[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.34 Radca handlowy Backman z wyrzutem popatrzył na Amandę, całkowicie ignorując Christera.- Należało oszczędzić nam tych impertynencji - pogardliwie wydął usta i chciał już odejść.Christer jednak był uparty.Zagrodził mu drogę.- Gdzie jest Magdalena? - zapytał.Na twarzy mężczyzny odbiła się napięcie.- Magdalena stoi tutaj.Miałbym nie poznać własnej córki?- Nie wiem, kim pan jest ani kim jest ta panna, ale z pewnością to nie Magdalena Backman!- Musiałeś ją z kimś pomylić - odrzekł Backman.- Na pewno jest więcej osób o identycznymimieniu i nazwisku.Christer zwrócił się do oniemiałej dziewczyny.- Czy masz psa, który nazywa się Sasza?- Tak - odparła panna.Christer zorientował się, że jej rodziców rozgniewał fakt, iż w ogóle odezwała się do takiegobezczelnego śmiałka jak on.- Ach, tak - odpowiedział.- I moja Magdalena także.Masz także braciszka, mniej więcejczteroletniego, prawda? I stryja o imieniu Julius?- Nie.Stryj już nie żyje - odparła dziewczyna.Radca handlowy rzekł lodowato zimnym tonem:- Nie sądzę, by dalsza dyskusja miała jakikolwiek sens.Tula ostrzegawczo ścisnęła syna za ramię, tak mocno, że z pewnością zostały mu po tymsiniaki.- Proszę wybaczyć mojemu synowi, panie radco handlowy Backman, jest jeszcze bardzomłody i niezrównoważony, najwyrazniej musiał pomylić zdarzenia i osoby.Chodz,Christerze, nie możesz już dłużej niepokoić miłych państwa.Na pożegnanie posłała radcy najbardziej czarujący ze swych uśmiechów i pociągnęłaChristera na bok.On jednak nie wytrzymał i oglądając się przez ramię, krzyknął:35 - Moja Magdalena ma fiołkowobłękitne oczy, a oczy tej panny są zwyczajnie piwne!- Chodz już, Christerze - syknęła Tula przez zęby.- Ale to nie była moja Magdalena!- Wcale tego nie twierdzę - odparła Tula, gdy wreszcie znalezli się w bezpiecznej odległościod Backmanów, - Ale ta kobieta miała żądzę krwi w oczach.Trzymaj się od nich z daleka,mój chłopcze!- Ale przecież musimy coś z tym zrobić!- Zgoda, ale nie za prędko.Co nagle, to po diable.Najpierw należy dyskretnie powęszyć.- To znaczy, że mi wierzysz?- Oczywiście! Wyczuwam w tym wszystkim jakieś oszustwo i, prędzej czy pózniej, dowiemysię, na czym ono polega.Teraz jednak jestem zdania, że najlepiej będzie, jak opuściszprzyjęcie.Przede wszystkim przez wzgląd na Amandę, narobiłeś jej już dość kłopotów.Christer przyznał matce rację, a poza tym był tak wzburzony, że pragnął odejść stąd jaknajprędzej.Pożegnał się z Amandą i jej mężem, uprzednio przeprosiwszy za przykrezamieszanie, którego był sprawcą.Opuścił Hotel Miejski i ruszył przed siebie w pachnący deszczem letni wieczór.Wiedział dokładnie, co ma zamiar zrobić.Backmanowńe byli teraz na przyjęciu, mógł więc iść do białego domu przy parku, sprawdzić,czy tam nie natrafi na jakiś ślad.Musiał znalezć odpowiedz na pytanie: Czy to rzeczywiście była prawdziwa Magdalena? Iczy jego Magdalena była jedynie pomyloną dziewczynką, której przyśniło się, że jest córkąradcy handlowego Backmana?O nie, na pewno nie! Wuj przecież nazywał ją Magdaleną.Nie, jego Magdalena to prawdziwa Magdalena Backman, był o tym w pełni przekonany.Koniecznie powinien dowiedzieć się o niej czegoś więcej, a to oznaczało, że musi dostać siędo białego domu.Nie zastanawiał się ani przez chwilę, w jaki sposób wejdzie do wspaniałej willi Backmanów.Wystarczyło, by stał się niewidzialny, a wówczas będzie mógł przemaszerować po prostuprzez bramę.To przecież drobiazg dla takiego jak on czarownika z Ludzi Lodu.36 Kocim krokiem skradał się przez park.Gdzieś z oddali dobiegał śmiech i przyciszoneodgłosy rozmów, sporo ludzi najwidoczniej wybrało się na wieczorną przechadzkę.Podjednym z drzew siedział pijak, trzymając w objęciach butelkę
[ Pobierz całość w formacie PDF ]