Lemaitre Pierre Camille Verhoeven 2 Alex

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Woczekiwaniu na rozpoczęcie prac, które ma nastąpić za cztery miesiące,strażnik urzęduje w małym mieszkaniu na parterze oraz pobiera pensję.Jean Pierre Trarieux, lat pięćdziesiąt pięć, dawny członek personelusprzątającego szpital.Rozwiedziony.Nienotowany.To Armand na podstawie sporządzonej przez dział techniczny listy na-zwisk wpadł na trop jego furgonetki.Niejaki Lagrange, rzemieślnikspecjalizujący się w instalacji okien z PCW, dwa lata temu przeszedł naemeryturę i sprzedał cały swój sprzęt i narzędzia.Furgonetkę odkupił odniego Trarieux, który tylko z grubsza zamalował sprayem umieszczone przezLagrange'a dane handlowe.Fotografię dolnego fragmentu karoserii Armandprzesłał e-mailem do komisariatu dzielnicowego, skąd pchniętofunkcjonariusza, żeby ją obejrzał.Po skończonej służbie brygadier Simonet,któremu było to akurat po drodze, udał się na miejsce i po raz pierwszy wżyciu pożałował, że tak się zawsze bronił przed kupnem komórki.Zamiastwrócić do domu, popędził z powrotem na komisariat.Zwięcie przekonany, żeślad zielonej farby na zaparkowanej przed dawnym szpitalem kamionetceJeana Pierre'a Trarieux wygląda dokładnie tak samo jak ten ze zdjęcia.Mimoto Camille chciał mieć całkowitą pewność.Nie wydaje się sygnału do atakubez podjęcia pewnych środków ostrożności, polecił więc jednemu z ludzidyskretnie wspiąć się na mur.Nocą jest tu zbyt ciemno, żeby zrobić zdjęciazwiadowcze, ale okazało się, że furgonetka zniknęła.Wszystko wskazuje nato, że podejrzanego nie ma w domu; w mieszkaniu nie pali się światło, nie maśladu jego obecności.Czekają, aż wróci, żeby go dopaść.Pułapka została zastawiona, wszystkogotowe.Więc zaczajeni czekają.W każdym razie do czasu pojawienia się sędziego i komisarza.Konferencja na szczycie odbywa się w jednym z nieoznakowanych wo-zów, zaparkowanych kilkaset metrów od głównej bramy.Sędzia to trzydziestoletni facet, noszący nazwisko byłego sekretarzastanu za Giscarda d'Estaing czy Mitterranda, zapewne swojego dziadka:Vidard.Szczupły, oschły, w garniturze w delikatne prążki, w mokasynach ize złotymi spinkami w mankietach.Takie detale wiele mówią o człowieku.Sędzia wygląda, jakby urodził się już w garniturze i pod krawatem.Choćbymaksymalnie popuścić wodze fantazji, nie sposób wyobrazić go sobie nagolasa.Sztywny, jakby kij połknął, niestroniący jednakowoż od pewnejkokieterii; włosy ma przylizane i z przedziałkiem z boku zgodnie z modąpanującą wśród ubezpieczycieli, którym marzy się polityka.Wygląda jakpodstarzały lowelas in spe.Na widok takiego faceta Ir�ne, zasłaniając usta, wybuchała śmiechem ipytała Camille'a: Mój Boże, co za przystojniak! Czemu ja nie mam za mężatakiego przystojniaka?.I wygląda też na niezłego palanta.To zapewne przypadłość rodzinna,stwierdza w duchu Camille.Sędzia spieszy się, chce od razu przystąpić donatarcia.Możliwe, że wśród swoich przodków ma też jakiegoś generałapiechoty, bo pilno mu jak najszybciej rozprawić się z tym Trarieux.- Bzdura, nie możemy tego zrobić.Camille powinien chyba być bardziej oględny, zachować formy, tyle żeten dupek sędzia zdaje się zapominać, że w grę wchodzi życie porwanejprzed pięcioma dniami kobiety.Do akcji wkracza Le Guen.- Jak się pan przekona, panie sędzio, inspektor Verhoeven bywa cza-sami dość.porywczy.Chodzi mu po prostu o to, że zapewne rozważniejbyłoby zaczekać na powrót owego Trarieux.Sędziego ani trochę nie peszy porywczość Camille'a.Wręcz rad bypokazać, że niestraszne mu przeciwności, że jest człowiekiem stanowczym.Co więcej, strategiem.- Proponuję otoczyć miejsce, uwolnić zakładnika i zaczekać naporywacza na zewnątrz.- Wobec milczenia kwitującego jego błyskotliwąpropozycję dodaje: - Zastawimy na niego pułapkę.Wszystkich zatkało.Sędzia najwyrazniej uznaje, że z podziwu.Camillereaguje pierwszy:- Skąd pan wie, że zakładnik jest w środku?- A pan jest chociaż pewny, że to o niego chodzi?- Jesteśmy pewni, że jego pojazd stał na czatach w miejscu i w porze,kiedy kobieta została porwana.- Więc to on.Cisza.Le Guen zastanawia się, jak zażegnać konflikt, lecz sędzia goubiega:- Rozumiem wasze stanowisko, panowie, ale chodzi o to, że mamy jużinne czasy.- Zamieniam się w słuch - cedzi Camille.- Wybaczcie, że wam to powiem, ale teraz nie stawiamy już na pierw-szym miejscu sprawcy.Teraz naszym priorytetem jest ofiara.- I spogląda-jąc na obu policjantów, triumfalnie kończy: - Zciganie sprawców jest godnepochwały, to wręcz obowiązek.Ale nas przede wszystkim interesują ofiary.To z ich powodu się tu znalezliśmy.Camille już otwiera usta, ale nie ma czasu odpowiedzieć, bo sędzia wy-siada.A potem z komórką w ręku nachyla się i patrząc przez spuszczonąszybę Le Guenowi prosto w oczy, oświadcza:- Wzywam RAID*.Natychmiast.- To kompletny kretyn! - rzuca Camille do Le Guena.Sędzia nie odszedł jeszcze wystarczająco daleko od samochodu, leczudaje, że nie usłyszał.To też sprawa genów.Le Guen unosi oczy i z kolei on sięga po telefon.Potrzebne im są posiłkido zabezpieczenia terenu na wypadek, gdyby Trarieux pojawił się dokładniew chwili rozpoczęcia ataku.W niecałą godzinę pózniej wszyscy są już gotowi.* RAID (Recherche, Assistance, Intervention, Dissuasion - Poszukiwanie, Wsparcie,Interwencja, Zapobieganie) - francuska jednostka antyterrorystyczna (wszystkieprzypisy pochodzą od tłumaczki).Jest pierwsza trzydzieści w nocy.W trybie pilnym ściągnięto komplet kluczy potrzebnych do otworzeniawszystkich wejść.Camille nie zna komisarza RAID-u, Norberta.Człowieka o takimnazwisku nikt nie pyta o imię [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj