[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jednak kiedy zobaczyłam pociąg,pozbyłam się wątpliwości.Takich piętrusów nigdzie indziej nie widziałam.Jakby kursowaływyłącznie na trasie Aódz Wrocław. Chodzmy na górę zaproponowałam.Kiedy Bronka wdrapała się z wysiłkiem napiętro, szybko zrozumiałam nasz błąd.Szukałam wzrokiem wolnego miejsca, ale widziałamtylko orły, biało-czerwone szaliki i buty, jakimi już parę razy dostałam w głowę na licealnychwycieczkach do Wrocławia, gdy włosy stawiałam w czub.Już chciałam zawrócić, gdy Bronka trąciła lekko w ramię rosłego nastolatka, wskazującmiejsce oznaczone symbolem dla niepełnosprawnych: Przesuń się, młodzieńcze, zmęczyłam się.Wulkan szykował się do erupcji.I miał zamiar pochłonąć dziesięciu hałaśliwych osiłków,którym z papierowych torebek wystawały puszki po piwie.Zagadnięty młodzieniec beknąłi powiedział: Pociąg nie dla %7łydów.Skąd ta uwaga? Przecież Bronka nie musiała się ukrywać.Blond włosy z lekko rudawymodcieniem, sporą ilością naturalnej siwizny, nos zgrabny i gładki.No dobra, jakby miała na czolewytatuowaną gwiazdę Dawida, też nie musiałaby się ukrywać, ale jednak ta uwaga, choćabsurdalna, sprawiła, że mimowolnie skuliłam ramiona, obawiając się zdemaskowania. No wie pan odpowiedziała Bronka, trącając go laską w łydkę pamiętam czasy, gdypewne pociągi były wyłącznie dla %7łydów.Jak ja się wtedy bałam, że ona wskaże mnie ręką i powie na głos, że moja babcia takimwłaśnie jechała.Wyrzekłam się swojego dziedzictwa od razu w obliczu kilku podpitychwyrostków.Ale Bronka postanowiła wziąć wszystko na siebie.Jakby nie słyszała o przypadkachwyrzucenia kogoś z pędzącego pociągu, o pobiciach do nieprzytomności, o rozkrajaniu tapicerkinożami i kastetami.Normalnie, jakby z innego świata przyjechała.Z Dwudziestolecia.I nic jużnie mogło jej zdziwić.Sytuacja zrobiła się napięta.Pozostałe osoby w wagonie zatopiły wzrok w gazetachi docisnęły słuchawki.Miałam wrażenie, że bitwa, jeśli do niej dojdzie, rozegra się międzyBronką, przy wsparciu zalęknionego giermka, czyli mnie, oraz hordą nieokrzesanych łysychtypków.Wynik był łatwy do przewidzenia. Na razie zle nie było, bo starsza pani rozweseliła kiboli nietypowym zachowaniem.Nierwali się do bójki.Czekałam na ciąg dalszy, za dobrze zdążyłam ją poznać, żeby sądzić, żeodpuści.A w myślach liczyłam, ile jeszcze minut do Turkowa.Czy zdążymy wysiąść, zanimBronka wywoła kataklizm. O co wam z tymi %7łydami chodzi? dociekała, dosiadłszy się ostatecznie na trzeciegona dwuosobowym fotelu, oznaczonym jako miejsce dla uprzywilejowanych.Mimo że byłanajszczuplejsza, zajęła najwięcej miejsca.Pozostali przesunęli się pod okno niczym wzorowigimnazjaliści.Jeden z siedzących naprzeciwko wyjął telefon i zaczął filmować staruszkę i tychdwóch koleżków, nucąc pod nosem: %7łydzi, %7łydzi, cała Polska was się wstydzi . Ty, magister, powiedz coś odezwał się mały spod okna.Magister wymienił parę nazwisk, z których zapamiętałam tylko Berman i Brystygierowa.Bronka niepotrzebnie wdała się z nimi w dyskusję.Ten słowny ping-pong, w którym co ruszzdobywała punkt, jej podnosił ciśnienie, a im pięści. Tfu splunął jeden. Nie będę siedział koło %7łydówy, jeszcze wszy jakieś przeskocząz tej parchatej peruki.Wszyscy za nim wstali i przeszli.Dwóch spod okna specjalnie nastąpiło Bronce na stopy.Usłyszałyśmy ich tupanie z sąsiedniego wagonu.Bronka wyjęła rękawiczki, rozwinęła śniegowąkulkę, naciągnęła koronkę na ręce i uprzedzając moje pretensje (że to niebezpieczne i tak dalej),rzekła tak: Widzisz, jeśli coś takiego spotykało twoją babcię, to ona nie bała się, że ją wyrzucąz pociągu.Bała się, że sama wyskoczy bez walki.W Turkowie wysiadłyśmy z ulgą.Myślałam, że już po wszystkim, kiedy Bronkazażyczyła sobie, żebym na stację przyjechała po nią samochodem.Jak to ujęła, minął jej pociągdo kolei .Upewniwszy się, że w okolicy stacji nie kręcą się żadni kibole, zgodziłam się.Kiedypo kwadransie odjeżdżałam powrotnym pociągiem do Starego Zamku, przyglądałam sięmalejącej Bronce.Całą drogę stałam w ostatnim wagonie i tory nie wydawały mi się już takromantyczne jak dawniej
[ Pobierz całość w formacie PDF ]