[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie znasztego kraju.Wszyscyśmy tutaj skoligaceni niczym mnożące się na potęgę króliki.RLT Przestał na chwilę mówić, aby zobaczyć, czy rozbawiło ją to porównanie,lecz Catalina miała skupioną minę, usiłując zrozumieć jego chrapliwą francusz-czyznę. Nie pozwolę, aby królestwo, które wygrałem w uczciwej walce, ode-brał mi pierwszy lepszy chłystek twierdzący, że tron przynależy mu z urodzenia,ani tym bardziej nie dam go sobie odbić zbrojnie. Sądziłam, miłościwy panie, że jesteś jedynym prawdziwym królem tejziemi rzekła Catalina z wahaniem. Bo teraz już jestem potwierdził Henryk Tudor bez mrugnięcia powieką. I tylko to się liczy. Zostałeś namaszczony na monarchę. Teraz już jestem powtórzył, rozluzniając pięści i uśmiechając się ponu-ro. Ale wywodzisz się z królewskiego rodu? W moich żyłach płynie królewska krew rzekł twardo. Nie ma potrzeby sprawdzać, ile jest błękitnej, a ile zwykłej.Podniosłemswoją koronę z pola bitwy, a zważ, że to nie jest metafora.Korona leżała w bło-cie u moich stóp.Zatem wszyscy na własne oczy ujrzeli, że sam Pan Bóg zapew-nił mi zwycięstwo, i od razu wiedzieli, że zostałem wybrany na króla.Arcybi-skup namaścił moje skronie świętym olejem, również to wiedząc i nie dzielącwłosa na czworo.Jestem takim samym królem jak każdy inny w chrześcijańskimświecie, a nawet lepszym, bo nie w kołysce odziedziczyłem koronę, przejmującschedę po walecznym przodku, tylko otrzymałem swoje królestwo z rąk Najwyż-szego, będąc w sile wieku.Anglia to moja nagroda. Ale ty również musiałeś upominać się o swoje. Upomniałem się uciął i to skutecznie! Rzuciłem wyzwanie i wygra-łem! Bóg stanął po mojej stronie! Co więcej trzeba?!. Zaiste, nic. Catalina skłoniła głowę onieśmielona jego wybuchem.Jej uległość w połączeniu ze skrywaną dumą nieodmiennie go fascynowała.Była chyba jedyną niewiastą, jaką znał, która tak doskonale potrafiła maskowaćswoje myśli i uczucia. Wolałabyś zostać tutaj ze mną? spytał cicho.Jeszcze zanim słowa teopuściły jego usta, zdał sobie sprawę, że nie powinien był zadawać podobnegopytania, i w duchu błagał ją, by odpowiedziała przecząco, spuszczając zasłonęmilczenia na jego słabość i kładąc kres niezdrowej namiętności. Pragnę tego, czego ty pragniesz, wasza miłość odparta obojętnie.RLT Zakładam więc, że wolisz być ze swoim mężem. Był ciekaw, czy od-waży się zaprzeczyć teraz. %7łyczę sobie tego samego, czego ty sobie życzysz, najjaśniejszy panie powtórzyła pewnie. Odpowiedz mi! naciskał. Chcesz udać się do Ludlow z Arturem czyzostać tutaj ze mną?Uśmiechnęła się słabo, nie dając się wciągnąć w słowne przepychanki. Jesteś królem, miłościwy panie rzekła cicho. Uczynię, cokolwiekrozkażesz.Henryk Tudor oczywiście wiedział, że nie powinien zatrzymać jej przy sobiena dworze królewskim, a mimo to nie potrafi! się odżegnać od tego pomysłu.Za-sięgnął nawet opinii hiszpańskich doradców Cataliny, lecz ci okazali się nadzwy-czaj podzieleni i kłótliwi, zresztą nie tylko w tej sprawie.Ambasador Hiszpanii,który w pocie czoła negocjował warunki kontraktu małżeńskiego i traktatu po-między oboma krajami, nalegał, by księżniczka udała się ze swym książęcymmałżonkiem do jego siedziby w Walii i była postrzegana przez lud jako prawowi-ta następczyni tronu.Jej spowiednik, który chyba jako jedyny żywił cieplejszeuczucia do młodziutkiej infantki, radził, aby młoda para pozostała razem bezwzględu na przejściowe trudności.Z kolei jej duenna, onieśmielająca doHa Elwi-ra, wolałaby nie opuszczać Londynu, wywiedziała się bowiem, że księstwo Waliileży setki mil na północny zachód, w nieprzystępnym górzystym rejonie kraju.Snuła nawet plany, aby po wyjezdzie Artura uczynić z zamku Baynarda małą en-klawę Hiszpanii w sercu City, gdzie jej władza nad Cataliną i resztą dworu była-by nieograniczona jako namiestniczki królowej Izabeli na angielskiej ziemi.Królowa Elżbieta zauważyła, że infantka może się skarżyć na zimowy chłódmurów Ludlow i niemiłe jej sercu odosobnienie, i zaproponowała, aby młodzipozostali w Londynie aż do wiosny. Jak każda matka chciałabyś nie wypuszczać z gniazda swego dziecka, jed-nakże Artur musi odejść oznajmił jej bezceremonialnie małżonek. Czas, bynauczył się rządzić królestwem, a nie ma na to lepszego sposobu, niż władaćwłasnym księstwem. Ale on jest wciąż taki młody i nieśmiały w jej obecności. Najwyższy czas, by nauczył się także, jak być mężem. Oboje muszą się jeszcze wiele nauczyć.RLT Lepiej więc, aby pobierali nauki na osobności.W końcu jak zwykle zaważyło zdanie lady Małgorzaty. Odeślij ją powiedziała synowi. Potrzebny nam dziedzic.Sama go niepocznie, jeśli zostanie z nami w Londynie.Musi pojechać z Arturem do Ludlow. Zaśmiała się krótko. Bóg świadkiem, że nie będą tam mieli nic innego doroboty. Elżbieta boi się, że będzie jej tam smutno, a Artur nie jest pewien, czy ichstosunki ułożą się dobrze zauważył. A kogo to obchodzi? zdziwiła się jego matka. Są małżeństwem i mu-szą żyć razem, aby wydać na świat prawowitego następcę tronu.Posłał jej przebiegły uśmiech. To dziewczę ma zaledwie szesnaście lat, była najmłodsza z rodzeństwa iwciąż tęskni za domem.Nie masz dla niej ani krzty zrozumienia, matko? Ja wyszłam za mąż, mając dwanaście lat, i w tym samym wieku urodziłamciebie sparowała jego argument. Dla mnie nikt nie miał zrozumienia.Amimo to świetnie sobie poradziłam. Czy jednak byłaś szczęśliwa? Nie byłam.Ona też pewnie nie jest.Ale czy to ma jakiekolwiek znacze-nie?DoHa Elwira powtarza mi, że powinnam odmówić wyjazdu do Ludlow
[ Pobierz całość w formacie PDF ]