Graham Greene Podróże z mojš ciotkš

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Ja tylko do twojego poczucia humoru, Henry, jakoś nie bardzo mam zaufanie.Niesądzę, żeby nas zawsze śmieszyło to samo.- Spodziewałem się smutnej historii - oświadczyłem dosyć surowo i wylazłem zwalizki.- Na swój sposób to historia szalenie smutna - powiedziała ciotka - ale też i dosyćzabawna.- Puściłem już jej rękę i teraz zaczęła sobie oglądać palce ze wszystkich Stronzupełnie tak, jakby oglądała rękawiczki na wyprzedaży.- Muszę zrobić jutro manicure -zauważyła.Poczułem niejakie rozdrażnienie wobec tych jej nagłych zmian nastroju.No, boprzecież dałem się nabrać tak dalece, że popuściłem wodze sentymentom wbrew swojejnaturze.- Przed chwilą widziałem się z Wordsworthem - oznajmiłem, pewny, że tymwprawię ciotkę w zakłopotanie.- Co? Tutaj? - wykrzyknęła.- Przykro mi ciocię rozczarować, ale nie.Nie tu, w hotelu.Na ulicy.- Gdzie on mieszka?- Nie pytałem.Ani też nie dałem mu adresu cioci.Nie wiedziałem, że cioci tak będziezależało na spotkaniu się z nim.- Twardy z ciebie człowiek, Henry.- Nie twardy.Roztropny.- Nie wiem, czy roztropność odziedziczyłeś po mieczu czy po kądzieli.Twój ojciecbył leniwy, owszem, ale roztropny nie był nigdy, nigdy.- A moja matka? - zapytałem w nadziei, że ją złapię.- Gdyby była roztropna, nie siedziałbyś tu teraz.- Ciotka podeszła do okna i wyjrzałapoprzez rue de Rivoli na ogrody Tuileries.- Tyle tych bon i wózków dziecinnych -westchnęła.Na tle ostrej jasności popołudnia wyglądała staro i wątło.- Cioci nie irytowałoby dziecko?- Na ogół bardzo by zawadzało - odrzekła.- Curran nie budził zaufania jako ojciec, apana Viscontiego poznałam dosyć pózno, nie za pózno, oczywiście, ale dziecko to sprawawczesnych godzin poranka, natomiast z panem Viscontim to byłaby sprawa godzin ponajwiększym żarze południa.Zresztą wcale nie nadawałam się na matkę.Bóg jeden wie,gdzie bym ciągnęła to biedne dziecko za sobą i w razie gdyby z biegiem czasu ten synokazał się człowiekiem do szpiku kości szacownym.- Takim jak ja? - zapytałem.- Nad tobą jeszcze nie rozpaczam - powiedziała ciotka Augusta.- Byłeś względnieżyczliwy, jeśli chodzi o biednego Wordswortha.I miałeś zupełną rację nie podając mumojego adresu.On by nie pasował do St.James i Albany.Jaka szkoda, że czasyniewolnictwa się skończyły, bo wtedy mogłabym udawać, że on mi służy do jakichś celówutylitarnych.I może ulokowałabym go w St.James za ogrodem.- Z uśmiechem coś sobieprzypomniała.- Naprawdę powinnam ci chyba opowiedzieć o monsieur Dambreuse.Kochałam go szalenie i jeżeli nie mieliśmy ze sobą dziecka, to wyłącznie dlatego, że to byłapózna miłość.Nie stosowałam żadnych środków ostrożności, żadnych w ogóle.- O nim ciocia myślała, kiedy tu wszedłem?- Właśnie.To sześć najszczęśliwszych miesięcy w moim życiu, ten okres z nim odpoczątku do końca spędzony tutaj w Albany.Poznałam go w pewien wieczórponiedziałkowy przed kawiarnią Fouqueta.Poprosił, żebym z nim weszła na kawę, i wczwartek już tu mieszkaliśmy, stadło co się zowie, w dobrych stosunkach z pokojówką i zportierem.Fakt, że on jest żonaty, wcale mnie nie trapił, bo nie jestem ani trochęzazdrosna, a zresztą miałam większą jego cząstkę niż ta żona, czy też mi się tak wydawało.Powiedział mi, że ma dom na wsi, gdzie żona mieszka z sześciorgiem dzieci, szczęśliwa,zawsze zajęta, nie wymagająca dużo uwagi, gdzieś tam pod Tuluzą.Zostawiał mnie wsobotę rano po petit d�jeuner i wracał na czas, żeby pójść do łóżka w poniedziałekwieczorem.Może chciał tym zadokumentować swoją wierność, ale właśnie w nocy zponiedziałku na wtorek był zawsze tak rozkochany, że środek tygodnia najczęściej mijał jużbardzo spokojnie.To odpowiadało mojemu usposobieniu.zawsze wolałam sporadycznąorgię niż conocny nawyk [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj