[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Rozejrzała się, szukając kogoś.Przecież przed chwilą ktoś tu był.Panowałacisza, było ciemno, ulicą przejechał samochód, jednak nie zatrzymał się.Saszka zanurzyła dłonie w śniegu.Niedaleko, w przejściu podziemnym, był telefon.Na pogotowie możnazadzwonić bezpłatnie.Zero-trzy.* * *Rano, zbierając się do pracy, mama podśpiewywała i kroiła chleb.Saszkawyszła ze swojego pokoju i słowa wręcz podchodziły jej do gardła. Mamo - chciała powiedzieć - nie puszczaj mnie do Torpy.Nie pojadę tam.Cośtam ze mną robią, a ja nie wiem, co.Nie mogę tam jechać, boję się .- Dzień dobry, Saszeńko.- Mama uśmiechnęła się i zarzuciła za ucho kosmykwłosów, który opadł jej na oczy.- Zjesz jajecznicę? Z kiełbaską?Saszka zobaczyła jej twarz, delikatnie podświetloną porannym słońcem.Mamabyła żywa, zdrowa i szczęśliwa.Za ścianą szumiała woda, to Walentyn brał prysznic.- Mhm - mruknęła Saszka nie rozwierając warg.Wróciła do swego pokoju izamknęła drzwi.Opadła na czworaki.Zemdliło ją; niewypowiedziane słowa rozsypałysię po pokoju złotymi, uwalanymi w śluzie monetami.* * *- Proszę wstawać!- Co?Ciemność.Kołysanie wagonu.- Za piętnaście minut Torpa! Proszę wstawać, ma pani bilet do Torpy!Pod zakurzonymi kolejowymi kołdrami spali ludzie.Okna zapotniały igdzieniegdzie pokryły się szronem.Widać było siekący na zewnątrz śnieg i gdzieś nastoliku dzwoniła łyżeczka w pustej szklance.- Chcę, żeby to był sen - wymamrotała Saszka.Nic się jednak nie zmieniło. CZZ DRUGAPod koniec kwietnia wyjątkowo długa chłodna wiosna nagle przeszła w niemal ciepłelato.Pewnego ranka, o wpół do piątej, Saszka obudziła się z twardym postanowieniemumycia okna.Ptaki już się budziły, a chmury rozproszyły.Saszka usiadła na łóżku; odkądtrzeci rok zdał egzamin przejściowy i przeniósł się do innej bazy , w akademikuzrobiło się przestronniej.Liza znalazła w końcu kwaterę i mieszkała teraz w mieście, wzaułku znajdującym się pomiędzy ulicą Sacco i Vanzettiego i ulicą Pracy.Oksanaprzeniosła się do koleżanki z grupy B i Saszka, co było niezwykłym luksusem, miałado swojej dyspozycji cały pokój numer dwadzieścia jeden.Namacała stopami kapcie. To są kapcie, nie jest w nich zimno , pomyślała.Podniosła się z łóżka.Stała przez chwilę, przymierzając się do zdradliwego wektoraciężkości, i podeszła do okna.Przez ostatnie tygodnie miała ochotę odtworzyć na szybie swoje odbicie.Malowała wieczorami, gdy na zewnątrz było ciemno, a w pokoju paliło się światło.Używała gwaszu.Codziennie wychodziło inaczej.Zwiatło poranka na próżnopróbowało przebić się przez jej obraz; gwasz był nieprzejrzysty i leżał na szkle grubąwarstwą. Trzeba nabrać wody - pomyślała Saszka.- Okna myje się wodą .Podeszła do drzwi.Framugi miały paskudny zwyczaj wyślizgiwać się, jakmarynowany grzyb spod widelca.Dlatego najpierw namacała drzwi rękami, oznaczyłaprzeszkodę z prawej i lewej strony, i dopiero wtedy wyszła. Matowo pobłyskiwało linoleum.Odległe okno odbijało się na pokrytej farbąolejną ścianie. Jakie to piękne - skonstatowała.I ruszyła korytarzem, na wszelki wypadek trzymając się ręką ściany.Blaszane wiadro stało tam gdzie zwykle, pod zlewem.Saszka nabrała wody dotrzylitrowego słoika i przelała ją do wiadra.Potem zrobiła to jeszcze dwa razy. Dziewięć litrów wody .Wzięła wiadro za cienką rączkę i zaniosła do pokoju.Podczas jej nieobecności drzwi zdążyły odsunąć się o pół metra.Saszkauderzyła czołem o framugę i rozchlapała trochę wody. To nic.Teraz przejdę .Zcierki - skrawki starych powłoczek - były schowane za kaloryferem.Ogrzewanie zostało wyłączone przed dwoma tygodniami.Dziewczyna zerwałapapierowe taśmy, wyciągnęła ze szczelin żółte piankowe uszczelki, zamoczyła ścierkę irozchlapując wodę przeciągnęła po gwaszowym obrazie z góry na dół i z lewa naprawo.Jej namalowane odbicie miało nie wiedzieć czemu błękitne oczy.Oczy.Trzeba widzieć.Ostatnio mogła myśleć wyłącznie o tym, co widaćoczami.Linijki w podręczniku także były widoczne; Saszka czytała, starając się nieporuszać ustami i pod jej wzrokiem kartki zmieniały kolor.Czerwień pełzła odgrzbietu książki i zalewała stronę jak sok z żurawiny, po czym kartka powoli blakła,robiła się żółta, a potem szmaragdowa.Podczas czytania dziewczyna w ogóle niemyślała.Gwasz zaczął się rozmazywać.Wodziła ręką z boku na bok, czasem opuszczałaścierkę do wiadra, nie wykręcała jej jednak; własne ciało wydawało jej się rozluznionei rozmyte jak ta farba.Jakby Saszka była kałużą gorącego wosku.Przestrzeń dookołaniej ściskała się i wydłużała, czas odłamywał wskazówki zegara i błądził we wnętrzuelektronicznego budzika.Czas nikomu nie służył i przed nikim się nie rozliczał.Dopiero co było wpół do piątej, a już jest ósma i trzeba zbierać się do instytutu.Wrzuciła ścierkę do wiadra.Przez wciąż jeszcze mętną szybę spojrzała naniebo.Otwarła okno; na zewnątrz było chłodno i pachniały bzy. Zbierać się do instytutu .Przeniosła spojrzenie na uchylone drzwi szafy. Szafa na ubrania .Włoży jakieśubranie.Dżinsy.Wziąć książki.Zeszyty.Pora iść na zajęcia.Pierwsza jest filozofia.Szła przez tłum studentów pierwszego roku, witając się, kiwając głową, a nawetsię uśmiechając. To są ludzie.Trzeba rozmawiać .Siadała na starym miejscu iotwierała zeszyt.Z nieruchomą twarzą słuchała ciągu niezrozumiałych słów i śmiała się, kiedy wszyscy zaczynali się śmiać.I notowała coś na kartce; zapisywała słowo zasłowem.Zawsze starała się wychodzić z sali ostatnia - żeby przytrzymać drzwi.Wszystkorobiła powoli.Stopniowo.Na drugich zajęciach jest okienko.Trzeba iść poczytaćpodręcznik.Przytrzymując się ręką ściany szła do biblioteki.Witała się z krzesłembibliotekarki, siadała przy oknie i otwierała moduł tekstowy w tym miejscu, gdziezamiast zakładki była włożona urodzinowa pocztówka od mamy.Widniała na niejowca z bukietem dzwonków.Nieprzypadkowo używała tej karty jako zakładki.Zdrowy rozsądekpodpowiedział jej, że urodziny córki są dla matki ważne; zadzwoniła do domu ipodczas rozmowy trzymała pocztówkę przed oczami.Ze wspomnienia mamy pozostałtylko głos; Saszka jej nie widziała ani nie potrafiła sobie wyobrazić, dlategorozmawiała z owcą.Owca się uśmiechała; Saszka zdawała sobie sprawę, że musi byćradosna, więc także się uśmiechała.Od tamtej pory pocztówka przypominała jej o tym, czego nie była sobie wstanie wyobrazić.To jest owca; ona się cieszy.Miałam urodziny
[ Pobierz całość w formacie PDF ]