• Strona poczÂątkowa
• 60 5194
• 31 1522

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie mógł przecież przestać myśleć! Unikał, jaktylko się dało, robotników pracujących w magazynach, lecz i tak kilka razy spo-czął na nim wzrok już to nadzorcy liczącego worki, już to któregoś z najemnikówszuflujących zboże.Dostał się do wnętrza składów za pomocą sztuczki najprost-szej w świecie  ugięty pod ciężarem wora z ziarnem.Dozorca liczący towar niezwracał najmniejszej uwagi na ludzi.Ważne, by zgadzała się ilość zadeklarowa-nego ładunku ze stanem faktycznym.Koniec zrzucił swe brzemię w odpowiednimmiejscu, lecz miast zawrócić w szeregu ludzkich mrówek, poszedł w głąb składu.Z części wydzielonej do przechowywania zboża przedostał się małymi drzwiczka-mi do bliz
niaczej zabudowy, gdzie stały piramidy skrzynek i leżały wielkie belebawełny.Wcisnął się w szczelinę między miękkim murem tkaniny a drewnianąścianką działową i postanowił przeczekać.W wąskiej smużce światła padającegoze szparki w ścianie unosiły się miliony drobinek kurzu.Pachniało intensywniewłóknem bawełnianym i spróchniałym drewnem.Spod fałdy materii wysunął sięna moment spiczasty pyszczek myszy, paciorkowate ślepka zmierzyły chłopcaprzestraszonym spojrzeniem.Koniec zamknął oczy i wyobrażał sobie ciemność.Był pewien, że nie da mu to całkowitej ochrony przed tropicielem Kręgu, ale miałnadzieję, iż zmąci go przynajmniej na krótki czas.Jakoż niebawem usłyszał głosmaga, wytłumiony przez zalegające wszędzie sukno. Nie bój się! Nic ci nie zrobię!Oczywiście milczał, koncentrując się na ciemności pod powiekami. Co za dzikus! Naprawdę, nie chciałem cię przestraszyć.Czuję twój talent.Ho, ho! Całkiem niemały! Mag przecież nie skrzywdzi maga.Chcę tylko poroz-mawiać! To Krąg mnie przysłał, nie wierzysz? Czemu nie zgłosiłeś się sam? Towielki zaszczyt być członkiem Kręgu.Na pewno lepiej być magiem niż kowalem,sam pomyśl.Wolisz machać młotem do końca życia?.Nie bój się, wyjdz
, nicci nie zrobię.Obserwator mówił bez przerwy, nie zwracając szczególnej uwagi na sens wy-powiedzi.W obliczu jego wcześniejszej arogancji obecne umizgi brzmiały co naj-mniej trochę fałszywie.Po chwili do uszu Końca dotarł szept maga, skierowanydo gwardzisty: Jest gdzieś tutaj, całkiem blisko.Siedzi jak w norze i próbuje przeczekać.To my też zaczekamy.Bądz
cicho!Fakt  całkiem blisko.Końca od tamtych dwóch dzieliła tylko ściana ba-wełnianych zwojów.Obserwator zamilkł i cisza przedłużała się.Koniec ostrożnienawiązał kontakt z umysłem żołnierza.Gdyby go tu nie było! Obserwator nie miałbroni.Układ jeden na jednego wyrównałby szanse Mówcy.Gwardzista chodził pomagazynie, zaglądając między paki i sondując ostrzem miecza wolne przestrzeniemiędzy belami.Na razie nie przyszło mu do głowy przejść na tę stronę, po którejczaił się Koniec.A gdyby go jakoś wywabić?112Niespodzianie w głowie strażnika uformowało się polecenie:  Stań przy wej-ściu.Odetnij mu drogę powrotną.Mężczyzna potrząsnął głową, usiłując się po-zbyć uczucia niemiłego zaskoczenia.Otworzył usta, chcąc uzyskać potwierdze-nie rozkazu, ale zrezygnował, związany wcześniejszym żądaniem zachowania ci-szy.Obserwator był akurat odwrócony plecami do niego i przyglądał się wielkiejskrzyni zbitej dość niedbale z tarcicy.%7łołnierz oddalił się na wyznaczony posteru-nek, tracąc maga z oczu.Ostatecznie nie należało dyskutować z władcami Zamku,tylko ich słuchać.Tymczasem Koniec przycisnął twarz do desek i otworzył oczy. Dlaczego nie dasz mi spokoju?  przekazał bezpośrednio do Obserwatora.Wyczuł nagły wzrost podniecenia swego prześladowcy.Tamten był pewien,że już tylko krok dzieli go od schwytania zdobyczy.Jesteś cennym nabytkiem dla Kręgu.W dodatku Mówca, a może nawet wię-cej.?  odpowiedz
była natychmiastowa. Nie chcę być nabytkiem.Mam rodzinę. Koniec zignorował zawoalowanepytanie o rodzaj talentu. Cóż to przeszkadza? Nie ucieszą się z twego awansu? Nie.Ojciec potrzebuje mnie w kuz
ni.Mamy dÅ‚ugi. Wydaje mi siÄ™, że coÅ› krÄ™cisz. Nie chcÄ™ być magiem.Prawie wcale nie znam siÄ™ na czarach.To tylko takiesztuczki.Ja nic nie umiem, nawet pisać. Nauczymy ciÄ™. Nie potrzebujÄ™.Gdzie mój pies?Obserwator pilnie przeglÄ…daÅ‚ stosy skrzyÅ„, zwiedziony przechwyconÄ… wizjÄ…sÄ™katych deseczek.Ów kÅ‚opotliwy magiczny narybek musiaÅ‚ siedzieć gdzieÅ› tutaj. Nie podchodz
!  tym razem przekaz młodego Mówcy był nasycony inten-sywnym uczuciem lęku.Obserwator tryumfalnym gestem odrzucił na bok pusty worek, zakrywającyprześwit między dwiema pakami, spodziewając się znalez
ć tam uciekiniera.Nie-stety, rozczarował się.W tej samej chwili zwalił się ze zdławionym stęknięciemna ziemię, ogłuszony ciosem w tył głowy.Przez moment Koniec stał nad ciałemprzeciwnika, zaciskając zęby i skręcając się w milczeniu z bólu.Włożył w to ude-rzenie całą siłę, a teraz najmniejszy palec u prawej ręki pulsował intensywnie złamany lub wybity ze stawu. Co tam się dzieje?  dobiegł z okolic drzwi zaniepokojony głos strażnika. Skrzynia się obsunęła- Nie hałasuj, bo go nie usłyszę!  przekazał Koniec.Strażnik zamilkł posłusznie jak zakneblowany.Wciąż był pewien, że przyjmujerozkazy od wysłannika Kręgu.Koniec z niesmakiem pokręcił głową nad leżącymmagiem.Był przekonany, że tamten ma czarny tatuaż Kręgu i bardzo niską rangę.Zresztą, czy kogoś wartościowego wysłano by do tak niewdzięcznego zadania jaktropienie kmiotka po miejskich zaułkach?113 Gdybym ja był egzaminatorem, tobyś u mnie nie zdał, szanowny panie pomyślał Koniec z pogardą.%7ładen z jego czytających w myślach przyjaciół niedałby się nabrać na tak prymitywną sztuczkę, jak utrwalenie obrazu w umyślei działanie pod tą nakładką.Fortel był na poziomie szkolnych zabaw w chowanegoi Koniec usprawiedliwiał swój brak pomysłowości jedynie stresem.Przedostał się wąziutkim przejściem między skrzyniami do kolejnych drzwi(magazyny były tu zbudowane szeregowo), a z następnej hali już bez przeszkódwyszedł na nadbrzeże i spokojnym krokiem udał się do domu nie zaczepianyprzez nikogo.Nim zdyscyplinowany gwardzista zdecyduje się zejść z posterunkui znajdzie nieprzytomnego Obserwatora, minie trochę czasu.O jednym Koniecbył przeświadczony  jeszcze tego samego dnia rozpętać się miała tutaj nieli-cha magiczna nawałnica i jutro nie powinno być w mieście nikogo z członkówDrugiego Kręgu.* * *Opowieść Końca wywołała zrazu reakcję podobna do tej, jaką uzyskuje sięchlusnąwszy wrzątkiem w mysie gniazdo.Takie przynajmniej skojarzenie miałWinograd, który był kiedyś świadkiem (pierwszy i ostatni raz) takiej operacji.W domu Kowala zakotłowało się.Przestraszeni ludzie biegali po pokojach, zbie-rając swoje rzeczy, wymieniając zniżonym, pełnym napięcia głosem złowieszczeproroctwa, lamenty i wzajemne oskarżenia w rodzaju  to był twój pomysł.Nie-pokojono się również o Pożeracza Chmur, który po bójce na targowisku przepadłjak kamień w wodę.Nie powrócił razem z Mówcą, więc obawiano się, że mogłomu się stać coś złego.Najspokojniej podchodził do tego Kamyk, oglądający wła-śnie palec młodego maga, a zaraz po nim sam pacjent  za bardzo go bolało, abymiał zajmować myśli jeszcze czymś innym.Spuchł, ale nie jest złamany  zawyrokował Kamyk, który już niejedno zła-manie i zwichnięcie oglądał, gdy pomagał przybranemu ojcu w praktyce medycz-nej.Nie bawiąc się w żadne ceregiele i nie uprzedzając Końca, szarpnął, ustawia-jąc staw we właściwej pozycji.Mówca wrzasnął i odruchowo przycisnął rękę do brzucha [ Pobierz całość w formacie PDF ]