068. Beaumont Nina Spisek dwóch serc

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Co to ma znaczyć?- Nie wolno mi wyjawić pani wszystkich szczegółów.- Metternichzłączył koniuszki palców.- Powiem więc tylko tyle: hrabia Berg ma nasumieniu kilka uczynków, które mogą zniszczyć jego karierę i dobrąreputację.- Przerwał.- Mogę jednak przekonać odnośne władze, żebyprzymknęły na to oko.- Jakich uczynków?! - wykrzyknęła Arabella.- Nigdy w życiu niezrobił nic sprzecznego ze swoim honorem!Metternich z wyraznym żalem szeroko rozpostarł ręce.- Jak już wspomniałem, nie wolno mi zdradzić szczegółów.Arabella zacisnęła dłoń na wachlarzu.- Skąd mam wiedzieć, że to prawda?- Musi mi pani zaufać.- Metternich wzruszył ramionami.Arabella umilkła.Trzymanie nerwów na wodzy koszto- wało ją zbytwiele wysiłku.Nie chciała okazać zdenerwowania w obliczu tego potwora.- Mogę liczyć na pani współpracę? - nalegał książę.Muszę znalezćjakieś wyjście z tej okropnej sytuacji! -myślała gorączkowo.Potrzeba mi trochę więcej czasu.- Potrzeba mi trochę czasu na podjęcie ostatecznej decyzji -powiedziała sucho.Metternich uśmiechnął się zimno.- Proszę bardzo, panno Douglas.Byle nie za wiele.Arabella odwróciłaAnula & ponaousladanscsię i zmusiwszy się do spokoju, powoli wyszła z salonu.ROZDZIAA �SMYW oczekiwaniu na Arabellę Ferdynand nerwowym krokiemprzechadzał się po pokoju.Wczorajszego wieczora zauważył, że rozmawiałaz księciem Metternichem.Spostrzegł, że była zmieszana i wzburzona.Niestety umknęła z salonu, zanim zdążył z nią pomówić.- Niech to szlag! - zaklął pod nosem.Od pierwszej chwili kiedyspojrzał w szafirowe oczy Arabelli, wiedział, że ta dziewczyna zburzy jegospokój.Usiłował o niej zapomnieć, wyzwolić się spod jej wpływu, ale byłajak magnes - przyciągała go z nieodpartą siłą.Dałem się złapać niczym dziecko, pomyślał z niechęcią.Ugrzązłem, aprzecież mógłbym z łatwością zdusić pożądanie.Ale nie, brnąłem dalej iteraz mam za swoje.Co gorsza, od pewnego czasu zacząłem się o niątroszczyć.Jak głupiec, czuję się odpowiedzialny za jej bezpieczeństwo.Jeszcze parę tygodni temu dni płynęły leniwie, wypełnione beztroskąnudą.Teraz hrabia Berg był w stanie ciągłego podniecenia.Istny kłębeknerwów.Zdawał sobie sprawę, że Arabella może mieć kłopoty.On sam teżmiał kłopoty ze sobą.%7łył w napięciu wywołanym jej bliską obecnością iniepokoił się dużo bardziej, kiedy jej nie widział.Nie przywykł do takichuczuć.Przycisnął palce do skroni, żeby powstrzymać narastający bólgłowy.- Ferdynand? Co się stało?Gwałtownie uniósł głowę.Chciał natychmiast podbiec do Arabelli iAnula & ponaousladanscchwycić ją w ramiona - sam nie wiedział, czy po to, żeby nią potrząsnąć, czyżeby pocałować.Była blada i miała mocno podkrążone oczy.�w widoksprawił, że hrabia chętnie udusiłby Metternicha, gdyby tylko miał go podręką.Głęboko zaczerpnął tchu, żeby się nieco uspokoić, ale nie zdołałcałkowicie zapanować nad drżeniem głosu.- O czym rozmawiałaś wczoraj z Metternichem? Czego chciał odciebie? - zapytał.Spiął się wewnętrznie w oczekiwaniu wymijającej odpowiedzi.Arabella jednak popatrzyła na niego szeroko otwartymi oczami, w którychnie było ani śladu poczucia winy.Ferdynand musiał się mocno pilnować,żeby nie zamknąć jej w objęciach.- Pózniej - powiedziała.- W takim miejscu, gdzie nikt nie będzie namprzeszkadzał.Ani podsłuchiwał.Postanowili, że pojadą za miasto na szeroką równinę leżącą u podnóżałagodnych pagórków otaczających Wiedeń.Ciągnęły się tam winnice.Wwiększości było już po winobraniu.Tylko niektóre krzewy uginały się podciężarem dojrzałych owoców.Pozostawiono je tu specjalnie do pierwszychprzymrozków.Z tych winogron powstawało ciężkie i słodkie wino.Nie rozmawiali podczas jazdy.Ferdynand tak mocno ściskał wodze wręku, że aż mu pobielały kostki.Nie potrafił zapanować nad myślami.Arabella zgarbiła się, przytłoczona ciężarem tego, co zamierzała mupowiedzieć.Jak mam go przekonać, że to wszystko zdarzyło się naprawdę? -zastanawiała się z rozpaczą.Przy innej okazji z radością powitałaby krótkipostój w przydrożnej gospodzie - białym domku, ze skrzynkami jesiennychkwiatów w oknach i pękiem listowia nad zielonymi drzwiami.Był toAnula & ponaousladanscwidomy znak, że tu podają młode wino z własnej winnicy.Arabellaroztargnionym wzrokiem rozejrzała się po głównej izbie.Wyszorowana doczysta podłoga z.surowych desek, pociemniałe od dymu belki pod sufitem.A na podwórku rósł olbrzymi stary orzech włoski, rozpościerający gałęzienad stołami.Nawet go nie zauważyła Machinalnie sięgnęła po kubek, którypostawiono przed nią.Drgnęła i podniosła wzrok, kiedy Ferdynandprzytrzymał ją za rękę.- Pij powoli - doradził.- To wprawdzie ma łagodny smak, lecz uderzado głowy nie gorzej niż koniak.- A co to jest? - Arabella spojrzała w głąb kubka.Trunek przypominałlekko mętne wino.- Sok z winogron, który dopiero zaczął fermentować.Uwierz mi, niena darmo nosi nazwę Sturm - burza.Ferdynand uśmiechnął się po ostatnich słowach.Arabella ostrożnieupiła łyk [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj