• Strona poczÂątkowa
• 60 5194
• 31 1522

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- A może nie ma tam takich informacji? - zastanawiaÅ‚ siÄ™ Foster.- Być możewedÅ‚ug zwyciÄ™zców wydarzenia poprzedzajÄ…ce podbój Ameryki sÄ… niei-stotne.Wymazanie historii kraju, a nawet Å›wiata, może być jednym ze spo-sobów utrzymywania kontroli nad Amerykanami.- Przecież to naziÅ›ci, prawda? - WzruszyÅ‚a ramionami Maddy.- Bez wÄ…t-pienia chcieliby zachować dla potomnoÅ›ci historiÄ™ dojÅ›cia Hitlera do wÅ‚adzyi zapis kluczowych wydarzeÅ„ drugiej wojny Å›wiatowej, które pozwoliÅ‚y imzwyciężyć w tej pochrzanionej wersji historii.Jestem pewna, że Adolf HitlerchciaÅ‚by, aby jego poddani wiedzieli, jaki to z niego bÅ‚yskotliwy przywódcai ile wycierpiaÅ‚ za mÅ‚odu.wszystkie te bzdury od pucybuta do milionera.- To nie ma sensu - westchnÄ…Å‚ Foster.- Nie mam pojÄ™cia, dlaczego nic niema w tej bazie danych, Madelaine.NaprawdÄ™ nie wiem.Być może dla Niem-ców istotny jest jedynie podbój Ameryki, a wszystko przed tÄ… datÄ… nie maznaczenia?Sal grzecznie odchrzÄ…knęła, zwracajÄ…c na siebie uwagÄ™ dwójki rozmawia-jÄ…cych.- Może - powiedziaÅ‚a - może Hitler umarÅ‚, a ktoÅ›, kto przejÄ…Å‚ po nim wÅ‚a-dzÄ™ nie do koÅ„ca za nim przepadaÅ‚ i rozkazaÅ‚ wymazać jego nazwisko z ar-chiwów?- Sal może mieć racjÄ™ - przytaknÄ…Å‚ starzec.- Do tej pory zakÅ‚adaliÅ›my, żeDer Führer to Hitler.Maddy zmrużyÅ‚a oczy, próbujÄ…c otworzyć wyszukiwarkÄ™ z poziomustrony głównej, ale poddaÅ‚a siÄ™ po minucie sprawdzania różnych przyci-sków z niemieckimi napisami.- Boże, ci naziÅ›ci naprawdÄ™ beznadziejnie projektujÄ… stronki.- Być może w tej wersji dwa tysiÄ…ce pierwszego roku Internet jest zupeÅ‚-nie nowym tworem.ZrezygnowaÅ‚a z pomysÅ‚u wyszukania nazwiska  Hitler.Zamiast tego za-częła kolejno klikać zakÅ‚adki rozmieszczone wokół diagramu z osiÄ… czasu iprzeglÄ…dać wyÅ›wietlane artykuÅ‚y z nadziejÄ…, że dostrzeże gdzieÅ› to nazwi-sko.Pięć minut póz
niej pokrÄ™ciÅ‚a ze zrezygnowaniem gÅ‚owÄ….- Brak jakiejkolwiek wzmianki o Adolfie, jakby nigdy nie istniaÅ‚.- Jest za to peÅ‚no informacji o Führerze.wodzu - dodaÅ‚ Foster.Maddy z frustracji zgrzytnęła zÄ™bami.- Kim wiÄ™c naprawdÄ™ jest Führer? - OtworzyÅ‚a lokalnÄ… bazÄ™ danych, prze-chowywanÄ… w pamiÄ™ci komputera gigantycznÄ… encyklopediÄ™, i wyekspor-towaÅ‚a pliki na temat naczelnego dowództwa, ludzi z najbliższego otoczeniaHitlera i jego prawdopodobnych nastÄ™pców.Heinrich Himmler? HermannGöring? Martin Bormann? Joseph Goebbels?- Może któryÅ› z nich? - powiedziaÅ‚a, odwracajÄ…c siÄ™ do Sal i Fostera.Mężczyzna bezradnie rozÅ‚ożyÅ‚ rÄ™ce.- To może być każdy z nich, Maddy.- Albo żaden - cicho odezwaÅ‚a siÄ™ Sal.sðWaszyngton rok 1956Na gÅ‚owÄ™ Liama posypaÅ‚y siÄ™ kawaÅ‚ki tynku.- Dobry Boże, pomóż nam! - jÄ™knÄ…Å‚, nurkujÄ…c za biurko.- SÄ… już w holu!Powietrze wypeÅ‚niaÅ‚ perkusyjny terkot ostrzaÅ‚u karabinowego i chra-pliwy syk strzelb pulsacyjnych.Bob wskazaÅ‚ na przeciwlegÅ‚y koniec pokoju.- Rekomendacja: poszukaj schronienia w gÅ‚Ä™bi pomieszczenia.- A co z tobÄ…?- ZapewniÄ™ nam taktycznÄ… przewagÄ™.- A co to u licha ma znaczyć?Bob popchnÄ…Å‚ go delikatnie.- Idz
już - powiedział spokojnie, ignorując pociski, które wleciały z holuprzez otwarte drzwi, hałaśliwie demolując maszynę do pisania i telefon nabiurku, za którym się kryli.- A co ze mną? - spytał mężczyzna w garniturze.Liam lekko się uśmiechnął.- Póki co możesz się do nas przyłączyć, ale nie możemy zabrać cię ze sobą.- Jezuu.Będę wniebowzięty, jeśli przeżyję następne kilka minut.- Idz
cie już! - nalegał Bob.Liam wystawił głowę ponad biurko, spoglądając przez otwarte drzwi nahol.Kilkudziesięciu żołnierzy w czarnych mundurach ostrzeliwało bary-kadę zbudowaną przez oddział marines.Staccato amerykańskich karabi-nów słabło z każdą chwilą, dominował nieustający świst strzelb pulsacyj-nych.Liam uświadomił sobie, że Niemcy powystrzelali już niemal wszystkichobrońców, ostało się góra dwóch żołnierzy piechoty morskiej.Walka dobie-gała końca. Musimy natychmiast uciekać - pomyślał chłopak.Pobiegł wzdłuż przejścia pomiędzy dwoma rzędami biurek, z dala odotwartych drzwi i kończącej się bitwy.Dopadł do znajdujących się na prze-ciwległej ścianie drzwi obitych drewnianą okleiną.Mężczyzna w garniturze przybiegł tuż za nim.- Gdzie prowadzą te drzwi?- Na korytarz.Po prawej stronie znajdziemy drzwi zewnętrzne, przezktóre wyjdziemy do rozarium.Liam odwrócił się.W miejscu, gdzie się ukrywali, unosiła się już musztar-dowa mgiełka.Dostrzegł jedynie niewyraz
ny zarys postaci, która mogła byćBobem.- Czy twój przyjaciel do nas dołączy? - spytał mężczyzna.- Mam taką nadzieję.Ciemny kształt poruszył się nagle, wynurzył zza biurka i wybiegł przezdrzwi do głównego holu.Kilka chwil póz
niej napastnicy wznowili ostrzał.Do uszu Liama dobiegł intensywny szum karabinów pulsacyjnych, alarmu-jące krzyki pełne paniki, przytłumione głosy wydające po niemiecku po-spieszne rozkazy, kilka urwanych w połowie okrzyków, odgłosy zaciekłejwalki oraz dz
więk przewracanych mebli i tłuczonych szyb.- Co tam się u licha wyprawia? - jęknął przerażony mężczyzna. Co Bob wyprawia - poprawił go w myślach Liam.Przez krótki moment czuł nawet coś w rodzaju współczucia dla napastni-ków, gdy wyobraził sobie, na jaką miazgę potężne ręce klona mogą zetrzećciało człowieka.Chwilę póz
niej za mgłą pojawił się rozmazany kształt nacierający w ichstronę niczym rozjuszony byk.Zza dymu wyłonił się Bob - jego twarz i ciałopokryte były cudzą krwią.- Uzyskałem przewagę taktyczną - zameldował spokojnie klon.W śliskich od świeżej krwi rękach trzymał maskę gazową i czarny, gu-mowy kaptur.- Rada: powinieneś założyć maskę i kaptur, Liamie O Connor.Nie zosta-niesz rozpoznany z odległości większej niż metr.- A co ze mną? - spytał mężczyzna.Bob popatrzył na niego beznamiętnie.- Nie zostałeś uwzględniony w priorytetach misji.Chłopak wziął w dłonie mokry od krwi kaptur.- Zabiłeś jednego z nich?- Błąd.Zabitych zostało siedem jednostek wroga. Gołymi rękami? - chciał zapytać Liam.Bob spojrzał na nich surowo.- Nie mamy czasu na prowadzenie tej konwersacji.Liam spostrzegł kilka poszarpanych ran na biodrach i brzuchu klona.- Jezusie! Bob, zostałeś postrzelony.I to nie raz!- Rany zagoją się w ciągu trzech dni.Krew zgęstnieje.To nie priorytet.-Jednostka pomocnicza szybko odwróciła się do mężczyzny.- Pytanie: czydysponujesz szczegółowymi danymi na temat układu pomieszczeń w tej bu-dowli?- Co? - mężczyzna pytająco spojrzał na Liama.- Pyta, czy znasz inną drogę wyjścia - podpowiedział Liam.- Ach, tak.Prosto.Bob skinął z uznaniem.- Dobrze.- Hej! - powiedział Liam.- Wiem, jak możemy przedostać się przez ogróddo zagajnika.- Wyjaśnij - zażądał Bob.dROZDZIAA
38Waszyngton rok 1956Liam i mężczyzna w garniturze wyszli przez drzwi do różanego ogrodu zuniesionymi rękami.Zasłona dymna wciąż jeszcze była dość gęsta.Przezpływającą w powietrzu mgiełkę widział grupki krzątających się na dzie-dzińcu niemieckich żołnierzy, którzy zganiali sprawnych jeńców w jednomiejsce i dobijali marines zbyt słabych, by wstać o własnych siłach.Z wnętrza budynku wciąż jeszcze dochodziły odgłosy sporadycznych wy-strzałów - to napastnicy w czarnych, gumowych kapturach i kombinezo-nach sprawdzali pokój po pokoju, likwidując ostatnie punkty oporu [ Pobierz całość w formacie PDF ]