Simukka Salla Biale jak snieg

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Czy właśnie teraz ta inna sprawia, że Liekki się śmieje? Zapala w jegolodowatobłękitnych oczach błysk, tę skondensowaną w świetle radość? Lumikki ciężko byłowytrzymać tę myśl.Nie mogła jej znieść, to było niemożliwe.Darła jej wnętrznościi powodowała paskudny niesmak w ustach.Lumikki zdawała sobie sprawę, jak absurdalnesą jej emocje, ale i tak nie mogła nic na nie poradzić.To ją męczyło najbardziej.%7łe odczuwa zazdrość o człowieka, który wykluczył ją zeswojego życia.%7łe szaleje z zazdrości o Liekkiego, choć nawet nie wie na pewno, czy w jegożyciu w ogóle jest ktoś inny.Właśnie ta niepewność była najgorsza.Gdyby Lumikki niemiała wątpliwości, mogłaby być zła, rozgoryczona czy nawet smutna, a tak może jedynieprzewracać się w łóżku z boku na bok, walić pięścią w poduszkę i myśleć ciągle, że możejeszcze kiedyś.Potrafiła wyobrazić sobie najgorszy scenariusz.Najpiękniejszą dziewczynę pod słońcem,której żadna nie dorówna w płynności ruchów, przenikliwości i sposobie argumentowaniaani opowiadania zabawnych historii.I która aż tak zawróci Liekkiemu w głowie, że zeszczęścia, pragnienia i miłości nawet nie będzie pamiętał, że był kiedyś z inną.Lumikki wiedziała, że zupełnie na próżno zadręcza się myślami i wyobrażeniami.Do ranaczerń wyblaknie, pozostawiając po sobie bezbarwną, żenującą pustkę.Nie miała pojęcia, poco w ogóle traci czas na roztrząsanie tak bezsensownych kwestii.Postanowiła, że nie będziejuż nigdy zazdrosna o osobę, która przestała być częścią jej życia.A jednak wiedziała, że przyjdą jeszcze takie noce, kiedy nic nie zatrzyma lawinyczarnych myśli, która spadnie jej na głowę i bez reszty pochłonie.Ostatni raz spotkali się w parku N�sinkallio.Zwiastujący jesienne chłody wiatr targałkorony drzew.Część liści już pożółkła.O skalisty brzeg S�rk�nniemi uderzały spienionefale. Mamy wietrzne lato.Słowa Birka z Ronji, córki zbójnika kotłowały się w głowie Lumikki.Lato nie byłowietrzne.Lato dogasało.Zbliżało się ku końcowi.Wiatr targał także włosy Liekkiego,czochrał je na wszystkie strony.Lumikki uświadomiła sobie z bólem, że nie może jużwyciągnąć ręki i poprawić mu włosów.Odebrano jej prawo do dotykania.Pomiędzy nimibył już dystans zimniejszy od skały, na której siedzieli, i większy od jeziora, na którepatrzyli.Lumikki nie miała na to żadnego wpływu.Nie umiała zniwelować tego dystansu.Nie potrafiła ogrzać Liekkiego tym ciepłem, które wciąż dla niego miała.Chłopak zamknąłsię na nią.Nie przyjmował już nawet jej spojrzenia.Na tym ostatnim spotkaniu zamienili nawet kilka słów, jednak Lumikki najlepiejzapamiętała wspólne milczenie.Nie było to dobre, spokojne milczenie, w którym dwojeludzi czuje się bezpiecznie.A było i takich milczeń między nimi niemało.To ostatniemilczenie jednak było puste i głuche, miażdżyło płuca.Niemym krzykiem wołało o słowa,żądało zapełnienia tej lodowatej próżni, ale wtedy nie było to już możliwe.Zużyli już wszystkie słowa.Przejedli.Niewypowiedziane obietnice, które związały ich zesobą, nie doczekały się spełnienia.Tamtego dnia Liekki niespodziewanie wyciągnął rękę i ujął Lumikki za dłoń.Bezwiedniesię wzdrygnęła.Z palców rozbiegły się przez ramię miliony impulsów elektrycznych dokażdej cząstki jej ciała.Najwięcej do podbrzusza.Cholera.Dlaczego Liekki miał tak wielkąwładzę nad nią, nad jej emocjami? Automatycznie zamknęła oczy i wypowiedziaław myślach życzenie, aby Liekki zrobił to, co dawniej.Aby uniósł jej dłoń, obrócił wnętrzemku górze i przywarł do niej ustami czule i namiętnie.Nic tak szybko i skutecznie niewprawiało Lumikki w totalne pomieszanie.Nie zrobił tego.Poczuła za to na skórze dotyk metalu.Liekki zacisnął jej palce w pięśći cofnął rękę.Rozwarła dłoń i otworzyła oczy.Srebrna broszka ze zjawiskowo pięknym,zwiniętym w kłębek smokiem. To dla ciebie.Każdy powinien mieć własnego, osobistego smoka wyjaśnił cichoLiekki.Do oczu Lumikki napłynęły łzy.Nie odezwała się.Nie była w stanie wypowiedzieć słowa.Nawet nie podziękowała.Ciągle miała tę broszkę.Tylko nigdy nie mogła się przemóc, aby na nią spojrzeć.A przecież pamiętała każdy jej szczegół, nawet jej ciężar, delikatne smocze łuskii metaliczny chłód, który stopniowo topniał w jej ciepłej dłoni.Jej własny, osobisty smok.Tylko na co jej smok, skoro w jej życiu brakuje ognia?18 czerwcaSOBOTA10Nie ma przyjemnych sekt.Do takiego wniosku doszedł JiYi Haaek w trakcie swojegodługiego dochodzenia, spędziwszy wiele bezsennych nocy na lekturze sprawozdań,raportów, relacji świadków, autobiografii i forów dyskusyjnych w sieci.Każda sekta maw sobie coś szemranego i niepokojącego.Wyjątkiem nie są nawet te, które opowiadają sięza miłością, kwiatkami, kosmatymi zwierzątkami i pokojem na świecie.Podobno.Jednakkulisy zawsze coś skrywają: żądzę władzy, nadużycia seksualne, narkotyki, niebezpiecznerytuały, co najmniej osobliwe zwyczaje żywieniowe czy niehigieniczny tryb życia.JiYi poznał charakterystyczne cechy potencjalnie groznej sekty czy związkuwyznaniowego: czarno-biały ogląd świata z guru w centrum oraz izolowanie się odspołeczeństwa [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj