[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Dobrze, choć muszę przyznać, że jestem jeszcze lekko oszołomiona.- Nie dziwię się, nie codziennie ktoś cię porywa.- Nie codziennie daję się porwać - uśmiechnęłam się lekko.190- Zrobiłaś to, co uważałaś za słuszne.Pewnie każdy na twoim miejscu.- Wlazłby do tego bagażnika? - Przyjrzałam mu się uważnie.- Wątpię.Ty byś tak postąpił?- Nie wiem.Takie decyzje są kwestią chwili.Nigdy nie byłem w takiej sytuacji.- Myślę, że wybrałbyś jakąś inną, skuteczniejszą metodę.- Tamara - wypowiedział moje imię wolno i twardo - myślę, że nie wolno ci tak do tego podchodzić.Wiem, że bardzo to przeżywasz i prawdopodobnie nigdy tego nie zapomnisz, ale pamiętaj, że wszystko skończyło się dobrze i to w dużej mierze dzięki tobie.- Dziękuję ci.- Dotknęłam jego dłoni umieszczonej na drążku zmiany biegów.- Wiesz - dodałam po chwili - czułam się trochę jak bohaterka z filmów Hitchcocka.Oglądałeś jego filmy?- No pewnie.Można powiedzieć, że się na nich wychowałem.Do dzisiaj na widok większego ptasiego zbiorowiska przechodzą mi dreszcze po plecach.- Ja najbardziej lubię „Psychozę" - wyznałam.- Scena z prysznicem? Pełna napięcia i oczekiwania.- Scena z matką.Pomyśl, jak bardzo trzeba kogoś kochać, żeby zatrzymać go przy sobie po śmierci.Oderwał się od obserwowania drogi.- Żartujesz?- W pewnym sensie, sam pomysł był perfekcyjny.Odetchnął.Pomilczeliśmy przez chwilę.- Dobrze, że policja odda Pawłowi jego samochód - zagaił.- Mam tylko nadzieję, że jego rodzice nie będą niezadowoleni, że nam odstąpił ich pojazd.- Skądże! Oni mają poważniejsze sprawy na głowie.A propos samochodu: jak prawowici właściciele odzyskają auto, któ-191re wypożyczył od nich Kajetan, to pewnie się zorientują, że ktoś podróżował w ich bagażniku.- Znowu do tego wracasz? - Pokiwał głową.- Właściwie to nie opowiedziałaś mi jeszcze po kolei, co się wydarzyło.- Bałam się - zaczęłam.- Strasznie się bałam.Jak zadzwonił mój telefon, myślałam, że dostanę ataku serca.Nie mogłam go namierzyć, a jak go wymacałam, to nacisnęłam nie ten przycisk.- Jak się okazało, słusznie, dzięki temu Asia dowiedziała się między innymi, jakiego koloru dach ma ów domek.- Tak, coś mi wspominała.- Machnęłam ręką, odganiając przywołane uczucie strachu.- Wyszarpnął mnie, nie dając mi szansy na zrobienie czegokolwiek.Posiniaczył mi nogi.Potem się jeszcze potknęłam.Gdyby nie to, miałabym większe szanse, żeby się bronić, a tak zabrał mi komórkę i wykręcił mi ręce.Zaciągnął mnie do środka i od razu związał.Nawet nie zdążyłam powiedzieć nic uspokajającego Eli, przywiązanej do belki.Coś, co zabrzmiało niczym łkanie, wydobyło się z mojego gardła.- Nie musisz.- Głos Bogdana lekko drżał.- Nie wyglądała dobrze - kontynuowałam.- Ona zawsze była taka malutka, drobniutka, ale nadrabiała wewnętrzną siłą, uśmiechem.Tam, na tej podłodze, wydawała się bezbronna i zrezygnowana.Nawet na mój widok nie ożywiła się zbytnio.Kiedy Kajetan ochłonął - dodałam po chwili - gdzieś ją wyprowadził.Po jakimś czasie miałam się dowiedzieć, że bez jakiejkolwiek próby nakłaniania go do tego lub sygnału świadczącego o takiej chęci wyprowadzał co jakiś czas swoje ofiary do toalety.Taki humanitarny! Nic tam jednak nie było, żadnego okna, które można by sforsować, lub narzędzia, jakim można by go zdzielić.Nic.- Pozwalał wam przynajmniej, żebyście były same?192- Tak, przy uchylonych drzwiach, w których stał odwrócony i nadsłuchiwał.- Krępujące.- Nie bardziej niż to, jak nas karmił.- Coś jeszcze robił? - Dopiero teraz słychać było zażenowanie.- W międzyczasie siadał przed Elżbietą i snuł opowieści o ich wspólnej przyszłości.Płakała.- Tobie też coś oferował? Jakąś przyszłość?- Wyjaśnił Eli, że niebawem przeniosą się gdzieś indziej, w jakieś bezpieczne miejsce.Mnie mieli porzucić
[ Pobierz całość w formacie PDF ]