Kimball Kristin Brudna robota

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jimtrzymał lejce.Gdy usiedliśmy w�saniach, powiedział coś do koni,a�one razno ruszyły.Droga była oblodzona i�klacze z�trudemutrzymywały równowagę.Pole po drugiej stronie drogi pokryte było głębokim śniegiem.Konie z�wysiłkiem brnęły przez zaspy.Jim krzyknął na nie i�za-tańczyły w�miejscu, ciągnąc ze wszystkich sił. Poluzuj tej klaczy� powiedział do syna.Chłopak zeskoczył z�sań, dobrnął do łba zwierzęcia, odpiąłlejce od kółek i�przypiął je ponownie w�połowie czanek.Wie-działam z�doświadczenia jezdzieckiego, że to pozwoli Jimowiwywierać większą siłę na język klaczy i�ramiona czanek mię-dzy ścięgierzem a�łańcuszkiem.Patrząc na krępą sylwetkę Jima,zaczęłam się zastanawiać, jakim cudem ja miałabym zapano-wać nad tak potężnymi końmi.Znów ruszyliśmy, ale klacze niechciały się uspokoić.Zamiast iść, zaczęły nerwowo kłusować. Nie były zaprzęgane od jesieni� wyjaśnił Jim.� Gdybyściechcieli je kupić, musiałbym przez parę tygodni zaprzęgać je co-dziennie, żeby się wprawiły.Po kilku kolejnych minutach zmagań znów zawołał na konie,odetchnął głęboko i�powiedział: Na nic wam te konie.Jedzcie do Gary ego Duquette a.Mana sprzedaż zaprzęg, który kupił ode mnie parę lat temu.Właś-nie coś takiego, czego szukacie.Miał rację.Gdy przyjechaliśmy na miejsce, konie były już za-przężone, a�ośmioletni sąsiad Gary ego siedział na wozie jak nabukszprycie, trzymając lejce.Farma, położona na zboczu wzgó-rza, była w�nędznym stanie.Za pojedynczym drutem pod na-pięciem kilka krów jadło kiszonkę.Ich właściciel był w�chylącejsię ku ziemi oborze, zajęty chorym na zapalenie płuc cielakiem,który próbował złapać oddech, z�trudem poruszając zapadnię-tymi bokami.Gary powiedział z�żalem, że będzie go musiał za-brać za oborę i�zastrzelić.Wsiedliśmy na wóz i�konie swobodnie ruszyły.Po przeje-chaniu niecałego kilometra zamarzniętą drogą gruntową, Garyoświadczył: Jak chcecie je kupić, to możecie od razu powozić.Po raz pierwszy w�życiu wzięłam do ręki lejce.Miałam wra-żenie, że są żywe, jak dwa oswojone węże.Jadąc wierzchem,88 � 89komunikujemy się z�koniem całym ciałem� piętami, nogami,siedzeniem i�dłońmi, a�poza tym jesteśmy na górze, w�pozycjiwładzy.Przy prowadzeniu zaprzęgu cała komunikacja, cała taintensywna rozmowa odbywa się za pośrednictwem trzyma-nego w�ręce kawałka skóry, który łączy nas z�pyskiem konia.Poza tym konie są dwa, każdy waży tonę i�nie interesuje ichnic oprócz drogi, którą widzą przed sobą.Jeśli jesteś z�nimipołączony, wasze losy również są ze sobą związane.Wcześniejchyba wydawało mi się, że konie zaprzęgowe okażą się nud-ne w�porównaniu z�końmi, na jakich lubiłam jezdzić, gorąco-krwistymi, szalonymi, takimi, które po najlżejszym dotknięciuzaczynają galopować, ale tego dnia przekonałam się, że byłamw�wielkim błędzie.Sam i�Silver przybyły na nasza farmę dwa tygodnie pózniej.Przez ten czas zbijaliśmy dla nich proste boksy w�zachodniejstodole.Trzymał ostry mróz i�przy każdym uderzeniu młot-kiem przez rękę aż do łokcia przepływały fale gryzącego zimna.Wyścieliliśmy boksy grubo słomą i�napełniliśmy nowe żłoby sia-nem.Wszystko było gotowe.Konie wyszły z�przyczepy królew-skim krokiem.Zawsze mnie porusza, że takie stworzenia istnieją,a�to, że pracują dla nas chętnie i�całym sercem, to prawdziwy cud.Były to belgijskie wałachy, gniade, ze złocistymi grzywamii�ogonami.Ich historia było nieco niejasna, ale miały okołoczternastu lat i�używano ich dotychczas do pracy na farmie,w�paradach i�do ciągnięcia zaprzęgów.Jim Cooper kupił je po-jedynczo na aukcjach i�utworzył z�nich parę.Silver był ładniej-szy.Większość ogierów kastruje się w�młodości, żeby zapobiecniechcianemu rozmnażaniu i�żeby były łatwiejsze w�prowadze-niu.Gary powiedział nam, że Silver do wieku dziesięciu lat byłogierem rozpłodowym.Wciąż miał typowy układ karku ogie-ra� gruby, wygięty w�łuk i�mocno umięśniony.Z�szeroką pier-sią, mocno rozstawionymi żebrami i�krótkim zadem wydawałsię stworzony do ciągnięcia ciężkich rzeczy.Wyraz pyska miałwładczy i�pewny siebie, jeśli nie uderzająco inteligentny.Sam byłjego przeciwieństwem: kanciasty, chudy i�mądry.Reagował bar-dziej nerwowo i�poruszał się jak zawodowy żołnierz, sztywnoi�z�napięciem.Kiedy się do niego mówiło, kładł uszy i�sprawiałcharakterystyczne dla niektórych koni wrażenie, że nawet jeślizrobisz coś głupiego, on uczyni, co w�jego mocy, by się o�ciebiezatroszczyć.Obydwa miały ponad metr osiemdziesiąt wysokościw�kłębie� były tak duże, że musiałam stawać na odwróconymwiaderku, by wyczesać ich grzbiety.Następnego ranka po porannym dojeniu wyprowadziłamSilvera z�boksu i�założyłam mu uzdę, a�potem wspięłam się nastertę bel siana i�wskoczyłam na jego nagi grzbiet.To było jakjazda na ciepłej kanapie.Ruchy Silvera przypominały falowanieoceanu.Wydawał się nieco oszołomiony tym dziwnym, choćniewielkim ciężarem na grzbiecie, jakby po raz pierwszy po-czuł czyjeś nogi oplecione wokół swego brzucha.Przyszło mi dogłowy, że widocznie nigdy nie był ujeżdżany.Odprowadziłamgo do boksu i�nałożyłam uzdę Samowi.Wystający kłąb nie byłrównie wygodny jak szeroki grzbiet Silvera, ale Sam chętnie dałsię ujeżdżać.Przejechaliśmy przez zaspy do wysokiego wznie-sienia na zachodnim skraju farmy, skąd rozciągał się widok najezioro.Wiatr odmiótł śnieg, odkrywając zamarzniętą ziemię.Zcisnęłam Sama łydkami.Ruszył kłusem, wyciągając długienogi i�pokonując odległości w�mgnieniu oka.Poczułam, jakprzepływa przeze mnie znajoma radość, uczucie, które koniewzbudzały we mnie od dzieciństwa.Sam wydawał się chętny,by tak biec przez wiele kilometrów, ale ja martwiłam się nieco,że przy tym tempie mogę się zsunąć z�jego grzbietu i�połamać.Z�uśmiechem ściągnęłam wodze, myśląc, że może to i�koń ro-boczy, ale duszę ma gorącokrwistą.90 � 91Pewnej mroznej niedzieli Mark wrócił do domu pózno i�przy-niósł ze sobą torbę małych srebrnych rybek.Były to stynki, przezmiejscowych nazywane lodowymi rybkami.Kupił je w�sklepiew�najbliższym mieście leżącym na południe.Na skutym lodemjeziorze powstała tam niewielka wioska złożona z�szałasów, wo-kół których wywiercono w�lodzie dziury.Widziałam mężczyzn,którzy dojeżdżali z�brzegu skuterami śnieżnymi, wioząc przy-pięte za sobą sześciopaki piwa jak sześciu malutkich pasażerów. Usiądz i�odpocznij� powiedział Mark.� Ja będę gotował.Podsmażył posiekaną cebulę na naszym maśle, dodał nie-wielką garść suszonej szałwii i�gdy cebula się zeszkliła, oprószyłcałość mąką.Powstałą zasmażkę rozprowadził piwem, na cześćwędkarzy.Dodał do tego pokrojoną w�kostkę marchewkę, selera,ziemniaka i�trochę bulionu, a�potem pocięte na kawałki rybkii�gdy wszystko było już miękkie, dolał całą śmietanę, która ze-brała się na mleku z�porannego dojenia Delii.Powstała z�tegozupa rybna, gęsta i�ciepła [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj