• Strona poczÂątkowa
• 60 5194
• 31 1522

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Melanie osunęła się na krzesło.Ashley? Samobójstwo?  Jak ona się czuje? Fizycznie dobrze.Psychicznie.Cóż, nie będę ukrywać, że znacznie gorzej. Dlaczego zawiadamia mnie pani dopiero teraz? Kiedy przyjmowaliśmy ją do zakładu, twierdziła, że nie ma żadnych krewnych.Lekarka przerwała i Melanie miała wrażenie, że słyszy pstrykniecie zapalniczki. Dopierodzisiaj zaczęła płakać, że koniecznie musi się z panią widzieć.Twierdzi, że grozi pani jakieśniebezpieczeństwo.Była tak pobudzona i tak bardzo histeryzowała, że musieliśmy dać jejsilny środek uspokajający.Melanie usiłowała pozbierać myśli.Coś się tutaj nie zgadzało. Przepraszam, ale kiedy moja siostra została przyjęta do waszego zakładu? Cztery dni temu.Przywieziono ją do nas w środku nocy. I od tego czasu, oczywiście, ani na moment nie opuszczała szpitala? To zrozumiałe.Informacja lekarki stawiała całą sprawę w zupełnie nowym świetle.Stan jadł granolęcodziennie, zabierał nawet pojemnik płatków ze sobą, kiedy gdzieś wyjeżdżał.To oznaczało,że jego ukochany roślinny koktajl musiał zostać zatruty w sobotnią noc, a w tym czasieAshley znajdowała się już w zakładzie.Nie miała szans zatruć płatków.To nie ona próbowała usunąć Stana z tego świata.I nieona wplątała Melanie w zbrodnię.Zatem kto? Halo? Pani May, jest tam pani? Panna May  sprostowała automatycznie. Tak, jestem.Co mam robić? Tak jak mówiłam, ona koniecznie chce się z panią widzieć. Już wyjeżdżam z domu.ROZDZIAA
PI

DZIESI
TY ÓSMYDÅ‚ugo po wyjÅ›ciu Melanie Connor staÅ‚ przy drzwiach z dÅ‚oniÄ… na klamce.MiaÅ‚ ochotÄ™zawoÅ‚ać jÄ…, zawrócić.Jeszcze kilka godzin póz
niej to pragnienie nie dawało mu spokoju.Pozwolił jej odejść, bo dowody świadczyły przeciwko niej, a przecież w głębi duszy czuł,wbrew temu, co twierdzili Harrison i Stemmons, że jest niewinna.Miała rację: nie narażałaby się tak głupio, zostawiając w domu obciążające ją przedmioty.Mordercy niemal zawsze popełniają błędy.Stają się nazbyt pewni siebie, igrają z losem,zakopują ofiary we własnym ogródku, przechowują w domu  pamiątki swych zbrodni,chełpią się nimi przed przyjaciółmi.Ale nie Melanie.Bystra, odważna, respektująca kodeks moralny Melanie.Kiedy po raz ostatni bliska mu kobieta prosiła go o pomoc, odmówił.Pozwolił, byracjonalne argumenty zagłuszyły instynkt i Suzi zginęła.Nigdy sobie tego nie wybaczył.Connor przetarł oczy.Mordercy będą robić wszystko, by ludzie uwierzyli w ich niewinność.Psychopaci należądo najbardziej przekonujących ludzi na świecie.Wiedział o tym z własnego, aż nazbytbogatego doświadczenia.A jednak, na przekór swemu doświadczeniu i wbrew wszelkim dowodom świadczącymprzeciwko Melanie, był głęboko przekonany o jej absolutnej niewinności.Był w niej zakochany.Ta prawda go poraziła.Musi jej powiedzieć, co do niej czuje.Musi zapewnić, że jej wierzy.Podszedł dotelefonu, wystukał jej numer i po chwili usłyszał komunikat nagrany na sekretarce, a potemsygnał. Melanie, to ja. Czekał chwilę, klnąc pod nosem. Oddzwoń, proszę.To bardzoważne.Ledwie odłożył słuchawkę, telefon zadzwonił. Melanie? Connor Parks?Zesztywniał, słysząc oficjalny ton głosu. Tak. Agent Addison z filii Biura w Charlestonie.Znalez
liśmy szczątki pańskiej siostry.ROZDZIAA
PI

DZIESI
TY DZIEWI
TYWeronika z niemym krzykiem przerażenia usiadła gwałtownie na łóżku i potoczyłabłędnym wzrokiem wokół siebie, jakby spodziewała się zobaczyć upiora wyciągającego kuniej szponiaste dłonie.Jednak zamiast zjawy ujrzała jedynie znajome wnętrze sypialni Mii,otulone szarym światłem pierwszego brzasku.Otarła pot z czoła i położyła dłoń na piersi.Serce waliło jej jak oszalałe, jakby miało zachwilę pęknąć.Zaczęła powoli i głęboko oddychać przez nos, by się uspokoić.Wiele razy wcześniej śnił się jej ten koszmar, szczególnie ostatnio.Koszmar pełenżywych trupów o gnijących, cuchnących ciałach.Byli wśród nich jej ojciec i mąż orazkobieta.Przywoływali ją ku sobie, a kiedy w panice rzucała się do ucieczki, ścigał ją ichgłuchy śmiech.Nie było ucieczki.Mia poruszyła się nieznacznie, mrucząc przez sen imię kochanki. Nic się nie dzieje, śpij dalej, kochanie  szepnęła Weronika, muskając wargami skrońprzyjaciółki. Wszystko będzie dobrze.Jak najciszej wysunęła się z łóżka i na drżących nogach przeszła do łazienki.Nalała wodydo szklanki i po chwili poszukiwań znalazła w kosmetyczce buteleczkę prozaku.Coraz bardziej uzależniała się od leków uspokajających, coraz częściej prosiła o nieswojego lekarza, bo nie potrafiła bez nich funkcjonować, ale nic już nie przynosiło ulgi, niepotrafiło ukoić chwytających za gardło lęków.Dręczyła ją bezsenność, traciła apetyt, nieinteresowała się swoją pracą.Przegrała ostatnie dwie sprawy i doskonale zdawała sobiesprawę, że koledzy z biura prokuratora zaczynają poszeptywać na temat jej stanu nerwów.Wysypała jedną tabletkę na dłoń, połknęła i popiła wodą, po czym wyszła z łazienki, alezamiast wrócić do łóżka, znieruchomiała na moment w progu, znów olśniona urodą na wpółodkrytej, zaróżowionej od snu Mii.Tak łatwo, tak szybko się w niej zakochała.Tak, kochać było łatwo, ufać o wiele trudniej.Zaufanie wymagało ogromnej wiary i ogromnego wysiłku ze strony Weroniki.A jednak Miajakimś sposobem dokonała tego cudu, bo właśnie dzisiaj wypełniła bez reszty jej myśli iniepodzielnie zawładnęła sercem.Poznała wszystkie sekrety Weroniki i zawierzyła jej swoje.Weronika podeszła powoli do łóżka, nie odrywając wzroku od kochanki.Była gotowa ofiarować jej wszystko, o co tylko Mia by poprosiła, czego by tylkozażądała.Wszystko, byle tylko uczynić ją szczęśliwą.Wszystko, byle tylko nadal były razem.Absolutnie wszystko.ROZDZIAA
SZEZ

DZIESI
TYMniej więcej dwie godziny póz
niej Melanie wjechała na parking Rosemont MentalHealth Facility.Lekarka wytłumaczyła jej, jak trafić do zakładu.Raz tylko zmyliła drogę i towyłącznie dlatego, że myśli miała zajęte czymś innym.Zaparkowała, wyłączyła silnik, sięgnęła po telefon komórkowy, upewniła się, czy napewno jest włączony, po czym schowała go do torebki [ Pobierz całość w formacie PDF ]