Levy Marc Zodziej cieni

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Na przykład? Nie mam pojęcia, musisz sam pomyśleć.Co w dorosłychnajbardziej cię irytuje? To, że mówią: zrozumiesz, kiedy będziesz w moimwieku! Wpisz to na listę rzeczy, których nie chciałbyśpowiedzieć jako dorosły: zrozumiesz, kiedy będziesz w moimwieku! Co jeszcze przychodzi ci do głowy? Powiedzieć synowi, że zabierze się go w sobotę na pizzę,i nie dotrzymać słowa. Dodaj do listy: Nie dotrzymać obietnicy złożonej synowi.Teraz rozumiesz, o co mi chodzi? Chyba tak. A kiedy lista będzie już pełna, naucz się jej na pamięć. Po co? %7łeby o tym nie zapomnieć!Mówiąc to, Yves porozumiewawczo trącił mnie łokciem.Obiecałem spisać listę, kiedy tylko znajdę chwilę, i pokazać mują, żebyśmy mogli pogadać. Wiesz dodał, kiedy wstałem może z �lisabeth niewszystko jest jeszcze stracone.Na spotkanie dwojga ludziczasami trzeba po prostu zaczekać.We właściwej chwili obojesię dostrzegają i wreszcie odnajdują.Zostawiłem Yves a samego i wróciłem do klasy.Tego wieczoru, kiedy byłem już w swoim pokoju,wsunąłem pod zeszyt do matematyki kartkę, a usłyszawszy, żemama sprząta w kuchni, zacząłem spisywać nową listę.Przedsnem przypomniała mi się rozmowa z Yves em pomyślałem,że ten rok nie jest dobrym czasem dla mnie i �lisabeth.f& f& f&Od początku roku nieustannie zadawałem sobie różnepytania.Im jesteśmy starsi, tym częściej zastanawiamy się nadwieloma sprawami.Znalazłem zadowalające wyjaśnieniaw sprawie �lisabeth, ale problemy z cieniami pozostawałynierozwikłane.Dlaczego mnie to spotkało? Czy tylko ja byłemzdolny z nimi rozmawiać? I co zrobię, jeżeli to się powtórzy,kiedy będę kogoś mijał?Co rano przed wyjściem do szkoły słuchałem prognozypogody.%7łeby to jakoś usprawiedliwić, zgłosiłem się donauczyciela nauk przyrodniczych i zaproponowałem, żeprzygotuję referat na temat ocieplenia klimatu.Na szczęścienatychmiast się zgodził, a mama postanowiła mi pomóc.Kiedyw gazecie ukazywał się artykuł na temat ekologii, wycinała go.Wieczorem mi go czytała i razem wklejaliśmy go do dużegokołonotatnika, który chciała kupić w supermarkecie, zanim jąprzekonałem, żeby poszła raczej do papierniczego na placu przykościele.Pani Pogodynka zapowiedziała pełnię na koniec tegotygodnia, dokładnie na noc z soboty na niedzielę.Ta wiadomość pogrążyła mnie w głębokiej zadumie.Działać albo nie działać, jak by powiedział mój przyjaciel Luc,gdyby był spokrewniony z ojcem Hamleta.Odkąd znów zrobiło się ładnie, bardzo uważałem, żebynigdy nie stać zbyt długo obok żadnego kolegi, kiedydziedziniec był nasłoneczniony.Jednocześnie miałem wrażenie, że omija mnie cośważnego.Gdyby to Bóg sprawił, że zbiornik gazowy przedszkołą eksplodował, powinienem uznać, że daje mi znak, cośw stylu: Mam cię na oku, jeżeli sądzisz, że obdarzyłem cię tąmałą mocą, żebyś ją lekceważył, jesteś w błędzie!Kiedy we czwartek zastanawiałem się nad tym na ławcepod kasztanowcem, gdzie lubiłem rozmyślać, przysiadł się domnie Yves. I jak tam praca nad albumem? Ostatnio mam niewiele czasu, przygotowuję referat.Cień Yves a znalazł się tuż obok mojego. Zrobiłem tak, jak mi wtedy poradziłeś.Nie pamiętałem już, co poradziłem Yves owi. Spisałem list matki tak, jak go zapamiętałem, nie słowow słowo, ale odtwarzając najważniejsze.Wiesz, to był dobrypomysł.Wprawdzie to już nie jej pismo, ale kiedy go czytam,czuję niemal to samo. Mogę o coś zapytać, o ile to nie jest zbyt niedyskretne?O czym pisała pańska mama?Yves przez chwilę milczał, a potem powiedział szeptem: %7łe mnie kochała. A, czyli nie miał pan dużo pisania.Przysunąłem się do niego, bo mówił bardzo cicho, i niezauważyłem, że nasze cienie nasunęły się na siebie.To, cowtedy zobaczyłem, zmroziło mnie.List od matki nie istniał.Na kartkach spalonegow magazynie zeszytu były tylko listy, które przez te wszystkielata pisał Yves.Mama naszego woznego zmarła przy porodzie,na długo przedtem, zanim nauczył się pisać.Azy zakręciły mi się w oczach.Nie z powoduprzedwczesnej śmierci jego matki, ale dlatego, że skłamał.Aż trudno sobie wyobrazić, jak bardzo cierpiał, skorowymyślił sobie korespondencję z matką, której nie znał.Jegożycie było niczym studnia bez dna studnia smutku, którego nicnie mogło ukoić.Yves mógł tylko przydusić go pokrywąwymyślonego listu.To jego cień wyszeptał mi do ucha tę prawdę.Powiedziałem mu, że mam jeszcze lekcje do odrobienia,przeprosiłem i obiecałem wrócić w czasie najbliższej przerwy,a potem pobiegłem w stronę budynku.Kiedy byłem już naboisku, poczułem się jak ostatni tchórz.Przez całą lekcję paniSchaeffer było mi wstyd, ale nie zdobyłem się na to, żebydotrzymać słowa i wrócić do mojego kumpla woznego.f& f& f&W domu mama powiedziała mi, że wieczorem będziew telewizji film dokumentalny o ginących lasach Amazonii.Przygotowała dla nas kanapki, żebyśmy mogli zjeść kolację,siedząc na kanapie w salonie.Posadziła mnie przedodbiornikiem, przyniosła zeszyt i ołówek i usiadła obok mnie.To przerażające, ile zwierząt skazanych jest na tułaczkęw poszukiwaniu nowych terenów i na wyginięcie tylko dlatego,że żądza pieniędzy przyprawia ludzi o utratę rozumu!Kiedy bezradnie patrzyliśmy na skazanego na śmierćleniwca brazylijskiego, zwierzę, z którym czułem się bliskozwiązany, mama kroiła kurczaka.W połowie filmu zerknąłemprzypadkowo na szczątki tego ptaka i nagle zapragnąłem zostaćwegetarianinem.Komentator wyjaśniał mechanizm parowania, w sumiedość prosty.Ziemia pod drzewami poci się, trochę jak my podwłosami.Pot planety paruje i wznosi się, w końcu tworzychmury.Kiedy te są już wystarczająco duże, zaczyna padaćdeszcz, który dostarcza wody niezbędnej drzewom doutrzymania kondycji i do wzrostu.Trzeba przyznać, że cały tensystem jest niezle pomyślany.Oczywiście, jeśli będzie się tęziemię bezlitośnie ogałacało, to nie będzie ani potu, ani chmur.Wyobrazcie sobie tylko, jak żyłoby się w świecie bez chmuri jak poradziłby sobie ktoś taki jak ja! %7łycie płata nam czasamigłupie figle! Wymyśliłem sobie ten referat o ociepleniu klimatu,żeby mieć alibi, nie domyślając się, jak bardzo mnie dotyczy takwestia.Mama zasnęła, a ja zrobiłem trochę głośniej, żebysprawdzić, jak mocno śpi, i muszę przyznać, że to był kamiennysen.Znów miała ciężki, męczący dzień.Przygnębiał mnie jejwidok w takim stanie.Także dlatego nie chciałem jej budzić.Przyciszyłem telewizor i poszedłem na strych.Wkrótce w okniemiał się pokazać księżyc.Zgodnie z procedurą, jaką wprowadziłem podczaspoprzedniego eksperymentu, stałem wyprostowany, plecami dookna.Zacisnąłem pięści.Serce uderzało mi ze sto dziesięć razyna minutę, oczywiście ze strachu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj