[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zwyciężyła - i uciekła tak daleko, jak tylko mogła.To prawda, umknęła przedzłem, nie uśmierzyła jednak ciekawości Skye, nie powstrzymała rodzących się pytań i nie zniweczyła własnego lęku.Claire zacisnęła powieki.Męczył jąciągle ten sam koszmar: wielkie drapieżne ptaszyska atakująSkye, a ona usiłuje ją bronić.Czasami budziła się w środku nocy spocona, zwalącym sercem, pewna, że ujrzy nad sobą twarz Pierce'a.Albo jeszczegorzej.Obudzi się i zobaczy, że Adam i Pierce wykradli małą, gdy ta spała.Bo Adam żył.Szukał ich.Przez siedem lat, które minęły od ucieczki Claire z domu przyAstor Street, nie zrezygnował ani na moment, nie zaprzestał poszukiwań.I nigdy ich nie zaprzestanie.Claire świetnie o tym , wiedziała.Oderwała się od drzwi i przeszła do małej kuchenki, gdzie zostawiła gotującąsię zupę pomidorową.W powietrzu unosił się zapach spalenizny, Zupawykipiała i zaschła na białej emalii.Claire wpatrywała się w czerwone plamy,myśląc o tamtym poranku, kiedy uciekła ze Skye.Miała przed oczamizakrwawioną twarz Adama, widziała krew na lśniącej posadzce i na białymfartuszku córki.W ciąż słyszała histeryczne krzyki przerażonej Skye.Kiedy zorientowała się,że Grace nie pamięta tamtego strasznego zdarzenia, ani w ogóle nic z domuMonarchów, nie wiedziała, jak dziękować Bogu.Córka usnęła i obudziła się zamnezją.Stało się coś, czego Madeline początkowo nie mogła zrozumieć.Najpierw była pewna, że Grace jest w szoku, ale minęło kilka dni, a mała anirazu nie zapytała o ojca i dziadka, ani o to, co zaszło w pokoju dziecinnym.Dopiero wtedy Madeline zaczęła domyślać się prawdy.Bojąc się wizyty u lekarza, bo mogłaby zostać zdemaskowana, w bibliotecepublicznej w jakimś miasteczku, gdzie akurat się zatrzymały, przejrzała kilkafachowych książek.Dowiedziała się, że człowiek potrafi wymazać z pamięci przerażające i trudnedo zniesienia wspomnienia, i potem żyć tak, jakby nic się nie stało.Określanoto mianem wyparcia się albo stłumienia.Claire nie czuła się na tylekompetentna, by stawiać diagnozę, ale była prawie pewna, że tak właśnie stałosię w przypadku Skye.Po prostu zadziałała podświadomość, która kazałamałej zapomnieć to wszystko, co się wydarzyło.Zrazu Claire poczuła ulgę, alez czasem zaczęła się niepokoić stanem córki.Skye wydawała się jednak takaszczęśliwa, pogodna i beztroska.Zachowywała się zupełnie.normalnie.Wszystko zaczęło się zmieniać w ostatnich latach, gdy pojawiło się owoprzeklęte "M", które jakimś sposobem wynurzyło się z podświadomości Skye.Jakby chciało powiedzieć: ,,Pamiętaj, Skye.Musisz pamiętać".Razem zinicjałem pojawiły się pytania i bóle głowy córki oraz uniki matki.Claire poczuła dobrze znany lęk.Dobry Boże, co robić? Jak dalej ukrywaćprawdę przed Skye? Zupa wylewała się z garnka.Zasyczał elektryczny palnik.Claire drgnęła, włożyła rękawicę, zdjęła garnek z palnika, wyłączyła prąd i zaczęła czyścić wilgotną gąbką zabrudzoną kuchenkę, wciąż zatopiona wniewesołych myślach o przyszłości.Chociaż kłamstwo ją mierziło, nie mogła powiedzieć córce prawdy.Wkażdym razie jeszcze nie teraz, byłoby to bowiem dla małej zbytniebezpieczne.Dopiero wówczas, gdy będzie starsza, potrafi zrozumieć,jakimi ludzmi byli Monarchowie, a przede wszystkim Adam, Pierce i Griffen.Być może wtedy Claire wszystko jej opowie.Dzisiaj Skye podsunęła matce łatwe rozwiązanie.Dlaczego z niego nieskorzystała? Gdyby powiedziała, że nie wie, kto jest jej ojcem, bo Skyeurodziła się w wyniku przelotnej przygody, skończyłyby się pytania.Dlaczego nie chciała przyjąć tego pozornie najprostszego rozwiązania?No cóż, tak bardzo nienawidziła kłamstwa, a przez ostatnie siedem lat żyła wnieprawdzie.Okłamywała Skye, dyrektorki szkół, pracodawców, koleżanki wpracy.Gardziła sobą za to, że cały czas musi zmyślać.Dzisiaj coś jąpowstrzymało od kolejnego kłamstwa.Było zbyt istotne dla ich dalszego życia i nigdy już nie mogłaby go odwołać.Oto dylemat: jak zjeść ciastko i zarazem je zachować? Nie potrafiła skłamać,nie mogła jednak również powiedzieć prawdy, a tymczasem Skye żądałaodpowiedzi i wymyślała szalone scenariusze.Claire wkrótce będzie musiałajej coś powiedzieć, wymyślić coś wiarygodnego i bezpiecznego, co na zawszezaspokoi ciekawość córki.Serce jej się krajało, że nie może być szczerawobec Skye, ale bała się prawdy, która miała swoje imię, okrutną twarz i złeintencje.Claire zamknęła oczy i ujrzała Adama takim, jakim widziała goostatniego dnia: ogarniętego wściekłością, z wytrzeszczonymi oczami,zaciskającego z całych sił dłonie na jej szyi.Widziała Griffena nieodstępującego Grace na krok i spoglądającego na siostrę pożądliwym,zaborczym wzrokiem.Olbrzymie, grozne, czarne ptaszyska krążące nad głową Skye.Claire otworzyła oczy.Serce gwałtownie tłukło się jej w piersi.CiotkaDorothy powiedziała jej, że szukają Skye.Claire czuła to i nikt nie musiał jejmówić o zagrożeniach.Widziała je w swoich snach, w swoich wizjach najawie.Odłożyła gąbkę i zaczęła niespokojnie chodzić po przyczepie.To odciotki Dorothy dowiedziała się, że Adam żyje.W trzy miesiące po ucieczce zdomu zaczęła miewać przeczucia, więc zadzwoniła do ciotki Dot.Niezdradziła swojego nowego nazwiska ani miejsca pobytu, powiedziała jej tylko,że mają się z Grace dobrze.Dorothy błagała ją, żeby wróciła.Opowiadała, jakwściekli są Adam i Pierce, mówiła o prowadzonych przez nichposzukiwaniach.Jednak ani wtedy, ani w żadnej z następnych rozmówsłowem nie wspomniała o zabranych z sejfu kamieniach.Claire wydawało się to bardzo dziwne.Często brakowało im pieniędzy, alebała się sprzedać któryś z kamieni.Nie miała pojęcia, do kogo powinna się zwrócić, ani jak taka transakcja miałaby wyglądać.Co więcej, bała się, żePierce mógłby ją wtedy łatwiej wyśledzić.Claire podeszła do ławki przy stole jadalnym.Mieścił się pod nią schowek, wktórym na samym dnie stało małe staroświeckie pudełko z drewnawiśniowego.Zerknęła przez ramię, po czym zdjęła z szyi kluczyk i otworzyła wieczko.Wśrodku leżał czarny aksamitny woreczek z kamieniami
[ Pobierz całość w formacie PDF ]