pustym polem, w którymnależało wpisać nazwisko poszkodowanego.- Jeszcze raz, jak się pani nazywa?- Chyba Karolina Winiarek - powiedziałam zakłopotana.Nie wiem, które nazwiskopowinnam panu podać.- Może to, które ma pani w dokumentach - zasugerował suchym tonem.- Nie mam żadnych dokumentów.Proszę zrozumieć, to poważna sprawa -zirytowałam się kpiną, którą usłyszałam w jego głosie.Adam wzruszył ramionami, kiedy na niego spojrzałam.Podejrzewał, że tak właśniebędzie.- Jesteśmy z Drugiej Szansy, ośrodka rehabilitacyjnego znajdującego się podWarszawą.Policzki rudowłosego policjanta zaczerwieniły się.- Czy wy robicie sobie ze mnie żarty? - warknął i zmiął kartkę, na której niczego niezapisał.- Nie, to prawda.Uciekliśmy z Drugiej Szansy.- Złapałam się za blat biurka, jakbymiało mi to pomóc w utrzymaniu zainteresowania funkcjonariusza.- Oni przetrzymywali naswbrew naszej woli! Wmawiali nam, że nazywamy się inaczej, że nasze rodziny zginęły, a tonieprawda! W mojej dokumentacji medycznej znalazłam, że nazywam się zupełnie inaczej.Znalazłam też adres mojego domu, który według pracowników Drugiej Szansy spłonął.Onstoi jak gdyby nigdy nic.Sąsiadka mnie poznała.Powiedziała, że moja rodzina zniknęła wciągu jednej nocy bez śladu.Policjant przyglądał mi się z politowaniem.Wyglądał, jakby w ogóle nie przejął siętym, co mu powiedziałam.- Kiedy uciekliście z Drugiej Szansy? - zapytał.- Wczoraj - powiedziałam.- Dostaliśmy zgłoszenie o waszym zaginięciu.Będę musiał powiadomić waszychopiekunów.- Nie! - krzyknęłam.- Proszę nam pomóc! Ratujcie nas! Oni chcą nam zrobićkrzywdę!- Ależ oczywiście.- Kiwnął głową z powagą.- Poczekajcie, muszę zadzwonić wjedno miejsce.Skinął na stojącego niedaleko nas pracownika.Starszy policjant przysunął się do nasnieznacznie.- Nie uwierzył nam - powiedziałam do Adama.Byłam zrozpaczona.Co teraz? Comamy robić, jeśli nawet policja nie chce nam pomóc?- Wydaje mi się, że poszedł zadzwonić po Morulską - szepnął chłopak.- Powinniśmysię stąd zwijać.- No nie wiem.Bałam się wstać bez pozwolenia.W końcu byliśmy na posterunku.Policjant kazałnam czekać.- Idziemy.- Adam podniósł się z krzesła.- Nie możemy znowu dać się zamknąć wDrugiej Szansie.- Hej, dzieciaki, poczekajcie chwilę.- Starszy policjant zmierzał wyraz
nie w naszymkierunku.- Chyba jednak niepotrzebnie zawracaliÅ›my gÅ‚owÄ™ - zaczęłam siÄ™ jÄ…kać.- Pójdziemyjuż.Macie panowie na pewno o wiele poważniejsze sprawy niż nasza.Funkcjonariusz przyspieszyÅ‚.- Stójcie! - rozkazaÅ‚.- Lecimy! - Kruk zÅ‚apaÅ‚ mnie za rÄ™kÄ™ i pociÄ…gnÄ…Å‚ w stronÄ™ drzwi.WyskoczyliÅ›my na ulicÄ™.GÄ™sta mgÅ‚a siÄ™gaÅ‚a do kolan.MiaÅ‚am wrażenie, że usiÅ‚ujemnie zÅ‚apać, hamuje bieg.SÅ‚yszaÅ‚am, jak za naszymi plecami trzaskajÄ… drzwi komisariatu.Gonili nas.- STÓJCIE! - Za nami potoczyÅ‚ siÄ™ gromki okrzyk ryżego policjanta [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]