Ustopsfinksa

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ten zaiste fałszywy punkt widzenia dotyczy przede wszystkim religii.Turysta,a szczególnie tak zwany zbiorowy turysta zostawił swoją osobowość w domu i nie przywozi zesobą nic ponad niezdrową ciekawość i worek pieniędzy.Jest on ucieleśnionym bakszyszem, któryZachód daje Wschodowi.�w bakszysz jest pożywką dla oszustwa, chciwości i kłamstwa, wpły-wa do kas kupców nie będących wcale tubylcami i nie daje właściwemu Orientowi żadnego po-żytku, zwłaszcza duchowego.Najeżenie się Omara nie było niczym innym jak niechęcią człowieka do odkrywania swychświętości przed obcym za lichy napiwek.Uzasadnienie dla swej niechęci znalazł aż pod dostat-kiem w moralnych wartościach lub raczej w ich braku w chrześcijaństwie, jakie miał szansę po-znać.Kto ma bystre oko, ten od Aleksandrii czy Suezu, aż w górę po Assuan znajdzie potwierdzonąniezliczonymi przypadkami hipotezę, że wszędzie gdzie chodzi o sukces za wszelką cenę, chrze-ścijanin maczał w tym palce.Wprawdzie chodzi tam najczęściej o chrześcijan greckich, lewan-tyńskich czy nawet wschodnich, lecz dla mahometanina nie stanowi to różnicy.Chrześcijaninuchodzi za chrześcijanina i każdy z nich musi najpierw zgodzić się na to, że zostanie osądzonydokładnie tak samo.Sejjid Omar nie był głupim człowiekiem.Jak się pózniej dowiedziałem studiował nawet przezdwa lata teologię w meczecie Azhar, co przy tutejszych stosunkach jest możliwe nawet dla poga-niacza osłów.Postanowiłem jednak, że sprawdzę najpierw jego umiejętności jezdzieckie i w tymcelu zaplanowałem na jutro rano przejażdżkę do Gizeh, a potem do Sakkary, ponieważ, więk-szość poganiaczy osłów, którzy na swych małych wierzchowcach odznaczają się prawdziwymkunsztem jezdzieckim, nigdy jeszcze nie siedziała na koniu i postępowanie z nimi jest im obce.Potrzebowałem służącego, którego nie przestraszy trwająca czasami miesiące, jazda na każdegorodzaju koniu.Krótko po wizycie Omara udałem się do swego pokoju, aby popracować jeszcze godzinę, alenic z tego nie wyszło, ponieważ cały czas moje myśli zaprzątały osoby będące moimi sąsiadamiw jadalni.Bez przerwy rozmyślałem o nich i ich rozmowie.Szczególnie zajmował mnie misjo-narz; nie mogłem sobie bowiem wyjaśnić aż tak zarozumiałego zachowania się człowieka, które-go profesja powinna być przesiąknięta słowem Izajasza, że kroki wysłańców, którzy z boskichwyżyn wygłaszają kazania o pokoju i prawiąc świętości, muszą rozbrzmiewać cicho i słodko.Odłożyłem więc na bok papier, atrament, pióro i postanowiłem uciąć sobie drzemkę.Wkrótce też zasnąłem, lecz moje myśli nie.Zniłem o tym, o czym przedtem rozmyślałem.Widziałem pana Wallera: wdzierał się do domostw, przewracał podpierające je filary, ścinałdrzewa i nie rozstawał się z siekierą, taranem albo a innym ordynarnym narzędziem.Widziałemkrucyfiksy, kaplice, kościoły; greckie, indyjskie, asyryjskie świątynie, meczety, posągi pogań-skich bogów i chrześcijańskich świętych.Rozwalał je wszystkie, bez wyjątku.Pracował w pocieczoła jak szaleniec, aż rozbrzmiał w końcu czyjś grzmiący głos: Szawle, Szawle, dlaczego mnieprześladujesz?.Wtedy runął na kolana, a ja się obudziłem.Miałem nadzieję, że zasnę wkrótce znowu i zamknąłem oczy, ale nie mogłem zapomnieć snuz jego zburzonymi świątyniami i kościołami.Wtem usłyszałem wewnętrzny, natarczywy głos,20potem zaraz drugi.Słowa poczęły układać się w wersy, najpierw jeden, do którego dołączył siędrugi, trzeci i w końcu czwarty.Ułożyły się w rymowaną, czterowersową strofę i wstałem, aby jązapisać w jasnym świetle księżyca.Przeniósłszy linijki na papier, położyłem się na nowo i obu-dziłem się nie wcześniej niż usłyszałem głośne drapanie do drzwi.Arabowie, zanim przestąpiąpróg pokoju, mają w zwyczaju drapać do drzwi.Spojrzałem na zegarek.Punkt ósma! O rany! Najprawdopodobniej za drzwiami czekał SejjidOmar. Istan'ni szubai'je.Poczekaj chwilkę! krzyknąłem tak głośno, aby mógł mnie usłyszeć iprędko doprowadziłem się o tyle, o ile do porządku.Chociaż nie wychodziłem na zewnątrz zauważyłem, że chamsin wiał jeszcze silniej niż wczo-raj, jednak bez tego, ze względu na przedpołudniową porę, nieznośnego gorąca; zawołałem iOmar wszedł do pokoju.Ubrał się w swoją najlepszą szatę i głowę zawinął turbanem, chociaż naco dzień nosił zwykły czerwony tarbusz.Tak w Egipcie nazywa się fez.Chciał mi dać do zrozu-mienia, że wizyta u mnie miała dla niego nadzwyczajne znaczenie.Zgodnie z obyczajem Ara-bów, którzy przy tutejszym klimacie nie widzą potrzeby zamykania drzwi do pomieszczeńmieszkalnych, zostawił je szeroko otwarte [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj