• Strona poczÂątkowa
• 60 5194
• 31 1522

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.NaukÄ™ moralnÄ…  żew czasach, jak obecne, nie wolno skÄ…pić ani pieniÄ™dzy, ani siÅ‚.Co siÄ™ tyczy czterech życzeÅ„,  proueeréen el mejor modo que el tiempo y necesidades presentes permitieren".Pod spodem widniaÅ‚y jakieÅ› esy floresy, majÄ…ceoznaczać  Ambrogio Spinola", równie jasne jak jego obietnice.Wielki kanclerz Ferrer napisaÅ‚ mu potem, że jegoodpowiedz
odczytana została przez dekurionów  con gran desconsuelo".Nadal krążyły pisma i wysłańcy, pytania iodpowiedzi, nie osiągnięto jednak żadnych wyraz
nych rezultatów.W jakiś czas potem, wśród największego nasileniadżumy, gubernator urzędowo przelał swą władzę na Ferrera, sam bowiem, jak twierdził, zbyt był pochłonięty sprawamiwojny.Wojna ta, powiedzmy sobie przy sposobności, pozbawiwszy życia około miliona osób nie licząc w to żołnierzy,rozszerzyła bowiem dżumę na terenie Lombardii, Wenecji, Piemontu, Toskanii i części Romanii; zniszczywszy, jak towidzieliśmy, połać kraju, przez którą przeszło wojsko, a cóż dopiero mówić o tych okolicach, w których toczyły sięwalki; po zdobyciu i okrutnym złupieniu Mantui  zakończyła się uznaniem nowego księcia, dla usunięcia któregozostała rozpętana.Musimy jednak zaznaczyć, że zmuszono go do ustąpienia księciu Sabaudii części Monferratu,przynoszącej piętnaście tysięcy skudów dochodu, i do zrzeczenia się na rzecz Ferranta, księcia Guastalli, innych ziem,z których dochód wynosił sześć tysięcy.Prócz tego zawarty został tajny układ dodatkowy, na mocy którego książęSabaudii odstępował Pinerolo Francji: układ ten zrealizowany zostaj nieco póz
niej przy pomocy przeróżnych krętactw ioszukaństwa.Równocześnie z opisanym wyżej wystąpieniem dekurioni postanowili zwrócić się do kardynała arcybiskupa z prośbą onakazanie uroczystej procesji z obniesieniem dokoła miasta ciała św.Karola.Zacny kapłan odmówił z wielu powodów.Nie podobało mu się to pokładanie ufności w środku tak samowolnym,obawiał się też, żeby zaufanie nie zmieniło się w publiczne zgorszenie, jeśli ten sposób nie odniesie, jak przewidywał,pożądanego skutku.Obawiał się także, w razie gdyby jednak ci jacyś mazacze naprawdę istnieli, że procesja byłaby ażnadto sprzyjającą okazją do ich zbrodniczejdziałalności.Jeżeli nie istnieli  samo zgromadzenie tak wielkich tłumów musiałoby się przyczynić do rozwleczeniazarazy, co było znacznie bardziej realnym niebezpieczeństwem.A właśnie podejrzenia co do mazaczy, przez jakiś czasuśpione, wybuchły z większą niż poprzednio siłą.Widziano znowu, a może tylko zdawało się ludziom, że widzieli,pomazane mury, drzwi gmachów publicznych i mieszkań, kołatki u drzwi.Wieści o tych odkryciach przechodziły z ustdo ust, a jak to często bywa, zwłaszcza kiedy umysły są czymś podniecone, ten, kto o tym usłyszał, już był przekonany,że i sam widział.Ludzie, coraz bardziej rozgoryczeni nieszczęściami, które się na nich waliły, rozdrażnieni czyhającymzewsząd niebezpieczeństwem, tym łatwiej chwytali się tych podejrzeń.Gniew bowiem lubi szukać ujścia w karaniu ijak to słusznie zauważył przy tej właśnie okazji pewien mądry człowiek, wolimy przypisywać zło, jakie nas spotyka,niegodziwości ludzkiej, którą można ścigać zemstą, niż uznać, że wywołała je taka przyczyna, wobec której niepozostaje nam nic prócz rezygnacji.Wymyślna, piorunująca trucizna, wszędzie, przenikająca  oto słowa,wystarczające do wyjaśnienia gwałtowności choroby, wszelkich najbardziej tajemniczych i niezwykłych jej objawów.Mówiono, że składa się ta trucizna z ropuch, węży, ze śliny i ropy zadżumionych i gorszego jeszcze paskudztwa, zewszystkiego, co tylko prymitywna i schorzała wyobraz
nia mogła wynalez
ć najokropniejszego i najbardziej plugawego.Do tego dołączyły się czary, dla których wszystko jest możliwe, wobec których każde rozsądne tłumaczenie byłobezsilne, a wszelkie trudności rozwiązywały się same.%7łe owo pierwsze mazanie nie odniosło natychmiastowegoskutku, to było zrozumiałe: musiała to być nieudana próba niedoświadczonych jeszcze trucicieli; teraz wydoskonalilisię już w swej sztuce.Teraz jeśli ktoś jeszcze próbował twierdzić, że to był żart, jeśli podawał w wątpliwość istnieniespisku, uchodził za uporczywego ślepca, jeżeli nawet nie padło na niego podejrzenie, że rozmyślnie stara się odwrócićuwagę ludzi od prawdziwego niebezpieczeństwa, że jest wspólnikiem mazaczy.Słowo to dotarło błyskawicznie dowszystkich, budziło grozę i strach.Ale skoro istniała pewność, że mazacze istnieją, to nie ulegało też wątpliwości, żezostaną odkryci.Wszyscy mieli się na baczności, każdy drobiazg mógł obudzićpodejrzenie.A podejrzenie jakże łatwo zmieniało się w pewność, z pewności zaś rodziła się wściekłość.Dla zilustrowania tego stanu rzeczy Ripamonti przytacza dwa wypadki, zaznaczając, że wybrał te właśnie nie dlatego,by uważał je za najjaskrawsze, ale dlatego, że był, niestety, ich naocznym świadkiem.W kościele Z
w.Antoniego w jakiś dzień uroczysty osiemdziesięcioletni z górą starzec modlił się na klęczkach.Popewnym czasie podniósł się z kolan i chcąc usiąść na ławce, otarł ją z kurzu połą płaszcza. Ten stary maże ławki!" wrzasnęły jednym głosem jakieś kumoszki, które dostrzegły jego ruch [ Pobierz całość w formacie PDF ]