Archimowicz Katarzyna Milosc w Burzanach

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Pojechalibyśmy twoim autem,żeby je sprawdzić.Kodeń, Włodawa, Uhrusk, Horodło, a potemWłodzimierz Wołyński.Jeśli zechcesz, wstąpimy do Lwowa, a jak nie,to od razu do Werchobuża.Co ty na to?Grecie oczy same się śmiały do tego pomysłu.Miała naturęwłóczęgi, a dodatkowo jeśli miał być przy niej Oleg, to w mig byłagotowa się zgodzić, choćby wyjazd okazał się najbardziej nietrafionympomysłem w jej życiu.Zawahała się, ale Oleg widząc jejniezdecydowanie, dorzucił, jak mu się zdawało, solidny argument: Spójrz na te nagie ściany dookoła. Wskazał głową cały dom.Mam ochotę zawiesić na nich twoje olejne pejzaże i proponuję ci pracęw plenerze.I to już zupełnie ją przekonało.Oleg wiedział, jak ją podejść,odwołał się do jej pasji.Aż jej się chciało zakrzyczeć z radości, że podrodze będzie mogła malować te wody, które za czas jakiś, zakilkadziesiąt, za kilkaset kilometrów przepływać będą przez Burzany.A ona je uchwyci najpiękniej, jak tylko potrafi, i dowiezie z powrotemdo Polski, na Polesie, do domu.Szkoda tylko, że nie do swojego&Tak więc postanowione.Mieli wyruszyć bez jakiegokolwiekprzygotowania już jutro, wcześniej zarysowując tylko ogólny plan,a zakupy zrobić po drodze.Namiot i śpiwory Oleg miał jeszczez wyjazdu w Bieszczady.Po sztalugi i farby musieli wstąpić po drodzedo Michała.Rozdział 26Wyruszyli z samego rana.Za kierownicą usiadła Greta i dopókijechali wzdłuż Bugu po stronie polskiej, oswajała się ze swym nowymblaszanym przyjacielem.Ze względu na wydłużony weekend natężenieruchu na wąskich gminnych asfaltówkach było niewielkie, ludzie niespieszyli się do pracy i jechało im się całkiem przyjemnie.Czas biegłszybko, na rozmowach lub przy delikatnych dzwiękach Nohavicy alboFederacji, które płynęły z dobrego sprzętu nagłaśniającego.Bug widzielitylko przez część trasy, w niektórych momentach zjeżdżali w polnedrogi, by wrócić do wód, rozsiąść się na trawie, czule pieścić, a nawetkochać się nad wodą.Dzień mijał przyjemnie, przed wieczoremzatrzymali się nad Bugiem, tuż przed Horodłem.Słońce o tej porzedawało takie światło, jakie Greta lubiła najbardziej.O żadnej innejgodzinie kolory nie były tak ciepłe i intensywne.Oleg zajął się koszempiknikowym, a ona rozstawiła sztalugi.Pora obiadu już dawno minęła,a do kolacji mieli jeszcze trochę czasu.Trzymając w ręku paletę i pędzel,Greta pogryzała raz po raz kanapkę i popijała herbatą z termosu.Możeby i coś namalowała, gdyby Oleg potrafił trzymać ręce przy sobie.Kiedyjednak tak jej się przyglądał, jak stoi zapatrzona w wodę i namyśla sięnad każdym pociągnięciem pędzla, postanowił wstać z koca i zbliżywszysię do niej cichutko, wsunął dłonie pod jej koszulkę.Przesuwał palcamipo jej plecach i brzuchu, rozpraszając ją całkowicie.Odwróciła się doniego gotowa mu ulec.Od razu też zrezygnowała z malowania.Była torobota zbyt czasochłonna, a ona miała do dyspozycji zaledwie cztery dni.Potem musiała wracać do pracy.Jeśli chciała zobaczyć te zródła Bugu,musiała zrezygnować z malowania po drodze. Nie pozwalasz mi pracować uśmiechnęła się i przylgnęła doOlega, po czym pocałowała go długo i zapamiętale.Mruknął tylko i nic nie odpowiedział.Za to zajął się nią taknamiętnie, że miała ochotę krzyczeć z rozkoszy.Wieczór spędzili, spacerując po cichutkim Horodle, przystając nachwilę przy wapiennych lwach na rynku, a na noc zatrzymali sięw wynajętym pokoiku na poddaszu jednego z domkówagroturystycznych.Następny dzień rozpoczęli zbożową kawą i świeżymchlebem pieczonym w domowym piecu u goszczącej ich gospodyni.Dochleba podała kawał koziego sera własnej roboty, a także rzodkiewkęi szczypiorek oraz miseczkę miodu z rodzinnej pasieki.Po śniadaniuobkupili się frykasami i nowalijkami, zapakowali pełen ich kosz do autai ruszyli w dalszą trasę.Auto prowadził teraz Oleg.Zatrzymali się nastacji benzynowej, zatankowali do pełna i przy kasie Oleg wziął jeszczerolkę folii aluminiowej.Granicę przekraczali w Zosinie i tuż po ósmejmknęli już bezdrożami Ukrainy.Greta z jednakową chciwościąprzyglądała się tak okolicznym pejzażom, jak i Olegowi.Na powrótpoczuła się przy nim bezpieczna i nawet odrobinkę kochana.Chciałobysię rzec: chwilo trwaj.Tuż po południu wjechali w dolinę łagodnych grzbietów pasmaWoroniaków w rejonie złoczowskim.Gdzieś tu bierze swój początekrzeka, nad którą prawie pół tysiąca kilometrów na północny zachódGreta spędziła tyle pięknych chwil.Rzeka, którą tak bardzo kochała tam,na Polesiu, tutaj rodziła się do życia. Byłeś już tutaj? spytała. Nie odparł.Uchylił szybę i zagadnął o coś niezrozumiale chłopa idącegopoboczem. Di�kuju odezwał się na zakończenie tej krótkiej rozmowyi ruszył dalej. O co chodzi? spytała Greta, słabo rozumiejąc język sąsiadów. Pytałem o drogę odparł. Jesteśmy już prawie na miejscu.Faktycznie, po kilku minutach zatrzymał auto przy drodze, skąddoskonale widać było wybijające z ziemi wody Bugu.Wysiedliz samochodu i podeszli do kamiennego murku otoczonego wysokimikwiatami.W środku wybijała rzeka.Na murku bieliły się figuryświętych i aniołów.Niektórym z nich przewieszono przez ramionagirlandy kwiatów, a całość tworzyła widok charakterystyczny dlawiejskiego kultu świętych.Panował tu przesyt nieznośny dla oka estety,ale musieli przyznać, że miało to swój urok.Woda, wypływając spodmurku, wlewała się do długiej na sto metrów rynny zbudowanejz polnego kamienia.Ozdobiona ona była mostkiem i wodospadem, któryszumiał, przyjemnie piętrząc i spieniając wody rzeki.Tam, gdzie wodauchodziła do tego kamiennego rowu, ustawiono ołtarzyk, na którymwyryto po ukraińsku słowa Ewangelii świętego Mateusza: Idzcie więci nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna,i Ducha Zwiętego.Widok ten trącił kiczem, ale także robił wrażenie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj