Bohdan Tymieniecki Na imię jej było Lily(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.A tam była operetka - tylko bez piosenki.Jedynym wykładowcą z prawdziwegozdarzenia był nasz Zdziś Zaremba.Reszta wykładowców, nie znając angielskiego, nie umiała sięposługiwad ostatnimi regulaminami i.improwizowała, pobudzając nas, kilku zawodowców, dowybuchów śmiechu.Narzekad nie mogłem, bo widywałem się z Bubą dwa razy w tygodniu, a soboty i niedziele i takspędzałem w Rzymie.Miałem swojego Opla z kierowcą, więc mimo że się tam trochę naczalstwokrzywiło, byłem zupełnie niezależny.Włóczyliśmy się po Rzymie, zwiedzaliśmy, co tylko dało się zwiedzid.Wieczory spędzaliśmy w małychkawiarenkach na dalekich przedmieściach.Czasem ranek we Fregene, czasem podwieczorek w Tivoli.Oświadczyłem się w Termach Karakalli.Zachodziło słooce i pachniało akacjami.Zlub będzie równo za dwa tygodnie.Mam jednak duże zmartwienie, bo Bubusia jest jednak ciężkochora i matka nie bardzo godziła się na to małżeostwo.Biedactwo ma odmę jednego płuca i ciągłystan podgorączkowy.Ja mam pełną wiarę, że ona musi z tego wyjśd.Tak się cieszy na ten ślub wbiałej sukience.Już upatrzyliśmy kościółek.cudo! St.Andrea d'Al Quirinale.To też było całe przedstawienie.Bubusiasię uparła, że tylko tam i już! Co robid?Wybraliśmy się z Pierro Tagliavia.Przyjął nas młody, elegancki, o inteligentnej twarzy jezuita.Panowie, żałuję, to prawie niemożliwe.Tradycja, panowie rozumieją.Ten kościół jest d'Al Quirinale.Tu tylko członkowie rodów królewskich.Panowie, ja naprawdę żałuję mocno.Przykro mi, mon fr�re, przyszedłem jak do swoich.Jeden z moich dziadów był generałem jezuitów.Więc myślałem, że.- Votre grand-p�re? Podałem nazwisko.- Proszę panów, w ciągu dwóch godzin zadzwonię.No, naturalnie, to wszystko zmienia postad rzeczy.Panowie chyba nie mają mi za złe.W godzinę był telefon: kościół i wszystkie potrzebne parafernalia do naszej dyspozycji.Bubusiaszalała z radości.A u nas na Costa Adriatica aż zaroiło się od różnych wymyślnych umundurowali.Jakieś przylepione doczoła pierożki, kabaciki, amerykaoskie kurtki, niemieckie spodnie, i gwiazdki, gwiazdki, gwiazdki - jakna choince.To z Niemiec ciągnęły do naszego korpusu stare oficery z Murnau, Armia Krajowa, obozyjenieckie, kobiety, dzieci, rodziny.Codziennie przychodziły całe transporty do punktów przejściowych.Obcięto nam racje żywnościowe, mundurowe, NAAFI.Musimy obdzielid wszystkich potrzebujących.Wiadomo, potrzeba i już.Zaczęły chodzid słuchy, że będziemy uzupełniad korpus do pełnych stanów, że będzie się tworzydnowe jednostki, ale na co nam ci oficerowie? Zabraknąd nam może podporuczników, ale mamyswoich, już doświadczonych, oficerów na obsadę czterech takich korpusów.Rano wezwano nas na odprawę.Motyka był trochę zaaferowany.Przydzielono nam do pułku 81oficerów, większośd wysokich stopni.Trzeba rozdzielid po szwadronach, porządnie zakwaterowad iwyżywid.- Proszę was, moi drodzy, o największy wysiłek.Pamiętajcie, że ci ludzie przeszli całą wojnę w niewoli.Wielu ta niewola złamała.To są nieszczęśliwi ludzie.Ale kiedyś oni byli też młodymi.Proszę o takt.Na drugi dzieo przybyły samochody.Wyszedłem na spotkanie gości.Wszystko było gotowe: namioty, łóżka, pościel.Mnie przydzielono 24 oficerów.Jeden z pułkowników stanął, jakby czekał, że mu się zamelduję.- Witam panów w trzecim szwadronie.Postaramy się, by panowie nie narzekali na gościnnośd.Przedstawiłem się.- Ach tak, dobrze - powiedział pułkownik - dziękuję.Nie padło żadne nazwisko.Patrzyły na mnie poważne twarze, bez uśmiechu.Byłem speszony.Tyle wysiłku zrobiliśmy.Każdy z nas oficerów dał, co tylko mógł dad swojego, żeby tojakoś lepiej wypadło.Józek Jabłczyoski popatrzył na mnie i pokiwał głową.O pierwszej jak zwykle był obiad w pięknej willi, w której mieliśmy kasyno.Ale przed obiadem Motykaprawie zawsze musiał wyganiad nas z baru, bo tam się - zależnie od okazji - zasiadywano [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj