• Strona poczÂątkowa
• 60 5194
• 31 1522

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.– Dla­cze­go?– Bo tyl­ko to­bie mogę opo­wie­dzieć tę hi­sto­rię.– Jaką hi­sto­rię?– O mnie i o Ewie.– Dla­cze­go wcze­śniej mnie nie zna­la­złeś?– To by nic nie dało.Mu­sia­łaś tu wró­cić.– Opu­ści­łeś ją.Nie spo­dzie­waj się ode mnie wy­ba­cze­nia.– Tyl­ko Ewa mo­gła­by mi wy­ba­czyć.– Nic nie mogę dla cie­bie zro­bić.– Pod­nio­słam na nie­go oczy, cho­ciaż pro­sił, bym nie pa­trzy­ła.Przede mną sie­dział znisz­czo­ny męż­czy­zna, któ­re­go cia­ło tra­wi­ła ja­kaś cho­ro­ba.Chło­pak w mar­ten­sach już nie ist­niał.– Wiem, Ali­cjo.Jed­nak przy­szłaś tu.Po­czu­łam, jak mię­dzy nami za­wi­ro­wa­ło po­wie­trze, i przez chwi­lę wi­dzia­łam Da­wi­da jak przez mgłę.Coś dziw­ne­go dzia­ło się z moim wzro­kiem, może po pro­stu się sta­rze­ję.Po­ci­łam się jak w go­rącz­ce.– Przy­szłam, żeby zro­zu­mieć, co sta­ło się z Ewą.Ty mnie mało ob­cho­dzisz.– Za­wsze taka by­łaś.– Jaka?– Opan­ce­rzo­na.Ewa wie­dzia­ła, że dasz so­bie radę.– Skąd wiesz, że da­łam?– Wi­dzę.Ży­jesz.A wiesz, kim ja je­stem? Trol­lem.To kom­pu­te­ro­wa od­mia­na ko­to­ja­da.Tak na­zwa­ła­by mnie te­raz two­ja sio­stra.Ona umia­ła na­zy­wać rze­czy i lu­dzi.– Da­wid wska­zał na kom­pu­ter i po­gła­skał ekran nie­przy­jem­nym, ob­sce­nicz­nym ge­stem.– Moje roz­ko­sze i świń­stwa, wszyst­ko w sie­ci.Wiesz, co ro­bią trol­le?– Trol­lu­ją, to wie już każ­de dziec­ko, któ­re ma kom­pu­ter.Mam ci współ­czuć?– A nie po­tra­fisz? Mi­ło­sier­dzie to przy­wi­lej sil­nych ko­biet.Mnie na nie nie stać.– Nie po­do­bał mi się jego głos, kpią­cy i jed­no­cze­śnie bła­ga­ją­cy o li­tość, do­ma­ga­ją­cy się cze­goś ode mnie.– Nie uża­laj się nad sobą.Mia­łeś wy­bór.Cią­gle masz.– Już nie.Je­stem zmę­czo­ny.Chcę jesz­cze tyl­ko opo­wie­dzieć ci moją hi­sto­rię.Je­steś re­por­ter­ką.Słu­cha­nie hi­sto­rii to twój za­wód.Roz­ma­wia­łaś na­wet z dzie­cio­bój­czy­nią.– Nic nie ro­zu­miał, ale nie mo­głam go zo­sta­wić, bo był ogni­wem łą­czą­cym mnie z sio­strą.Obo­je pa­mię­ta­li­śmy ją żywą.– Mój za­wód to pi­sa­nie o tym, co na­praw­dę się wy­da­rzy­ło.Da­wid za­śmiał się, bo tym chy­ba był skrze­kli­wy od­głos, któ­ry wy­do­był się z jego pier­si, za­nim zmie­nił się w ka­szel.Z jego ust do­tarł do mnie za­pach spa­le­ni­zny.– Je­śli wo­lisz tak to na­zy­wać, pro­szę bar­dzo.Ale obo­je wie­my, że nie masz wy­bo­ru.Mu­sisz mnie wy­słu­chać, choć bu­dzę w to­bie od­ra­zę.Du­si­łam się w tym nie­wie­trzo­nym od lat domu.– Wiem, do cze­go zmie­rzasz.Two­im zda­niem nie mam wy­bo­ru, bo opo­wie­ści to wszyst­ko, co mogę do­stać.Bo Ewa nie żyje.Ale my­lisz się.Wiem, jak od­róż­nić to, co wy­my­ślo­ne, od tego, co praw­dzi­we.Każ­dy ma swo­ją praw­dę, ale nie wszyst­kie są tyle samo war­te.Znów ten strasz­ny śmiech i ka­szel.– Ali­cja mą­dra i spra­wie­dli­wa jak Ate­na!– Znów się my­lisz.Ja tyl­ko słu­cham i sta­ram się zro­zu­mieć.Nie­kie­dy się mylę.Ale te­raz wiem, że nie chcę tu dłu­żej być.Ewa zo­sta­wi­ła mi list.Ja wiem, Da­wi­dzie.– Po­kój roz­pły­wał się przed mo­imi ocza­mi i ba­łam się, że ze­mdle­ję.Pod­nio­słam się i po­my­śla­łam, że za­raz otwo­rzę drzwi, wyj­dę z domu tego smut­ne­go trol­la, a moją twarz owio­nie świe­że noc­ne po­wie­trze.– I ten list za­wie­ra praw­dę? Czy praw­dę, któ­rej po­trze­bu­jesz?– Na­pi­sa­ła go moja sio­stra i po­szła do lasu, by się za­bić.– Mia­łam na­dzie­ję, że w tym dusz­nym po­ko­ju, peł­nym gę­ste­go cie­nia, nie wi­dać mo­jej roz­pa­czy [ Pobierz całość w formacie PDF ]