Pancol Katherine Żółte oczy krokodyla(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Chciałabym, żeby to trwało.- Ależ trwa! Kiedy weszłyśmy do restauracji, słyszałam, jak ludzie szeptali: to ona, to Iris Dupin, wie pan, ta, która napisała tę książkę.".- Naprawdę?- Słowo!- Tak, ale to się niedługo skończy.- Nie, bo napiszesz kolejną książkę.- To takie trudne! I czasochłonne.- Albo zrób coś szalonego! Zabij się.Iris się skrzywiła.- Pojedz zająć się trędowatymi dziećmi w Papui.,,- Dziękuję ci bardzo!- Nazwij swoim imieniem jakąś różę.- Nawet nie wiem, w którą stronę sieją trzyma!- Pokaż się z jakimś młodym facetem.Popatrz na Derm Moore, nie kręci jużfilmów, ale mówi się o niej z powodu wieku jej chłopaka.- Nie znam nikogo takiego.Koledzy Alexandre'a są za młodzi.A poza tymjest jeszcze Philippe!- Wytłumaczysz mu, że to reklama w związku z następną książką! Zrozumie.Twój mąż wszystko rozumie.Przyniesiono im dania i Iris z niesmakiem spojrzała na jedzenie.- Jedz, bo popadniesz w anoreksję.- To lepiej wygląda w telewizji! Na wizji waży się dziesięć kilo więcej, lepiej,żebym była chuda.- Iris, posłuchaj mnie, w końcu ześwirujesz.Zapomnij o tym wszystkim.Zacznij znowu pisać, moim zdaniem tak będzie najlepiej!Ma rację, ma rację.Muszę przycisnąć Jos�phine.Wzbrania się przednapisaniem kolejnej powieści.Usztywnia się, kiedy o niej mówię.W sobotęwproszę się na obiad na tym jej odległym przedmieściu, porozmawiam z nią naten temat i zabiorę Hortense na zakupy.- Nie, Iris, nie nalegaj! Nie zrobię tego po raz drugi!Były razem w kuchni.Jos�phine przygotowywała kolację.PrzygarnęłaGary'ego i odnosiła teraz wrażenie, że ma do wyżywienia olbrzyma.- Ale dlaczego? Czy pierwsza książka nie zmieniła twojego życia?- Owszem.Nawet nie masz pojęcia jak bardzo.- Więc?- Więc.nie.- Tworzymy razem wspaniały tandem.Teraz jestem już znana, mamnazwisko, renomę, trzeba tylko wlać paliwa do maszyny! Ty piszesz, jasprzedaję, ty piszesz, ja sprzedaję, ty piszesz.- Stop! - wrzasnęła Jos�phine, zatykając sobie uszy.- Nie jestem maszyną.- Nie rozumiem.Wykonałyśmy najcięższą część pracy, jesteśmy na fali, a tysię cofasz.- Mam ochotę pisać dla siebie.- Dla siebie? Ależ nie sprzedasz ani jednego egzemplarza!- Dziękuję ci bardzo.- Nie to miałam na myśli.Przepraszam.Sprzedasz znacznie, znacznie mniej.Wiesz, jaki poziom sprzedaży osiągnęła Taka pokorna królowa? Mówię oprawdziwych liczbach, nie o tych lipnych, które umieszcza się w reklamach.- Pojęcia nie mam.- Sto pięćdziesiąt tysięcy w ciągu trzech miesięcy! I dalej się sprzedaje, Jo,dalej się sprzedaje.Chcesz to przerwać?- Nie mogę.To tak jakbym urodziła dziecko, mijała je na ulicy i niepoznawała go.- Chyba doszłyśmy do sedna! Nie podobało ci się, że dałam sobie na żywo"obciąć włosy, że pełno mnie w gazetach, że odpowiadam na idiotyczne pytania.Ale to jest zabawa, Jo, tak właśnie należy robić!- Może.Ale mnie się to nie podoba.Mam ochotę robić inaczej.- Czy wiesz, ile zarobisz na tej zabawie?- Pięćdziesiąt tysięcy euro.- Ależ skąd, nic z tych rzeczy! Dziesięć razy więcej! Jos�phine wydała okrzykprzerażenia i zakryła sobie usta wolną ręką.- Ależ to straszne! Co ja z tym zrobię?- Co chcesz, mam to gdzieś.- A podatki? Kto zapłaci podatki od tej kwoty?- Jest specjalna ustawa dotycząca pisarzy.Mogą rozłożyć dochody na pięć lat.Doliczą je do podatków Philippe'a, nawet tego nie zauważy!- Nie mogę pozwolić, żeby płacił podatki od tego, co ja zarobiłam!- Dlaczego? Mówię ci, że tego nie zauważy.- Och, nie.- jęknęła Jos�phine.- To straszne, nie mogę się na to zgodzić!- Ależ możesz, bo zawarłyśmy pakt i będziesz go przestrzegać.Mowy nie mao tym, aby Philippe dowiedział się o czymkolwiek.Poza tym jesteśmy w nienajlepszych stosunkach, więc to naprawdę nie jest dobry moment, żeby zawracaćmu głowę tą historią.Jos�phine, pomyśl o mnie, błagam cię.Chcesz, żebymprzed tobą uklękła?Jos�phine wzruszyła ramionami i nie odpowiedziała.- Podaj mi śmietanę, nie będę jej żałowała.Nawet sobie nie wyobrażasz, ile jechłopak, który ma metr dziewięćdziesiąt.Napełniam lodówkę, opróżnia ją,znowu ją napełniam i on znowu ją opróżnia!Iris podała jej opakowanie śmietany z błagalną miną małej dziewczynki.- Chrupik i Chrupek schrupali chrupkiego Chrupaka, który.- Nie nalegaj, Iris.Powiedziałam nie.- Tylko jedną, Jo, a potem dam sobie radę.Nauczę siępi-sać, zobaczę, jak torobisz, będę z tobą pracowała.Ile ci to zabierze? Sześć miesięcy życia, a dlamnie to będzie ocalenie!- Nie, Iris.- Co za czarna niewdzięczność! Nic sobie nie zostawiłam, wszystko cioddałam, twoje życie zupełnie się zmieniło, ty się zupełnie zmieniłaś.- Ach! Ty też to zauważyłaś? Hortense włożyła głowę do kuchni.- Idziemy, Iris? Muszę się jeszcze dziś wieczór pouczyć.Nie chciałabymwrócić za pózno.Iris po raz ostatni spojrzała na Jos�phine, składając ręce niczym żarliwazakonnica, lecz Jos�phine potrząsnęła stanowczo głową.- Wiesz co? - powiedziała Iris, wstając.- Naprawdę nie jesteś dla mnie miła.A teraz poczucie winy - pomyślała Jos�phine.- Będzie chciała wywołać wemnie poczucie winy.Tym sposobem spróbuje naprawdę wszystkiego.Wytarłaręce o fartuch, postanowiła dorzucić opakowanie skwarków do quiche i wsadziłają do pieca.Gotowanie jest dla mnie odpoczynkiem.Drobne czynności życiowestanowią dla mnie odpoczynek.Tego właśnie brakuje Iris.Przy życiu trzymają jąjedynie rzeczy sztuczne, bez korzeni, dlatego wobec najmniejszych przeciwnościlosu traci grunt pod nogami.Powinnam raczej nauczyć ją robić quiche! Touspokoiłoby zamęt w jej głowie.Popatrzyła przez okno w kuchni, jak siostra i córka wsiadają do samochoduIris.- Coś nie tak z mamą? - spytała Hortense ciotki, zapinając pas bezpieczeństwaw smarcie.- Poprosiłam ją, aby pomogła mi przy następnej książce, a ona nie chce.Pewien pomysł zaświtał Iris w głowie i zapytała:- A ty nie mogłabyś jej przekonać? Tak bardzo cię kocha.Jeżeli ją poprosisz,może się zgodzi.- OK, porozmawiam z nią o tym dziś wieczór.Hortense sprawdziła, czy pasbezpieczeństwa jest dobrze zapięty, czy nie gniecie zakładek nowiutkiej bluzkiEquipement, a potem zwróciła się do ciotki.- Mimo wszystko mogłaby ci pomóc.Po tym wszystkim co dla niej i dla naszrobiłaś!Iris westchnęła i przybrała wygląd godnej pożałowania ofiary.- Wiesz, im bardziej pomaga się ludziom, tym mniej są wdzięczni.- Gdzie jedziemy na zakupy?- Nie wiem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj