Gwen Hayes Stršceni II nišc Na Jawie (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Czemu nic nie pamiętałam?Spojrzałam na telefon.Pokazywał, że jest dzień po moichurodzinach.więc się myliłam.Musiało mi się przyśnić, że już kilkamiesięcy temu skończyłam siedemnaście lat.Czemu wczoraj niesprawdziłam daty? Rozmazane, mętne myśli kłębiły mi się w głowie.Jakby tylko mi się śniło, że nie śpię.Poszłam do szkoły, bo nie miałam lepszego pomysłu.Stałam opartao szafki i czekałam, aż Amelia przyniesie swój notatnik.Byłam takzmęczona, że powinno się wymyślić na taki stan nowe słowo.Zakażdym mrugnięciem oka czułam, jakbym pod powiekami miała piasek.- Jutro po szkole idę na kółko teatralne, więc jeśli chcesz, przyjdzpotem.- Ame przerwała.- Jesteś bardzo blada - zauważyła.- Na pewnodobrze się czujesz?Przytaknęłam głową i odepchnęłam się od szafki.- Po prostu nie spałam zbyt dobrze przez ostatnie dwie noce.Ame sięgnęła do kieszeni i wręczyła mi kryształ.- To przywróci ci energię.Jeśli będziesz go nosić przy ciele, zadziałalepiej.Skinęłam, udając, że jej wierzę.Udając, że każde słowo, które zesobą zamieniłyśmy, wcale nie przypomina mi telewizyjnej powtórki.Gdy szłyśmy korytarzem, ściągnęłam opaskę, uciskała mnie, przezco jeszcze bardziej bolała mnie głowa, i prze-200czesałam palcami włosy.Właśnie mijałyśmy sekretariat, gdy czaszaczął zwalniać.Zadrżałam, a gwałtowny zimny dreszcz przeszył mnieaż do szpiku kości.Jakbym dostała wysokiej gorączki.Podniosłam głowę, spodziewając się, że go zobaczę.Kogo? Wspomnienie było tuż-tuż, ale potem znów zniknęło, jakpłomień świecy, która się dopaliła.Powinien tu być.Gdzie on jest?Serce zaczęło mi pękać z tęsknoty za kimś, kogo w ogóle niepamiętałam.Ame złapała mnie za rękę.- Wszystko w porządku? Wyglądasz, jakbyś zobaczyła ducha.- Proszę, nie zatrzymujmy się - wyjęczałam.Otoczyła mnieopiekuńczym ramieniem i zaprowadziłado najbliższej toalety.Oparłam się ciężko o ścianę i próbowałamzłapać oddech, ale płuca chyba nie zamierzały współpracować - zamiastnabierać powietrza, wypuszczałam je.- Co z tobą? Chcesz iść do pielęgniarki? Zadzwonić po twojego ojca?Pokręciłam głową, co nie przysłużyło się i tak już zachwianejrównowadze.- Nie.Daj mi tylko minutę.Drzwi otwarły się z hukiem i fala energii w postaci Donny wtargnęłado środka.- Cześć.co jest grane? Amelia zaczęła tłumaczyć:- Zaczęła świrować.Strasznie dziwne.Szłyśmy korytarzem iwszystko było okej.I nagle ona.- O Boże - krzyknęłam.- Coś jest chyba ze mną nie tak.Chyba mamjakiegoś guza na mózgu.Pamiętałam tę rozmowę.Nagle bardzo wyraznie przypomniałamsobie jakieś imię.Madame Varnie.201Jeden malutki element układanki wreszcie wskoczył na swojemiejsce.- Amelio, umawiałaś się w tym tygodniu z Madame Varnie?Ame ściągnęła z niepokojem brwi.- Skąd wiesz?- Nieważne.- Podeszłam do umywalki, zmoczyłam kilkapapierowych ręczników i przyłożyłam je sobie do czoła.- Ale musimytam iść razem.- Kto to jest Madame Varnie? - zaczęła dopytywać się Donny.Ame przyglądała mi się przez chwilę.- Jasnowidz - odpowiedziałam.- Mężczyzna? - zdziwiła się Ame.- Zaufajcie mi.Coś tu nie gra.A ja z jakiegoś powodu wiem, że onmoże nam pomóc.Musimy dziś do niego iść.Wydaje mi się.wydajemi się, że to kwestia życia i śmierci.Przekonałam je, żebyśmy poszły od razu.Donny zawsze chętnieurywała się z lekcji, więc trzeba było tylko nakłonić do tego Ame.Po drodze starałam się im opowiedzieć o swoich napadach d�j� vu,ale zdawałam sobie sprawę, że gadam bez ładu i składu.Nawijałam bezprzerwy, z nadzieją, że przynajmniej Amelia mnie rozumie.Kiedy zajechałyśmy pod dom Madame Varnie, wyskoczyłam zsamochodu.Wbiegłam po schodach i nacisnęłam na dzwonek, choć nietak to miało być.To Amelia powinna pędzić do drzwi, nie ja.Machnęłam na dziewczyny, żeby się pospieszyły.Podskórnieczułam, że osoba, która nam otworzy, będzie wiedziała, jak mi pomóc.Nigdy wcześniej nie wierzyłam w żadne wróżby, to działka Amelii.Kiedy czekałyśmy, aż ktoś się pojawi, usiłowałam sobie wyobrazić, jakwygląda202Madame Varnie.Skąd miałam pewność, że ktoś, kto nazywa się Madame", to mężczyzna?Niczego nie oczekiwałam co do wyglądu Madame Var-nie, więc niewiem, dlaczego tak mnie zaskoczył.Stwierdzić, że gdy otworzył drzwi,wmurowało całą naszą trójkę, to za mało.Chyba pierwsze, co rzuciło się nam w oczy, to liliowy turban,dopasowany kolorystycznie do nieforemnej luznej sukienki.Na głowiemiał wysoko upiętą błyszczącą tkaninę, a na środku tego znajdowało sięszklane oko w barwach pawiego pióra, otoczone sztucznymikamieniami.Absurdalny element wizerunku, choć niestety nienajdziwniejszy.Madame Varnie była mocno umalowana.Na twarz, którazdecydowanie nie należała ani do osoby w średnim wieku, ani dokobiety, jak sugerowałby strój, nałożono za dużo pudru, za dużo cieni,za dużo szminki.Madame Varnie to bez wątpienia dość młodymężczyzna w przebraniu.A ja z jakiegoś powodu to przewidziałam.- Witam, witam - powiedział lekko zachrypniętym, zniewieściałymgłosem.A zaraz potem w zdziwieniu ułożył usta w o".Nie chciał mniewpuścić.Czułam to.Pachniał strachem.Zaraz.pachniał strachem? A niby skąd ja wiedziałam, jak pachniestrach? Czy strach w ogóle ma zapach? To musi być guz.To bytłumaczyło, dlaczego mój mózg tak dziwnie się zachowuje i dlaczegowyobrażam sobie zapachy takich rzeczy jak emocje.Przez kilka chwil wpatrywaliśmy się w siebie bez słowa - MadameVarnie i ja.- Musisz mi pomóc - szepnęłam [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj