• Strona poczÂątkowa
• 60 5194
• 31 1522

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- PowinniÅ›my od razu porozmawiać z AnitÄ… -stwierdziÅ‚a Petra.- Też tak uważam.- MyÅ›lisz, że jest jeszcze w pracy?Zegar na tablicy rozdzielczej wskazywaÅ‚ 17.16.- Może - odpowiedziaÅ‚ Christer.- JeÅ›li nie, to wiem,gdzie mieszka.Anita Johansson wÅ‚aÅ›nie weszÅ‚a do domu.Dwietorby z Lidia peÅ‚ne jedzenia staÅ‚y nierozpakowane nachodniku w paski, gdy poprosiÅ‚a PetrÄ™ i Christera, byweszli.Kiedy usiedli przy stole w kuchni, ChristerprzekazaÅ‚, co usÅ‚yszaÅ‚ o samobójstwie jej męża i o tym,co do niego doprowadziÅ‚o.- To nie byÅ‚o zupeÅ‚nie tak - rzekÅ‚a Anita, stawiajÄ…cfiliżanki i talerzyki na politurowanym drewnianym stole.-Ósten zaczÄ…Å‚ z
le się czuć, jeszcze zanim to się stało,popadł w depresję i trochę stracił zainteresowaniepolityką.Wyjęła z jednej z siatek karton mleka i wlała je doszklanego dzbanuszka.- Mogę zapytać, czy to Thorbjórn Hermanssonprzedstawił wam wersję, że to była wina Maud?- Nie możemy na to odpowiedzieć - odrzekł Christer.Wziął termos z kawą, który podała mu Anita, i nalałsobie pół filiżanki, nim podał go dalej Petrze.- Jeżeli tak, ani trochę mnie to nie dziwi.Nigdychyba nie spotkałam bardziej męczącego człowieka.Czasem myślę, że cierpi na manię prześladowczą czy cośw tym rodzaju.- Co masz na myśli?Brzeg termosu stuknął o filiżankę Anity, kiedynalewała sobie kawy.- Przemyka pod ścianami, rzadko kiedy coś mówi,ale widzi i słyszy wszystko.Problem w tym, że wyciągaz tego bardzo dziwne wnioski.A odkąd go przenieśli,sama nie wiem.Tak jakby już całkiem pomieszało musię w głowie.Christer upił łyk kawy, zastanawiając się, o cojeszcze ma pytać.W tej samej chwili zadzwoniła komórka.Munther.- Jak wam idzie z Hermanssonem?- Wyszliśmy od niego i przesłuchujemy teraz innąwspółpracownicę Maud, Anitę Johansson.- Folke znalazł numer Hermanssona pośród rozmówprzychodzących do Maud Pehrsson w ostatnich dniach,na komórkę i telefon stacjonarny.Kilka razy.Natychmiast po niego wracajcie i przywiez
cie go tutaj.Christer zamknął oczy, zobaczył cienkie palceThorbjórna splecione na stole.Przed chwilą go mieli.Magdalena siedziała po turecku na sofie z laptopemna kolanach, załogowana w News Pilot.Tekst o liście doMaud Pehrsson nie zajmował tak dużo miejsca, jak sięspodziewała, ale oczywiście cała sprawa była szytagrubymi nićmi i niejasna.- Dasz trochę głośniej? - poprosiła.Petter sięgnął po leżącego na stole pilota.Magdalena pogłaskała go po ręce, kiedy TV4zaczęła nadawać wiadomości.Nawet w ich głównymwieczornym wydaniu dominowały pożary w Hagfors.- Perspektywa w telewizji wygląda dziwnie -powiedziała, kiedy kamera prześliznęła się po Dalagatan,urzędzie gminy i komisariacie.Obraz ulicy wydawał się ściśnięty.- Tak, ledwo można rozpoznać - zgodził się z niąPetter.- Wczoraj wieczorem przewodnicząca rady gminyHagfors zginęła w wyniku podpalenia jej willi.To jużtrzeci pożar w krótkim czasie i policja w Hagfors stoiprzed jednym ze swoich najtrudniejszych zadań.Naekranie pojawiły się kolejno trzy miejsca pożarów, anastępnie poważny reporter stojący z mikrofonem przedkomisariatem.Sven Munther odpowiedział na długą listępytań, nie mówiąc nic, o czym Magdalena by już niewiedziała.Dobrze.Dziękuję.Potem transmisjaprzeniosła się do studia, w którym wypowiadał się jedenz ekspertów wy- działu kryminalnego Komendy GłównejPolicji, z zespołu zajmującego się sporządzaniem profilusprawcy.- Wiele wskazuje na to, że osoba ta kieruje sięgniewem, silną nienawiścią.Usłyszeli nagle kroki na schodach.Powolne, leczzdecydowane.- Co się stało, Nils? - zapytała Magdalena,odstawiając komputer.- Nie mogę zasnąć.Nils, w czerwonych bokserkach, zatrzymał się nanajniższym stopniu schodów.- Ale musisz być bardzo zmęczony.Jest już podziesiątej.Chodz
, pójdę z tobą.Magdalena wstała, podeszła do Nilsa i położyła dłońna jego ramieniu.Potem skierowała go w górę schodów.A
óżko Nilsa było pełne pluszowych zwierzątek.Kangur Skoczek, %7łółw Skrzat, niedz
wiadek Borys, białyterier z Ikei i kret wielki jak piłka do pilates.- Naprawdę chcesz mieć je wszystkie w łóżku? -zapytała Magdalena.- Sam ledwo się zmieścisz.- Wszystkie chcą ze mną spać.- Okej.Nils wsunął się niechętnie do łóżka, kładąc sobieżółwia na jednym ramieniu, a psa na drugim.- Czy myślisz teraz o czymś szczególnym?Nils przełknął ślinę.- O tych pożarach?Nils kiwnął głową, a w oczach stanęły mu łzy.- Mój malutki - westchnęła Magdalena i pogłaskałago po włosach.- To takie okropne - załkał.- U nas nie może siępalić.Nie chcę, żebyśmy umarli.Odwrócił się na bok, przyciskając zwierzątka jeszczemocniej do siebie.A
zy pociekły mu po nosie ipoliczkach, czarne rzęsy lśniły.- Nie chcę, żebyś ty umarta.ani Bączek.Myśl, że Bączek mógłby spłonąć, zwiększyła tylkojego strach.Zatrząsł się i zaszlochał.- To się nie stanie - powiedziała Magdalena.-Obiecuję.Ani ja, ani Bączek nie umrzemy.Przez cały czas głaskała go po włosach.- Jestem tutaj i Petter też jest.A Bączek leży nabujanym fotelu i puszcza bąki.Nils zachichotał przez łzy i podniósł na nią wzrok.- Naprawdę - powiedziała.- Normalnie jak pierdzącapoduszka.Prawie przez cały czas musimy trzymać się zanos.- Niee - zaprotestował Nils i uśmiechnął się.- Taak.Magdalena pogładziła jego brwi, ścierając parę łez zczoła.- Dobranoc, skarbie - powiedziała.- Posiedzę tujeszcze przez chwilę.Nils zamknął oczy.Magdalena patrzyła, jak leży.Znów przyszła jej do głowy myśl, czy lęk przed pożaremnie jest właściwie strachem przed czymś innym.Dlaczego nie chce się rano budzić, wstawać z łóżka?Oby jak najszybciej się to zmieniło.Christer i Petra biegli po schodach przyGustavsforsvagen cztery.Cholera, cholera, cholera, przeklinał w duchuChrister, naciskając dzwonek.Usłyszeli chrzęst łańcucha z mieszkania obok, nimotworzyły się drzwi.- Wyjechał.Jakieś dwadzieścia minut temu.Sąsiadka, tym razem w czarnym topie w srebrnydeseń, miała lekko zdyszany głos.- Nie wiesz przypadkiem, dokąd? - zapytała Petra.- Nie, ale miał plecak.Dość duży.Do diabła! - Okej, więc już wiemy - powiedziałaPetra.- Dziękujemy.- Co teraz robimy? - zapytał Christer, kiedy wyszlina ulicę i mogli już swobodnie rozmawiać.Myśl o tym, że będą musieli powiedziećMuntherowi 0 zniknięciu Hermanssona, była trudna dozniesienia.- No właśnie - powiedziała Petra.- Nie da się chybazrobić nic innego niż wypić piwo, którego nawarzyliśmy.%7ładne z nich nie wypowiedziało słowa w drodzepowrotnej na komisariat.Dokąd mógł pojechaćThorbjórn Hermansson?- Nie rozumiem - powiedział Christer, kiedywjechali do garażu i wysiedli z samochodu.- Jak mógłnas tak zrobić w balona?Munther wyszedł im naprzeciw, zdawał sięwypełniać sobą cały korytarz.- Gdzie macie Hermanssona?- Uciekł - powiedziała Petra.- Nie było go w domu,kiedy wróciliśmy.- Niemożliwe - warknął Munther.- Powiedz, żeżartowałaś.Oparł się plecami o ścianę, krzyżując ręce na piersi.Na jego szyi pulsowała gruba niebieska żyła.- Nie możemy sobie pozwolić na takie błędy -powiedział ostro.- Zaraz robimy zebranie.Urban i Folke wyszli nieco zdezorientowani zeswoich pokoi.- Jak myślicie, dokąd mógł pojechać? - zapytałMunther, kiedy usiedli.Purpurowy odcień jego twarzy nieco zbladł.- Najpierw powinniśmy sprawdzić matkę w Karlstad-powiedział Folke.- Nie mam innych pomysłów.Christer próbował wymyślić coś sensownego, alebezskutecznie [ Pobierz całość w formacie PDF ]