Krantz Judith Córka Mistrala

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Lepiej niżnadmierna pobłażliwość.- Czy wyglądam na babkę? - powtórzyła.- Nigdy nie będziesz wyglądać jak babcia - odpowiedział Darcy.Nieobchodziło go to, że się zmienia - nie dostrzegał tych zmian.Zawszepozostanie pod wrażeniem złotozielonych oczu Maggy, które tak gokiedyś zachwyciły.Była nadal wspaniałą kobietą, której nigdy nie udałomu się całkowicie posiąść, od chwili kiedy zobaczył ją po raz pierwszy naprzyjęciu u Lally Longbridge.W sposób, który stopniowo zaczął doceniać,zamiast z nim walczyć, udawało jej się zachować swoją wewnętrznątajemnicę: zagadki, łamigłówki, sprawy jej życia, z których nigdy mu sięnie zwierzała, niezależnie od tego, jak byli sobie bliscy, bliżsi z każdymrokiem.W końcu Darcy był nawet zadowolony, że zaprzestał wszelkichdomysłów.Chociaż Maggy nigdy nie będzie jego żoną, jest jego kochankąi najlepszym przyjacielem, a to powinno wystarczyć.Wiedział, że ich długi romans drażni wielu ludzi.Jeżeli Maggy iDarcy chcą być razem i są tak cholernie wierni, tak sobie oddani,powiadali, dlaczego po prostu nie wezmą ślubu tak jak wszyscy?Ponieważ nie jesteśmy tacy jak wszyscy, odpowiadał im Darcy, kiedyośmielali się zwrócić z tym pytaniem wprost do niego.Nie był właściwiepewny, co chce przez to powiedzieć, ale wiedział, że nie posiadał Maggybardziej niż jakikolwiek inny mężczyzna.Chyba że poznałby ją zanimspotkała Juliena Mistrala.Pozostawiła w tamtym związku coś ważnego,coś, co pozostało tylko na płótnie, a może w jej pamięci, ale Darcy starałsię nie myśleć o takiej możliwości i prawie mu się to udało.Maggy obrzuciła go szybkim spojrzeniem.Tak, mówił to, conaprawdę myślał.Odpowiedział na jej pytanie ostrym błyskiem szarychoczu, zdecydowanym wyrazem twarzy, który niegdyś tak jej się spodobał.Z wiekiem jego pociągła twarz nabrała wyrazu, włosy mocno muposiwiały, ale badawcze spojrzenie filozofa, zamiast z czasem złagodnieć,nabrało jeszcze większej przenikliwości, zaś wyraz bezwzględnegozdecydowania przylgnął jeszcze bardziej do jego warg.Z czułościąwyciągnęła do niego rękę.Jakże słuszna była decyzja, by nie wychodzićza niego za mąż.Za ich plecami rozległa się długa seria głośnych uderzeń.Kaskadaksiążek spadła na podłogę.Poderwali się z miejsc i spojrzeli dokoła.Fauvedreptała ku nim na swoich małych pulchnych nóżkach, tak niepewnie,jakby tańczyła na bańkach mydlanych, z ramionami szeroko otwartymi, byutrzymać równowagę i uśmiechem niebywałego tryumfu na twarzy.-Panda - wrzeszczał zadowolony z siebie mały piechur, kierując się kuDarcy'emu, który podsunął mu pomysł ucieczki z więzienia.- Wdrapałamsię na pandę!* * *Wenecja, Londyn, Aleksandria, Oslo, Budapeszt - miasta były doniczego.Poza miastami też nie było dobrze: Alpy Szwajcarskie, Toskania,Gwatemala.I wyspy były nie do wytrzymania: Ischia, greckie Cyklady,Fidżi - na żadnej z nich nie było tego, czego Mistral szukał.Zrozumiałwreszcie, że równie dobrze może wrócić do domu.Przez ostatnie trzy lata niczego nie namalował.Wypijał natomiastogromne ilości najmocniejszego alkoholu, jaki udało mu się znalezć wkażdym miejscu, w którym zatrzymywał się na tydzień, na miesiąc albo najeden dzień.Czasami wprowadzał się do hotelu i wyprowadzał pogodzinie, bez żadnego powodu.Czasami zostawał znacznie dłużej niż bynależało w mieście, które straciło już dla niego wszelki urok nowości,tkwiąc w apatii równie głębokiej jak jego niepokój.Teraz był takzmęczony, że mógł tylko wrócić.F�lice było miejscem lepszym niżwszystkie inne, w których się znalazł.Kiedy Mistral zajechał pod La Tourello, bramy były zamknięte.Wjechał od strony łąki i zaparkował, nie dając sygnału klaksonem, ani niekorzystając z dzwonka, który słychać było w kuchni.Była pora lunchu iwszyscy zgromadzili się w domu, a chciał uniknąć nieuchronnej chwilipowitania.Poszedł ścieżką, teraz niemal zarośniętą, która wiodła wzdłużwysokich murów broniących dostępu do domostwa i skręcając prowadziłaaż do niewielkich tylnych drzwi jego pracowni.Do tych drzwi pasowałtylko jeden klucz, który nadal spoczywał w jego kieszeni.Oprócz ubraniana grzbiecie i samochodu, była to jedyna rzecz, którą wziął ze sobą wewrześniowy wieczór cztery lata temu, kiedy udał się na spotkanie z TeddyLunel w restauracji Hiely w Awinionie.Otworzył drzwi i wszedł do środka.W pracowni było ciemno.Tylkoparę zabłąkanych promieni słońca przeświecało przez szczeliny rolet.Mistral pociągnął za sznury, odsuwając ciężkie płótno, które zakrywałoszyby i w jednej chwili pracownię wypełnił blask południowego słońca.Odkąd odszedł, wszystko tkwiło na swoim miejscu.Puste płótno, przyktórym pozował do zdjęć razem z Teddy, stało nadal na sztaludze.Nastole, zastawionym różnymi przedmiotami, leżała paleta, którą wtedytrzymał, pokryta zaschniętą farbą.Powoli Mistral powiódł wzrokiem po ścianach.Tak gęsto, że ich roginiemal zachodziły na siebie, wisiały na nich te obrazy, których widoknakazał milczenie gościom z Mode.Długo wpatrywał się w jeden obrazpo drugim, nie zbliżając się do żadnego z nich ani o krok.Jak dalekosięgał pamięcią, odkąd zaczął świadomie myśleć o akcie malowania,uważał, że stara się przelać na płótno to, co widzi, w sposób najbardziejbezpośredni, nie dopuszczając do tego, by między oko i płótno wkroczyłproces myślowy.Teraz, we wzbierającym przypływie świadomości,zrozumiał, że malował to, co czuł w czasie, kiedy patrzył.Obrazy byływzrokowym odpowiednikiem jego emocji.Zapisał na nich nie działaniaumysłu, lecz porywy serca.Ta świadomość dostarczyła mu pierwszej pociechy, na którą sobiepozwolił od czasu, kiedy klęcząc na pokładzie Barona zrozumiał, żeciało, które trzyma tak mocno w ramionach jest martwe, że Teddy goopuściła.Obrazy były dowodem, że Julien Mistral żył niegdyś, niegdyśdoznawał wzruszeń, niegdyś czuł.Zachwiał się, ogarnięty zmęczeniem,pod wpływem szoku wywołanego uczuciem, na które sobie pozwolił.Przez ostatnie trzy lata Mistral w sposób tak absolutny koncentrował się,by unikać uczuć, że każda emocja, nawet dobra, budziła w nimnieprzytomny strach.Bał się, że nastąpi po niej ból tak straszliwy, żebędzie chciał się zabić, by przed nim uciec.W rogu pracowni stał stary mahoniowy fotel wyściełany skórą.Dawno temu wykonano go dla plantatora tytoniu z Martyniki.Fotelrozkładał się w sposób tak pomysłowy, że można było się na nimwyciągnąć.Mistral usiadł i wydał głośne westchnienie ulgi.Po kilkuminutach zapadł w sen.Parę godzin pózniej Kate poszła na basen, by jak zwykle popływaćpo południu i dostrzegła słońce przeświecające prosto przez szklany dachpracowni.Przez cztery lata pracownia była zamknięta, a wszystkie szybyszczelnie zasłonięte.Może spadły rolety, a może wandal lub złodziejwłamał się przez drzwi z tyłu domu.Poruszając się bezszelestnie przeszławzdłuż basenu i zbliżyła się do pracowni [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj